Arquivo da categoría: A selva africana

“El medallón perdido”

Xa temos na biblioteca o libro El medallón perdido, novela que explica a historia do medallón que levaba a tía Ángela en El retrato de Carlota. Xa podedes ir buscalo ( sobre todo ti, Antía que querías saber da historia do medallón)

  (Procedencia da imaxe)

Narrada en 1º persoa, Benjamín conta a súa viaxe a África ( a África xa viaxamos con El niño que vivía con los avestruces e con La gacela, mais, neste caso, a escala é en Gabón) e alí descubre, co seu tío o que agocha este medallón e tamén que “la fuerza hay que buscarla dentro de uno mismo, no en un objeto ajeno” ( El medallón perdido, páx 29, editorial Anaya). Descubre a beleza dese continente, o sabor do xarope de rosas (como fixera tamén Carlota), o amor, os ritos dos nativos (tamén en La gacela “escoitaramos” a música do Congo), a ópera que adoitaba oír na súa casa o seu tío Sebastián, os perfumes…

Tosca” de Puccini

Son dúas novelas protagonizadas por sobriños que descubren, a través dos seus tíos, lugares exóticos do planeta lugares dentro de  si mismos que descoñecían.

Deixar un comentario

Arquivado en A selva africana, Recomendacións

Máis cine en “La gacela”

“(…) Tras ocho horas y media espantosas apareció en el horizonte una pequeña ciudad. La avioneta volaba ahora muy cerca de las copas de los árboles. La sombra del avión, grotescamente deformada por la luz del crepúsculo, precedía al aparato por encima del techo de hojas. El Wamba estaba inmóvil, sus aguas parecía detenidas. Desde el río, el piloto puso rumbo hacia la pista de aterrizaje situada más allá de la ciudad.(…)”.

La gacela, editorial Anaya

Así se nos describe na novela unha parte ( diminuta) de África, dende unha avioneta. Tamén en Memorias de África podemos atisbar a beleza dese continente desde unha avioneta. Velaquí unha ollada aérea:

A película, dirixida por Sidney Pollack está baseada na novela homónima de Isak Dinesen (podedes atopar as dúas, libro e película na biblioteca). O verdadeiro nome da autora era Karen Blixen. Se queredes máis información sobre a mesma podedes pinchar aquí.

A novela, publicada por Alfagura, comeza así:

” Yo tenía una granja en África, al pie de las colinas de Ngong. El ecuador atravesaba aquellas tierras altas a un centenar de millas al norte, y la granja se asentaba a una altuta de unos  seis mil pies. Durante el día te sentías a una gran altitud, cerca del sol, las primeras horas de la mañana y las tardes eran límpidas y sosegadas y las noches frías.

La situación geográfica y la altitud se combinaban para formar un paisaje único en el mundo. No era ni excesivo ni opulento; era el África destilada a seis mil pies de altura, como la inmensa y refinada esencia de un continente. Los colores eran secos y quemados, como los colores en cerámica. Los árboles tenían un follaje luminoso y delicado, de estructura diferente a la de los árboles en Europa;no crecían en arco ni en cúpula, sino en capas horizontales, y su forma daba a los altos árboles solitarios un parecido con las palmeras, o un aire romántico y heroico, como los barcos aparejados con las velas cargadas, y los linderos del bosque tenían una extraña apariencia, como si el bosque entero vibrase ligeramente. Las desnudas y retorcidas acacias crecían aquí y allá entre la hierba de las grandes praderas, y la hierba tenía un aroma como de tomillo y arrayán de los pantanos; en algunos lugares el olor era tan fuerte que escocía las narices.(…)”

A sensualidade e beleza dese continente recóllense tanto na novela como na película. Pollack tamén se recrea nas descripcións sensitivas da paisaxe pulcramente “enmarcadas” nunha excepcional banda sonora (non en vano lle concederon varios  Oscars,  á mellor banda sonora e mellor fotografñia, entre outros).

Neste contexto desenvólvese a historia de amor entre Karen Blixen e o cazador  Denys Finch.  Tamén se deixa ver o colonialismo sufrido polo continente africano nas mans dos refinados europeos que se criticaba en La gacela. Nesta caso a crítica é máis velada.

Se visitastes a granxa de La gacela, quizás vos guste a de Karen Blixen.

