É actualidade estes días a campaña electoral que se está a vivir nos EEUU. Enleados como están neses asuntos case non hai tempo para falar do que tamén acontece alí. Pois ben, veño de ler esta nova que tal vez vos interese. Di o periodista que a escribe que o espíritu de Touro Sentado, a quen xa coñecemos, acaba de resucitar.
“La reserva india de Standing Rock, en Dakota del Norte y del Sur, es casi tan grande como Asturias pero sólo tiene 8.000 habitantes.
Entre ellos no está la persona más famosa de la reserva: Toro Sentado, que yace en el centro de la reserva, en la parte de Dakota del Sur, bajo un gran busto de piedra blanca, con el nombre y la fecha de nacimiento, en inglés y en lakota – el idioma de los indios sioux, una de las tres tribus que viven en la reserva -. A su lado está la tumba de Sacagawea, la esclava india que guió a los exploradores Meriwether Lewis y William Clark cuando éstos cruzaron lo que hoy es Estados Unidos en un viaje organizado por el entonces presidente William Jefferson. Les llevó dos años. Y sobrevivieron al invierno cerca de donde está la tumba, gracias a la hospitalidad de los indios de la tribu Mandan. Una tribu que ya entonces estaba diezmada por la viruela que le habían transmitido los tramperos franceses, que patrullaban la cuenca del río Mississippi cazando castores. Ler máis
Onte comentamos o intenso vínculo que unía aos indios norteamericanos coa naturaeza. Nela habitaban as vidas dos seus antepasados, era unha nai para eles, un nó que os conectaba coa esencia da vida. Esta concepción case mística da natureza chea de amor e de respecto por ela tamén aparecen na película Dersu Uzala de Akira Kurosawa. Esta é a descrición da película que podemos ler en Dezine.com:
“La historia de una hermosa amistad. Más allá de los hermosos parajes de Siberia donde transcurre la acción, magníficamente fotografiados. Más allá incluso de la necesaria advertencia, teñida de ribetes ecológicos, acerca de la pujante civilización que transforma los lugares más bellos en… otra cosa. El gozne sobre el que verdaderamente gira esta obra maestra de Akira Kurosawa es la maravillosa relación que se establece entre el capitán Vladimir Arseniev, explorador del ejército ruso, y Dersu Uzala, un nativo siberiano al que conoce casualmente, y que le sirve como guía en sus esfuerzos por trazar un mapa topográfico.
Momento no que o capitán Arseniev coñece a Dersu. Entre eles nacerá unha profunda amizade. Dersu aprenderalle ao capitán a convivir coa natureza en plena armonía e tamén a respectala.
Alaska foi un deses lugares nos que habitaban tribus de indios que os colonizadores foron acurralando ata confinalos en pequenas reservas. Hai uns anos pasaban por televisión unha serie marabillosa: Doutor en Alaska. Esta amosaba como era a vida dun médico que chega a Cicely (un pobo fictio de Alaska) que aínda mantén viva a filosofía dos indios nativos. Este xeito de ver a vida tan natural, tan pegado á terra, tan pouco materialista e racional sorprende ao recén licenciado doutor que terá moitos problemas de adaptación.
Ver algún dos capítulos da mesma (concretamente o 2 da segunda tempada) xusto despois de ler a carta do xefe Seattle sería un magnífico colofón para a lectura. Mais teremos que agardar un chisco. As series non están na biblioteca e hai que mercalas. Mentras tanto aí vai a banda sonora da mesma
e un anaquiño dun capítulo para que vaiades coñecendo os personaxes e as paisaxes de Cicely:
No blog de Dinamización Lingüística fixo Cándido unha recolleita de músicas en galego que reflicten tamén un compromiso coa terra non só como nación senón como lugar xeográfico, como espacio que máis veces das que debera a man do home perturba e destroza. Un exemplo desas cancións e bailes é este videoclip de Quempallou. Chámase “En que terra me botaches” e pertence ao disco “Estremonías”:
Viches que ben bailan, Jorge?
Podedes entrar no blog para botarlle un ollo ás actividades que vai desenvolvendo o Equipo de Dinamización ou podesdes aceder directamente ás músicas ecolóxicas se entrades aquí.
Lemos estes días a carta que o xefe Seattle lle escribiu ao home blanco, o presidente dos Estados Unidos, Franklin Pierce, como resposta a unha oferta que o presidente envía ao xefe Seattle, da tribu Suwamish, para mercarlle os territorios do noroeste dos Estados Unidos que hoxe forman o Estado de Washington. A cambio, promete crear una “reserva” para o pobo indíxena.
Aquí podes ler a historia dos indíxenas norteamericanos e de como estes foron colonizados primeiro polos europeos e despois polos nortemaricanos. Eran e seguen sendo moitas as tribus que alí vivían. Neste pequeno documental fálase dalgunhas delas:
Non foi Seattle o único xefe indio que loitou pola independencia da súa terra e da natureza. Tamén cómpre falar de, entre outros, Toro Sentado. Aquí queda un pequeno documental do xefe da tribu:
Hoxe en día as etnias amerindias son moi poucas. A súa forma de vida tamén as súas linguas están seriamente amenazadas polas nacións máis poderosas que impuxeron e impoñen a miúdo os seus valores e a súa forma de vida ás culturas máis minoritarias. Xa falamos neste blog a propósito de Sagarmatha (lembrádelo, verdade?) da situación dos pobos minoritarios do Tibet, concretamente da invasión do goberno de China de parte do territorio tibetano, provocando o exilio do Dalai Lama, xefe espiritual do budismo tibetano, e milleiros de tibetanos á India.
E tampouco América do norte foi o único territorio expoliado polos intereses das grandes potencias. América do Sur padeceu a colonización europea coa conseguinte perda (cultural e económica) para os pobos nativos.
“La útima huella”é un documental da directora chilena Paola Castillo que mostra como era a cultura yagán a partir de Úrsula e Cristina Calderón, derradeiras supervivintes da etnia indíxena do sur de Chile.
O certo é que os pobos indíxenas, os máis primitivos e pegados á terra tiñan unha relación moi profunda (casi mística) coa natureza: respectabana, amábana. Pois ben, o escritor e filósofo anarquista (tamén norteamericano coma o xefe Seattle) Henry David Thoreau recolleu na súa obra “La vida en los bosques” unha filosofía semellante:
“Fui a los bosques porque quería vivir a conciencia, quería vivir a fondo y extraer todo el meollo a la vida. Dejar de lado todo lo que no fuera vida para no descubrir, en el momento de la muerte, que no había vivido. No quería descubrir lo que no fuera vida, porque vivir es caro, ni quería practicar la resignación a menos que fuera completamente necesario. Quería vivir con profundidad y absorber toda la médula de la vida, vivir de manera tan severa y espartana todo cuanto no fuera vida, abrir un amplio surco y arrasarlo, arrinconar a la vida y reducirla a sus términos inferiores y, si resultaba mezquina, coger toda su genuina mezquindad y hacerla pública al mundo; o, si era sublime, saberlo por experiencia y ser capaz de dar cuenta de ello en mi próxima excursión.” (…)
Este é un blog dun Club de lectura dun centro de ensinanza. O seu uso é meramente didáctico, polo que se algunha das imaxes ou textos usados tivese dereitos de autor, facedenolo saber para proceder a retirala.
Imaxe do xefe Seattle
Club de lectura BiblioTea 