Arquivos mensuais: Febreiro 2013

Antes da reunión, a arte en “Ammor en Ammán”

Como xa dixemos, a novela ten como marco unha excavación arqueolóxica na cidade de Petra.Pero, cal é o traballo dun arqueólogo en Petra ?

Di na páxina 17  o profesor:

“(…)_ Las dos habéis leído ya las memorias de Howard Carter. No creáis que nosotros vamos a encontrar el equivalente de la tumba de Tutankhamon*. La mayoría de los arqueólogos sudamos, algunos hasta sufrimos claustrofia, lo cual no deja de ser una paradoja, y trabajamos durante toda la vida hasta deslomarnos, sin que nuestra pala se tope con un hallazgo semejante.(…)”

Con estas palabras inician a viaxe cara á Ammán, “la ciudad de Ammán sí que parecía llena de curvas. Las de su nivel de sus más de siete colinas y las del entramado de las calles, sinuosas y retorcidas. En cuanto a las casas parecían todas del mismo color. El tono gris ceniciento que vieran sucederse a través de las ventanillas y a lo largo del camino se repetía también aquí. Por todas partes. Ese aspecto cromático tan peculiar que ha hecho que algunos la llamen la Ciudad Blanca.

Archivo:Vista de Amán.jpg

(Procedencia da imaxe)

“(…) Resultaba difícil creer que aquélla fuera, junto con Damasco y Jericó, una de las ciudades más antiguas del mundo. Y eso que su padre, durante el recorrido, se esforzó en enseñarles algunos de los edificios más importantes:los restos del ninfeo, fuente monumental dedicada a las ninfas; un odeón, tal vez excesivamente restaurado; un foro y un teatro romano, en cuya escena, rodeado por unas cuantas sillas de plástico de colores, se levantaba un improvisado ring, en el que se estaban celebrando buena parte de los juegos panárabes. (…)”

“(…) Restos de murallas, el gigantesco zócalo del templo con algunas columnas en pie y un palacio de la época de los omeyas**, aquella dinastía que, desde Damasco, había llegado a establecerse también en España.(…)”

“(…) La noche no lo fue, porque, simplemente, durmieron las dos como troncos. Y por la mañana, en cuanto terminó el desayuno, el profesor ordenó al equipo que se pusiera en marcha de inmediato. Saldrían en dirección a Petra, en el sur del país, donde se iban a desarrollar las excavaciones, aunque antes harían una parada en el mar Muerto (…)”

“(…) Por fin, tras un par de hora transitando a saltos por carreteras peladas, llenas de baches y rodeadas de desiertos, llegaron a uno de los lugares más extraños y hermosos de todos los que existen en el mundo. Arenas rosadas, rocas rojizas, de formas sugerentes, bajo un cielo que del pálido y limpio azul a aquellas horas había pasado al violeta. Bajaron del microbús como sonámbulas y estuvieron un rato oteando las crestas de colores, dejándose envolver poco a poco por la mágica luz crepuscular.(…)”

jordania08.05 089

(Así viu Juan o solpor xordano. Non sei se Nana e Laerke o contemplarían con tanta sutileza)

“(…) Tenía razón su padre. Mejor dicho, aquel libro delirante:se sufre un verdadero atropello al entrar por primera vez en la vida de la ciudad de Petra. (…)”

“(…) Estando en el Siq, el desfiladero que conduce hasta Petra, una espectacular y estrecha grieta excavada entre altas paredes rocosas, no se le ocurrió nada mejor que leer lo siguiente:

_ “En 1967, por ejemplo, una oleada improvisa sorprendió a un grupo de turistas dentro del Siq, matando a casi todos”.(…)”jordania08.05 096

(A fotografía tamén foi tomada por Juan)

“(…) Al fin, después de que el desfiladero se estrechara tanto que apenas se podía ver el cielo, apareció el edificio conocido como el Tesoro del Faraón, nombre que se derivaba, según les contó el profesor de una “difusa teoría“, es decir, de una teoría muy difundida. (…)”

jordania08.05 100

jordania08.05 106

(O que viu Juan en Petra)

Chegadas alí coñecen ao equipo que traballará co seu pai durante a excavación: estudantes e presos. Aí comezará a historia de amor de Nana con Malik, un mozo xordano que sobrevive como pode nesa cidade chea de turistas.