Seguir lendo

Deixar un comentario

Arquivado en A selva africana, Cine, Recomendacións

“Sete casas en Francia”. Bernardo Ataxaga

Un libro ambientado no mesmo lugar onde se desenvolve a acción do noso libro do club do mes de xaneiro, o antigo Congo Belga, é “Sete casas en Francia” de Bernardo Atxaga publicada no 2009. No 2012 a revista norteamericana Publishers Weekly escolleu a edición estadounidense de Siete casas en Francia de Bernardo Atxaga coma unha das mellores novelas do 2012. Está publicado en galego por Faktoria K de libros. En castelán por Alfaguara. De feito, creo recordar que esta obra foi publicada á vez nas 4 linguas do estado (euskera, català, galego e castelán)

Portada de Siete casas en Francia

Foi libro do club de lectura de adultos fai uns anos e temos exemplares nas dúas linguas na biblioteca.

A tradución ó galego de Ramón Nicolás, foi considerada como mellor libro na sección de tradución para adultos en 2009.

Se vos animades con el, podedes ler sobre o libro e o autor neste enlace de “El país”

Deixar un comentario

Arquivado en A selva africana, Recomendacións

“Cuentos y leyendas DEL CUERNO DE ÁFRICA”

Da colección de Anaya, “Tus libros Cuentos y Leyendas”, da que temos na biblioteca diferentes exemplares,  propoñémosvos, seguindo coa nosa viaxe por África,  o libro de Yves Pinguilly dedicado ós contos do Corno de África. Ilustrado por Constantino Gómez Vidal.

(Procedencia da imaxe)

Este libriño contén 17 contiños cos que vos podedes enterar de “por qué la hiena cojea un poco y anda de lado” (páx. 67); de “desde cuando y por qué el continente africano va a la deriva” (páx. 111): de como “nueve y uno son exactamente diez, lo mismo que uno y nueve son exactamente diez” (páx. 79), coñeceredes ó escravo que abolíu a escravitude (páx. 57) e ó final tedes un apéndice no que vos sitúa ese espazo xeográfico chamado “o corno de África”, entre o Mar Roxo e o Nilo Azul.

Aquí tedes o enlace dunha páxina dun xogo, que vos leva a un mapa interactivo para que coñezades os países que conforman “o corno de África e as súas capitais”: Etiopía (onde se desenvolvía a acción do libro “O paxaro do mel”, recomendado neste blog), Eritrea (país citado no mesmo libro, onde anteriormente estivera Mario), Somalia e Yibuti.

Se queredes seguir viaxando a outros mundos da mán da serie de Anaya, “Tus libros Cuentos y leyendas”, na biblioteca temos moitos outros dos títulos que conforman a colección. Bótadelle unha ollada ós “Cuentos y leyendas de Japón”, “Cuentos y leyendas de elfos y duendes”, por poñer un par de exemplos.

Deixar un comentario

Arquivado en A selva africana, Recomendacións

Recomendacións teatrais (Dúas nunha: a de Laura e a nosa, Rodrigo e Angélica)

Desde o comentario de Laura Porto á nosa entrada do luns “Para reflexionar”, chéganos unha moi boa recomendación teatral.

Rodrigo García , nacido en Arxentina, fillo de emigrantes españois, fundador da compañía La Carniceria Teatro  coa que crea e dirixe espectáculos corrosivos. A súa produción dramática desenvólvese en España (onde vive) e Francia. Os títulos xa son de por si provocadores:

“Compré una pala en Ikea para cavar mi propia tumba” (2002), “Prefiero que me quite el sueño Goya a que lo haga cualquier otro hijo de puta”,  “Accidens, matar para comer” (2005),  “Conocer gente, comer mierda” (1999), “En algún momento de la vida deberías plantearte seriamente dejar de hacer el ridículo” (2007),”Esto es así y a mí no me jodáis” (2010)

A obra que trouxo a colación Laura é “Agamenón. Volví del supermercado y le di una paliza a mi hijo” (2003), e o fragmento co que nos agasallou Laura no seu comentario é o que vos poñemos para rematar esta entrada (moi axeitado para continuar reflexionando sobre o tema que propoñiamos a raíz da lectura de “La gacela”).

En opinión de Laura, é máis contundente a representación que a lectura da obra. Efectivamente, o teatro é para ser representado, e máis un teatro destas características, que fai revolver no seu asento ó espectador, niso recórdanos a outra actriz, escritora, performance catalana, Angélica Liddell. (Deixamosvos o enlace á súa páxina e ó Archivo Virtual de Artes escénicas) Os que tivemos a sorte de vela en escea, nos cambiamos a lectura das súas obras pola representación, pero, posto que son xente que se move en circuitos máis ben minoritarios, ás veces temos que conformarnos coa lectura. Vai unha foto do escenario no que representou “San Jerónimo” no Fetival Temporada Alta de Girona, o outono do 2011.