O profesor non mirará con bos ollos a Malik, a que acusa de saqueador. Mais como lle dixo Nana:

“(…) _Papá, no te conozco. ¿Acsao esos pioneros de la arqueología de los que tanto nos has hablado, Belzoni, escarbando en Egipto, o Schlieman, buscando la ciudad perdida de Troya, no fueron también saqueadores? Lo único que los diferencia es que aquellos trabajaban por cuento de su gobierno o de un museo famoso. Y además de quedarse con lo que les vino en gana, la Historia no ha hecho más que ponerles medallas.(…)

Estades de acordo con esta idea que defende Nana? Non vos resulta semellante á colonización da que falabamos a propósito da lectura de La gacela? Foron expoliados algúns pobos ao serlles roubadas algunhas das súas pezas artísticas para ser expostas en museos que non están nos seus países? Velaquí outro punto para reflexionar.

* Se falamos de Tutankamon, cómpre mencionar tamén a Nefertiti. A revista National Geographic adica, neste último número, un artigo ás últimas investigacións sobre a mesma. A revista está na biblioteca.

** A dinastía Omeya déixou pegada na península Ibérica. Aquí tedes unha mostra.

Deixar un comentario

Arquivado en Oriente Medio

Antes da reunión, a literatura en “Ammor en Ammán”

“Al decirte

“te quiero”

sabía que me perseguirían los salvajes

con lanzas y con arcos de ponzoña.

Que en todas las paredes quedarían pegados mis retratos,

que por todos los puestos de control

repartirían mis huellas.

Que una gran recompensa se daría

a aquel que les llevara mi cabeza

para poder colgarla

como una naranja palestina

encima de la puerta de la ciudad.

Nizar Kabbani, Cien cartas de amor

Nizar Kabbani é un poeta sirio, coñecido pola súa poesía amorosa ainda que foi evolucionando cara a unha literatura máis política. Aquí tedes unha mostra da súa poesía:

E nestoutro enlace podedes ler moitas das súas composicións (en castelán).

A novela ábrese con este poema amoroso que adianta xa un dos temas da novela: as dificultades dun amor prohibido ou a falta de liberdade no amor. É o que lles acontecerá ás irmáns Nana e Laerke que se namoran de persoas doutra relixión e isto provocará os ciumes e a incomprensión do seu pai. Elas vense obrigadas a vivir o amor ás agachadas. Por que acontece isto? De que temos medo para impedir que se amen persoas de pobos, razas, culturas diferentes? Coñecedes historias de amores difíciles?

Os protagonistas masculinos, agás o profesor, son árabes, de aí que falen en árabe ( e intenten ensinarlles a súa lingua ás rapazas). Non falan dos seus libros, pero si aparece nos discursos do pai a palabra habib:

“(…) Nana, tu nuevo habib no es más que un expoliador.(…) Esta verba significa amado. Aparece nas jarchas, composición líricas populares, de temática amorosa e  escritas en mozárabe, legado que o  pobo árabe deixa á  nosa cultura.

Velaquí un breve estudo sobre as jarchas:

O profesor era un home culto ( pero era tolerante? Non se supón que a cultura abre portas e unha delas é a da diversidade e a da tolerancia? ) que tamén coñecía versos de poetas árabes:

“Tú eres museo cerrado:el sábado, el domingo, el miércoles y el martes.

Cerrado todos los días de la semana.

Todos los días del año, para todos los hombres.”

A literatura tamén aparece na novela cando a narradora reflexiona sobre ese doble xogo de ficción (o mundo da novela) e a realidade (o autor).

“(…) Sin duda sabréis que el colmo de los colmos consiste en perder un imperdible, pero ¿conocéis a algún narrador al que se le hayan perdido sus propios personajes? Creo que ni siquiera se le ocurrió al famoso Pirandello, cuyos personajes andaban a la búsqueda y captura de algún autor dispuesto a darles un buen papel. Pero eran seis, nada menos, y entre todos tal vez acabaran encontrándole. Tampoco a Proust, que estaba obsesionada con recuperar el tiempo perdido, que ya es mucho, porque se trataba de la memoria, y según iba avanzando se le acumulaba el trabajo. Y eso que al parecer no se movía de su cama, que le servía de escritorio, en una habitación cuyas paredes mandó forrar de corcho para protegerse de cualquier ruido que pudiera molestarle. Y así fue como al fin consiguió recobrar el tiempo, en el séptimo tomo de su monumental novela.(…)” ( páxina 134, Ammor en Ammán)

“(…) En estos casos, el lector se suele sentir maltratado, burlado, humillado, ofendido. Y, como es natural, muy resentido, se nos pica. Porque, vamos a ver, ahora él, ¿qué demonios hace? ¿Seguir leyendo como si no hubiese ocurrido nada? ¿O salir a la calle a ver si los encuentra, tal y como dicen que Galdós* se topaba con muchos de sus personajes, que no eran más que retratos fieles de algunos de sus contemporáneos y vecinos? Claro que él era el autor, no se trataba de un lector cualquiera.(…)” (páxina 135 de Ammor en Ammán)

* Galdós é un dos mellores autores do realismo español. Na biblioteca tedes moitas das súas novelas. Unha delas, quizás a máis adecuada para lectores novos é Marianela.

(Procedencia da imaxe)

Asimesmo cítanse outros libros da propia autora, dos que lle falou a Nana o marido de Berta Vías no avión. Un deles fora lido por Laerke: Catorce gotas de mayo. O outro Fuera del alcance de los niños, publicados pola editorial Anaya  (intentaremos mercalos para a biblioteca).

Outra referencia literaria que atopamos é a alusión a Quasimodo ( o protagonista de Nuestra señora de París, non o poeta italiano), nome co que foi bautizado un dos presos que traballaba na excavación. Deducimos, entón que non era moi agraciado.

Ainda a risco de ser demasiado forzado, tamén recomendamos:

Publicado pola editorial Mediavaca ( que escolle moi ben o que publica e sempre é un gustazo enorme ler o que nos amosa)

(Se clicades sobre a imaxe tedes aprocedencia da mesma)

E tamén podedes ler/ver: La cosa perdida, publicada por Barbara Fiore editora ( outra editorial para respectar)

Deixar un comentario

Arquivado en Oriente Medio, Recomendacións

Antes da reunión: “Ammor en Ammán”, quen conta a historia?

Esta é a cuberta do libro que estades lendo:

(Procedencia da imaxe)

E esta é a dedicatoria do libro: ” Para ti y para mí”.

No capítulo 12 da novela, “¿Es el autor de esta historia el remitente?” explícase, polo miúdo o porqué desta dedicatoria. Ten moito que ver co xeito no que está contada a historia. Hai un xogo de narradores que é un dos maiores atractivos da novela. Hai catro voces que contan. En primeiro lugar fala , Malik, o amado de Nana, que abre a novela a modo de carta. Aparecen tamén unha nota de prensa e unha páxina de suxetos perdidos. Mais a historia é contada a dúas voces, coma se dunha excavación se tratase: un narrador en 3º persoa, alleo, polo tanto, á historia vai narrando os sucesos que acontecen (a viaxe a Petra, o amor que xorde entre Nana e Malik…) pero decatámonos de que ese narrador en 3º persoa que nos guiaba non é tan alleo á historia ao descubrir que é a propia Nana que conta esa historia porque (e aquí é onde semella un exercicio de exacavación arqueolóxica)

“(…) Había recibido una nota de Malik. Se la había traído la pequeña Iptismak, y ella la había leído ya varias veces e incluso se la había aprendido de memoria. Había decidido destruir la nota para evitar que su padre la encontrara, para que no le tomara mayor inquina de la que ya le tenía, pero como le daba tanta rabia perder aquellas palabras escritas por Malik, tan hermosas, y tampoco se fiaba por completo de su memoria, no paró de darle vueltas al asunto hasta que se le ocurrió una idea.