Isto, que vedes na foto,  foi o que os espectadores vimos todo o tempo que durou o monólogo de Angélica. Unha especie de prisión de ladrillos que foron levantando no escenario dúas persoas, mentras a actriz e un violinista quedaban pouco a pouco ocultos das miradas do público. O escenario en cuestión estaba nun desván dunha vella fábrica textil (que agora é un centro de servizos culturais, a Factoria Coma Cros  pero cando nós vimos a representación, aínda estaban sen rematar as obras).  Cando esta xaula de ladrillos  quedou pechada comezou a actriz a espirse emocionalmente ante un público do que a separaba fisicamente unha parede de ladrillos, pero co que  emocionalmente non había distancia algunha. De que maneira unha actriz pode encher o escenario sen nin siquera deixarse ver! De que maneira, sen nin siquera cruzarse unha mirada co público pode chegarlle ó corazón!  Aínda se nos pon a pel de galiña a máis dunha só de recordalo! A súa voz encheu todo. Iso é arte!!! Bravo Angélica!!!

100_3365_resized

E agora, si, o fragmento de “Agamenón. Volví del supermecado y le di una paliza a mi hijo” (texto íntegro, picando sobre o título)

“Y mientras comemos las alitas de pollo
Que ni son alitas ni son pollo ni son nada
Y sorbemos Coca Cola con pajita como tres subnormales
Con la cara de subnormal que se te pone cuando
chupas un refresco con pajita
Pienso en lo trágico
En el concepto de lo trágico
Y abro una nueva cajita de cartón llena de alitas de pollo frito
Con salsa barbacoa y salsa mayonesa chorreando por encima
Y se la enseño a mi familia y les digo: ¿A que es trágico?
Y mi hijo me dice:
Son alitas de pollo frito
No, no son alitas de pollo frito, le digo, gilipollas
Y saco las alitas y trazo sobre la mesa
un esquema perfecto y comprensible de la TRAGEDIA con las alitas de pollo frito
(…)
Y mi hijo se parte el culo de risa
Y le explico que la TRAGEDIA
empieza en el mundo industrializado
Que la TRAGEDIA siempre ha empezado donde estaba el
DINERO y la comida
Y que luego la han mandado fuera
La han colocado fuera
En forma de
bomba atómica
SIDA hambre sequía o dictadura
Y le digo
Un hombre que se tira al vacío
desde una torre en llamas en Manhattan experimenta la misma crueldad e injusticia
que un hombre que muere de hambre
en Tucumán o Ruanda víctima
del liberalismo económico
Pero la prensa se empeña
en difundir que son cosas completamente distintas
Y llaman terrorismo a lo que les conviene
A lo que les sirve para ganar dinero
Y divido la TRAGEDIA en siete actos
Y a cada acto le pongo el nombre
de uno de los países más ricos del mundo
Una alita de pollo frito: Alemania
Otra alita de pollo frito: Japón
–Y le digo a mi familia: vamos escribiendo los nombres
con mostaza, ketchup y salsa barbacoa al lado de cada alita–
Otra alita de pollo frito: Francia
Otra alita de pollo frito: Gran Bretaña
Otra alita de pollo frito: Canadá
Otra alita de pollo frito: Italia
Y en medio, una pechuga de pollo entera: Estados Unidos
Y viene la camarera y me dice
Usted ya está mayor para jugar con la comida
¿Quiere que llame al guardia de seguridad?
Yo no juego con la comida, le digo
Estoy explicando a mi hijo el significado de la TRAGEDIA
Y la camarera me dice: no entiendo
Y el segurata que se acaba de acercar a la mesa
Con la mano en la porra dice: yo tampoco
Y mi hijo dice:
Pues es muy fácil, capullos
Las alitas de pollo son las grandes potencias
Representan el mundo industrializado
Y si la TRAGEDIA se planifica desde el mundo industrializado la cuestión que nos planteamos es :
¿Dónde hay que ir a buscar la ESPERANZA?
Y yo me quedo perplejo por lo bien que ha entendido mi hijo la historia de la TRAGEDIA
y cómo, sin yo decir nada,
acaba de apuntar la idea utópica de
ESPERANZA
Y le digo al segurata
La ESPERANZA hay que ir a buscarla a otra parte
Y tú nos vas a ayudar
La ESPERANZA puede estar en cualquier rincón de la Tierra
El problema es dar con ella