En Austria, según le había contado su padre, en tiempos de la emperatriz María Teresa, cuando al construir una casa aparecía una inscripción o un relieve de la época romana, se embutía sin más en la fachada del edificio en el que se había hallado. Así, en medio de una superficie pintada en un tono pastel, a menudo aparecía una hermosa piedra gris con una o dos figuras. Un medallón funerario, por ejemplo. O una lápida blanca y cubierta de latinajos sobre el revoco oscuro de un moderno edificio. De este modo se conservaba, ornamentalmente, a la vista de todos, aunque para la mayoría su significado resultara del todo incomprensible.

Nana transcribió las palabras de Malik en la primera página de un cuaderno. Como en un frontispicio. Palabra por palabra. Allí estaban las de su nuevo amigo. Como en un arco de triunfo, dando la bienvenida. Como la entrada a una ciudad. O a una nueva vida. Al fin y al cabo, ¿quién puede distinguir una carta real de una ficticia? Sólo ella poseía la clave para descifrarla. Bueno, ella y Malik. Y allí podría releerla siempre que quisiera. “Ammor_escribía Malik_, lo escribo así para que dure más, para que vaya despacio, como el beso que te envío desde aquí.”(..)

Y como una de esas ondulaciones, propagándose en el elástico fluido de su cerebro, se le ocurrió una nueva idea. Decidió empezar a tomar notas en aquel mismo cuaderno. Para escribir una historia. Su historia. La suya y la de Laerke en aquel remoto lugar. Tendré que imaginar lo pensamientos de todos los demás. De mi padre, de Malik, de Laerke. Observarles muy de cerca. Meterme en su pellejo.(..)”

Aquí sabemos que quien nos contara toda a historia foi Nana, desde a distancia dunha 3ª persoa. E que foi ela mesma, Nana, a que cando viaxaba de regreso a Madrid coñeceu, no avión (os avións e os aeroportos son moi literarios)* a Berta Vías Mahou,  autora da novela, a quen lle deu esta historia de Nana para que ela  a transcribira ( como fan os arqueólogos cando reconstrúen monumentos).

Este xogo de narradores, esta intrusión do autor na novela, xa ven de lonxe. Miguel de Cervantes, empregara xa esta técnica (do manuscrito atopadado) en El Quijote.

Que pensades vós deste xogo? Aporta algo á novela? Desto falaremos na reunión.

* Avións literarios: Voo de noite, de Saint_Exupéry. Se clicades aquí podedes lela en francés e en castelán, na biblioteca témola en galego, publicada por Xerais.

* Aeroportos literarios: podesdes atopar un en Tokio blues (xa falamos da novela aquí), ou subir nun voo  noutra novela de Murakami, Al sur de la frontera, al oeste del sol.

En Cosmética del enemigo  (de Amélie Nothomb, de quen tamén temos falado) podes pasar un anaco (divertido) nun aeroporto.

(Procedencia da imaxe)

Deixar un comentario

Arquivado en Oriente Medio

Antes da reunión: “Ammor en Ammán” Onde está Amman?

O vindeiro luns xuntarémonos para comentar a novela Ammor en Amán, de Berta Vías Mahou. Coma sempre, irémosvos deixando algúns datos para facer un comentario máis completo da novela.

Hoxe toca facer a presentación. Podedes ler algunhas consideracións sobre a mesma se clicades nesta guía de lectura elaborada pola editorial Anaya.