Vamos a suponer que la ESPERANZA está en aquella otra
mesa
Donde come esa familia
Déjanos la mesa libre, que la necesitamos para el ejemplo
Y el segurata va y saca a toda la familia a patadas de la mesa
Está encantado con esto de la TRAGEDIA
Mientras, le digo a mi hijo,
tú vas y coges de la basura
todos los desperdicios de todo el restaurante
Te traes todo lo que quedó medio mordido,
los huesos, la piel del pollo, te traes lo que encuentres
Y al segurata le digo:
Mira, pensándolo bien, me parece
que vamos a necesitar el local entero
No hay problema, dice el segurata
Y pela el revólver y suelta seis tiros al aire
y en cinco segundos
no queda ni dios en el Kentucky Fried Chicken
Mi mujer va a buscar más bebidas
Los camareros nos limpian las mesas
Y yo les digo: vamos a llenar todas las mesas con la basura que traiga mi hijo
Y así os explico el concepto de ESPERANZA Y están todos la mar de ilusionados
(…)
Y mi hijo entra al Kentucky con dos sacos industriales a reventar de su propia basura
Y todos empezamos a echar
sobre las mesas vecinas a la nuestra
kilos de huesos de patas de pollo,
huesos de tórax de pollo,
huesos de alitas de pollo,
pieles, pellejos, croquetas medio mordidas de pollo, botecitos con salsas para pollo,
servilletas sucias con pedazos de pollo, vasos de Coca Cola,
pajitas mordidas
Helados medio derretidos…
Y yo les digo: ¡muchachos, ya está! Venid y sentémonos en nuestra mesa
Y están todos como locos de contentos, hasta los cocineros salieron a sentarse con nosotros
Y les largo:
mirad esta mesa:
…Alitas de pollo frito: Alemania, Japón…etcétera siete potencias mundiales, siete alitas
Y mirad alrededor … ¿qué hay?
Basura, dicen
¿Basura?
Pero ¿cómo que basura? ¡No me seáis hijos de puta!
Y mi hijo me mira y me dice
en voz baja:
En las demás mesas hay ESPERANZA, que es precisamente
lo que no hay en esta mesa
¡Y yo le doy un puñetazo en el pecho al chavalote!
¡Muy bien, chaval!
Exactamente: en esta mesa está la riqueza y en el resto
la ESPERANZA
Pero nadie quiere acercarse a la ESPERANZA
Porque para rescatar la ESPERANZA de entre tanta basura hay que pringarse bien pringado
Hay que soltar el DINERO
La ESPERANZA funciona con DINERO,
como los motores funcionan con
gasolina y mi cuerpo con mi sangre
La ESPERANZA no es un sueño; es un proyecto
La ESPERANZA empieza por un cambio de voluntades
De actitudes, y se materializa en proyectos
Y el segurata me dice: no me hagas reír, capullo
Y la cocinera del Kentucky dice:
Sabemos perfectamente cuáles son esos planes
Qué proyectos tiene cada partido y qué proyectos tiene cada empresa
Y por eso podemos afirmar que no hay ESPERANZA posible
Y mi mujer se echa a llorar, la gilipollas
Y la cajera del Kentucky se echa a reír
Y la de la limpieza dice: iros todos a tomar por culo
Mirad como habéis dejado el restaurante
Y yo estoy tranquilo
porque el segurata ya vació el revolver y no le queda ni una sola bala
–cosa que me serena–
Y mi hijo se vuelve poeta y estúpido y dice:
Desinteresados por compartir la ESPERANZA
trabajan a destajo en el empeoramiento
de la vida y hacen
propaganda: llaman terrorismo a la simple y natural venganza
Y yo digo: Un momento, gilipollas
Llegó la hora de aclarar las cosas
Siempre llega el momento de aclarar las cosas
(…)
Y el cocinero toma la palabra:
La diferencia entre Italia y Angola
Es que en Angola el gobierno ha decidido repartir la miseria por partes iguales
a lo largo y ancho de todo el territorio mientras que en Italia el gobierno ha decidido que el Sur coma mierda
mientras el Norte diseña muebles y ropa
y descorcha botellas de champagne
Y el gilipollas de mi hijo dice:
En el sur está la ESPERANZA Pero qué cojones importa
Si en el norte no está la voluntad
Y yo les suelto: no me pongáis triste, capullos ¡No me jodáis la tarde!”

Atopei este fragmento da obra que nos recomenda Laura. Non localicei nada mellor,  espero nos sirva de aproximación a este dramaturgo. Grazas, Laura, por dárnolo a coñecer.