En primeiro lugar cómpre dicir que, nesta ocasión,  imos viaxar a Oriente Medio, concretamente a Xordania, para ser máis exactos á cidade de Petra (cidade que merece unha entrada especial), a onde acuden Nana e máis Laerke para acompañar ao seu pai, o profesor e arqueólogo Alkaersig, para realizar unha excavación.

                     (Procedencia da imaxe)

Comeza, como as dúas novelas anteriores, no avión que traslada ás fillas ata o destino no que se desenvolverán os acontecementos. Para ser exactos, a novela comeza en Madrid, cidade na que Malik escribe unha nota ás seis da mañá nun día 4 de setembro do ano 2000 e que nos pon en contacto con Nana. Coñecemos tamén unha nova publicada nesa mesma cidade que informa da desaparición de Nana e de Malik Muhammada Hawarî. A continuación, prodúcese un flash back que nos leva ao avión citado que chega á cidade de Ammán no que viaxan as dúas irmáns, que nos leva á orixe da historia.

“(…) Desde la ventanilla del avión, un endeble aparato de las Líneas Aéreas Jordanas, captaron la primera imagen de aquel país nuevo para ellas.

_ Señoras y señores, dentro de unos minutos tomaremos tierra en el aeropuerto internacional de Ammán. Abróchense los cinturones, pongan el respaldo de sus asientos en posición vertical y… (…)

jordania08.05 035

( Así viu Juan Centeno, reporteiro gráfico habitual do noso blog, ese país )

jordania08.05 126

Una larga extensión de desierto crecía bajo sus pies. Un tipo de desierto que ellas, que ya habían visitado Marruecos y que desde hacía tiempo soñaban con ir a Egipto, no habían visto en su vida ( Lembrade que nós xa visitamos aquí, aquí e aquí outros desertos). De piedra, calcáreo, gris, más seco aún que la arena. De una piedra capaz de desanimar desde el primer vistazo al turista má entusiasta y mejor equipado.(…)” (páxs 14 e 15, “Ammor en Ammán”)

jordania08.05 080

                         ( O deserto que Juan contemplou en Jordania)

Outro espazo ao que se alude, pola procedencia de Nana e Laerke é Dinamarca, a nai, que morreu cando elas eran nenas, era danesa. “(…) Nana sonrió, abrazándose a ella. El nombre de su hermana, en danés, era el de un pajarillo capaz de remontarse muy alto en el cielo y que al descender bruscamente en picado ejecuta un conocido grito. Alegre, claro y fresco. Es el canto de la alondra, subiendo y bajando de la tierra al cielo y del cielo a la tierra.(…)” Como danesas, coñecerían a obra de Isak Dinesen ( da que falamos aquí) e leríanlles os contos dos irmáns Grimm.

Deixar un comentario

Arquivado en Oriente Medio

“El medallón perdido”

Xa temos na biblioteca o libro El medallón perdido, novela que explica a historia do medallón que levaba a tía Ángela en El retrato de Carlota. Xa podedes ir buscalo ( sobre todo ti, Antía que querías saber da historia do medallón)

  (Procedencia da imaxe)

Narrada en 1º persoa, Benjamín conta a súa viaxe a África ( a África xa viaxamos con El niño que vivía con los avestruces e con La gacela, mais, neste caso, a escala é en Gabón) e alí descubre, co seu tío o que agocha este medallón e tamén que “la fuerza hay que buscarla dentro de uno mismo, no en un objeto ajeno” ( El medallón perdido, páx 29, editorial Anaya). Descubre a beleza dese continente, o sabor do xarope de rosas (como fixera tamén Carlota), o amor, os ritos dos nativos (tamén en La gacela “escoitaramos” a música do Congo), a ópera que adoitaba oír na súa casa o seu tío Sebastián, os perfumes…

Tosca” de Puccini

Son dúas novelas protagonizadas por sobriños que descubren, a través dos seus tíos, lugares exóticos do planeta lugares dentro de  si mismos que descoñecían.

Deixar un comentario

Arquivado en A selva africana, Recomendacións

“Los zapatos de Murano”

Se seguimos tirando do “fío veneciano” atopamos unha novela, publicada por Siruela, Los zapatos de Murano, que recrea a historia dunha Cincenta chamada Angélica. Trascorre a historia tamén en Venecia e na vila de Murano, á que, se lembrades,  acudiu Carlota acompañada de Ferrando.

 Procedencia da imaxe

A contracuberta do libro (a medio camiño entre novela histórica e conto de fadas) di:

Los zapatos de Murano retrata la Venecia de finales del siglo XII, cuando el auge del comercio con Oriente llenaba de especias, de esclavos y de metales las brumosas calles de esta noble ciudad. En uno de sus días de mercado, el ilustre Rocco del Fiore queda prendado de la delicada y exótica belleza de una esclava indonesia. Su amor por ella hace que ingenie un astuto plan para rescatarla del avaro turco que la retiene. Años después, el nacimiento de su hija Angélica desencadenará fuertes intrigas familiares y la historia adquirirá entonces un trepidante ritmo con largos viajes a Oriente, conquistas y cruzadas, celos, amores afortunados y de conveniencia.

Siglos más tarde, los maestros Perrault, Grimm, Rossini, Massenet y Prokófiev recrearon, cada uno en su arte, la extraordinaria vida de Angélica del Fiore y de sus envidiosas “hermanastras” Abbondietta y Ferruccia…”

Perrault e os irmáns Grimn recopilaron contos tradicionais para que non se perderan historias coma Brancaneves, A raíña das neves, Carapuchiña vermella, a mesma Cincenta… para que compositores coma Massenet ou Rossini lle puxesen música á historia da Cincenta,

( Eta é a Cincenta de Massenet)

para que Prokofiev lle adicase un vals,

Miguel Fernández Pacheco contase esta historia , Xosé Antonio Neira Cruz ( de quen xa falamos aquí) escribise  O prodixio dos zapatos de cristal (publicado por Galaxia, con ilustracións de Rodrigo Chao e coa música da Real Filharmonía de Galicia interpretando “La Cenerentola” de Rossini)

Roald Dahl contase a historia da verdadeira da Cincenta en Cuentos en verso para niños perversos ou James Finn Garner puidese amosarnos a súa Cincenta políticamente correcta. Ou, sinxelamente, para que a nós nola contaran sendo cativas.

O autor da novela que vos recomendamos, Miguel Fernández Pacheco, é doutor en Belas Artes. Colaborou no programa La bola de cristal. Moitos, que sodes novos, non lembraredes este programa que foi “de culto” para algúns que somos máis maiores e que marcou a infancia dunha xeración. A el lle debemos a imaxe dos electroduendes. Con eles vos deixamos:

Deixar un comentario

Arquivado en Recomendacións, Venecia

“Los espejos venecianos”

Como xa dixemos nunha entrada anterior, algúns dos lectores atoparon relación entre El retrato de Carlota e Los espejos venecianos, de Joan Manuel Gisbert. Certamente, as dúas novelas teñen moito en común.

Nas dúas hai un “misterio” artellado por unha terceira persoa que debe resolver o protagonista axudado por outro. Nas dúas historias os espellos ( de Murano) han ter singular importancia. E, nas dúas, hai unha muller do pasado que quere dicir algo, moito tempo despois da súa morte. Na novela que recomendamos hoxe trátase de Beatrice Balzani, “la que nunca murió”.

                               ( Procedencia da imaxe)

“(…) La oleada de miedo que le había llevado a desmayarse se desdibujó a su entrada en la insconsciencia.

En su lugar adqurió paz y una forma desconocida de clarividencia. Aunque sus ojos, cerrados en un profundo sueño, no podían verla, la imagen de Beatrice continuaba en él. Estaba muy cerca de lograr lo que ansiaba. Iba a conocer un mensaje que había esperado más de un siglo poara revelarse. Fúlgida e impalpable, su autora le acompañaba en aquellla cámara. Desde la profundidad de la inconsciencia, tenía visión de sus lentos ademanes, de su pálido rostro de doncella ajena al castigo de los años, de la rara intensidad de su mirada. Ella se desplazó por el aire con la lentitud de un sueño eterno. Parecía saber que Giovanni la miraba con los ojos del pensamiento. Beatrice fue entrando en el espejo de las máscaras. En él desapareció, disgregándose, volviendo a la nada. Después, la luna del espejo rezumó agua clara y su revestimienyo plateado empezó a derretirse.(…)

          Gisbert, Joan Manuel, Los espejos venecianos, editorial Edelvives

Deixar un comentario

Arquivado en Recomendacións

Outros entroidos literarios (IV)

El libro del buen amor

Juan Ruiz, o arcipreste de Hita, escribiu hai xa varios séculos un tratado que versa(entre outras moitas cousas) sobre o bo amor. Nesta obra miscelánea e plural, inclúese unha batalla entre Don Carnal e Dona Cuaresma. Como xa imaxinaredes Dona Cuaresma, seria, recollida e sobria gañoulle a batalla a D. Carnal, máis festeiro, máis transgresor, máis vital. Podedes lela aquí.

( Procedencia da imaxe)

É unha obra clásica, por iso, moitas das composicións que nela atopamos, siguen sendo da máis “escandalosa actualidade”  case sete séculos despois. Aquí queda unha mostra. É “Lo que puede el dinero” interpretado por Paco Ibáñez:

Aquí quedan tamén os “Consejos para un galán” interpretados polo mesmo cantor. Algúns recoñeceredes partes da composición. Un fragmento da mesma, concretamente a historia do pintor Pitas Payas, forma parte do repertorio do espectáculo que nos amosou Crispín d´Olot nalgunha das súas visitas ao instituto. ( Se este ano volve, podemos pedirlle un bis desta historia. Un bis do amor, non é?)

Outros quixeron seguir explorando nas “normas do amor”  e seguiron o rastro do Libro del buen amor, pero falaron do Libro del mal amor, de Fernando Iwasaki, recomendado para os que queren ligar, pero todo lles sae mal. Atoparán nesta obra consellos do que non se debe facer. Se queredes saber o que si se pode facer, é mellor que leades o Ars amandi, de Ovidio. Un clásico éche un clásico e case sempre hai acertos!

Deixar un comentario

Arquivado en Entroido, Recomendacións

“El carnaval de los animales”

O martes de entroido de 1886, o compositor francés Camille Saint_Saëns, estrenou esta obra disfrazado con nariz e barba postizas, coa intención de burlarse dalgúns músicos da época( ben sabemos que o entroido ten un carácter festivo, cómico, atrevido, de inversión que convida á mofa e á burla).

Aquí vos deixamos unha mostra desta coñecida peza: El carnaval de los animales, interpretada pola Orquestra Sinfónica do Conservatorio Superior de Música de Aragón:

Deixar un comentario

Arquivado en Música, Recomendacións

Outros entroidos literarios(III)

Martes de Carnaval

(Procedencia da imaxe)

Outras das “antroidadas literarias” que podedes atopar na biblioteca  é Martes de Carnaval, esperpento que recolle tres títulos: Las galas del difunto, Los cuernos de don Friolera e La hija del capitán. A obra adaptouse á televisión e o guión foi realizado por Rafael Azcona. Aquí tedes unha mostra.

É unha obra de Ramón María del Valle Inclán. Aquí podedes entrar na Casa Museo do escritor galego. E aquí vos deixamos unha tertulia con este peculiar autor:

Deixar un comentario

Arquivado en Entroido, Recomendacións