Da nosa “recomendada”, Angélica Liddell,  atopamos este outro vídeo

Deixar un comentario

Arquivado en A selva africana, Recomendacións

“O paxaro do mel”. Adolfo Caamaño

Se queredes seguir viaxando pola selva africana, desta vez podedes ir un pouco máis ó oeste, a Etiopía, antiga Abisinia (como aparece nomeada no novela que vos propoñemos) e tamén un pouco máis atrás no tempo (finais do século XIX), adentrándovos na novela   “O paxaro do mel” de Adolfo Caamaño. (Tedes exemplares na biblioteca da edición de Xerais, da sirie “Fóra de Xogo”)

(Procedencia da imaxe)

Nesta novela podedes perdervos na selva, incluso en zonas sagradas e prohibidas,

“Na vertente sur de Ras Dashen, aquel brillante océano solar interrompíase baixo un case que permanente mar de nubes. Debaixo do teimudo nubeiro estendíase a selva, máis alá dos territorios dos danákil, e, desde tempo inmemorial, lugar prohibido para eles. Daquel lugar contábanse moitas lendas e cousas prodixiosas. Disque no seu corazón aínda ficaban ocultos desde antigo moitos misterios…

Pero, de todas as historias que escoitara acerca da selva prohibida, da que máis gostaba Yaíza era da lenda do paxaro do mel. Os poucos que na selva se internaran contaban que lograran salvarse grazas á axuda dese paxaro.” (Páxs. 27/28 da edición de Xerais)

seguindo as aventuras de tres amigos (dous irmáns nativos e un italiano),

“Os primeiros meses de Mario en Nogara foron apaixonantes. Descubrira uun mundo novo: paisaxes abraiantes, abondosas especies de fauna salvaxe, novas ocupacións…

Pero, sobre todo, novos amigos.

Pronto colleu amizade con Kassai. Este adoitaba levalo consigo nas longas xornadas de pastoreo. Como antes de chegar a Nogara xa levaba en Eritrea bastante tempo, aprendera os rudimentos do idioma, así que non tivo moitas dificultades para facerse entender cos da aldea. Nela falaban un dialecto da lingua amárica, o idioma maioritario en Abisinia. Pero tamén Kasai e algúns outros rapaces da aldea amosaron ganas de aprender a dicir cousas en italiano, a lingua daquel agradable rapaz estranxeiro...

Coa irmá de Kassai, con Yaíza, non conseguira falar case que nada até que xa levaba na aldea un par de meses. Pero xa desde que chegara alí, a fermosa cor de ébano de Yaíza e a súa rebelde maneira de ser, prendárano coma unha abella se prenda polas flores de mellor recendo” (Páx. 49/50)

perseguindo ós captores da nai dos dous nenos da aldea, uns tratantes de escravos.

“Angus Harris parece que nacera na terra de Virxinia, un dos estados que pertenceran á Confederación Sudista.

O seu oficio xa lle viña de caste. O pai dedicárase tamén ao tráfico de negros. Vendíaos en poxa nos mercados de escravos próximos ás grandes plantacións algodoeiras sureñas. Xa o bisavó de Harris exercera tamén de traficante escravista en Inglaterra, afincado no porto de Liverpool. Até o ano 1807, en que este país prohibíu a escravitude, Liverpool, durante os dous séculos anteriores, fora un destacado porto onde se aramaban barcos para navegar no chamado comercio triangular.

Este macabro negocio consistía en mandar un barco desde Inglaterra, ou de calquera porto europeo, até a costa de África. Alí trocaban armas de fogo, rou ou calquera clase de quincalla, por escravos negros para despois embarcalos a través do Atlántico e acabar vendéndoos en poxa nos mercados de América. Xa alí, co substancioso beneficio obtido, mercaban  produtos tropicais, algodón, azucre, cacao. Logo cargábanos no barco cara aos portos europeos, nos cales eses produtos adquirían un alto valor engadido. Vendíanse tan caros en Europa que o diñeiro investido para armar a expedición multiplicábase enormemente ao regreso. Así se pechaba o terceiro lado do triángulo daquela ruta maldita.” (Páx. 69/70)

Trátase o tema da amizade e a relación entre os dous irmáns, neno e nena.

“-Mira, Yaíza, tes que atender máis ao labor, facerte máis seria, máis…, máis como…

-…máis coma un rapaz, non si?

-Pois si, se hai que dicilo, si, máis coma un rapaz. Este traballo non che é ningunha broma, amiguiña!

-Bo, leria barata! Todo iso non é máis ca unha das túas lerias. E xa che estou farta.

-Así non imos a ningún lado, Yaíza.

-Non irás ti. Eu sei ben onde vou. O que che pasa é que a túa fachenda de rapaz non atura ver cómo unha rapaza coma min pode facer cousas de homes tan ben coma ti.” (Páx. 20 da ed. de Xerais)

Tócase con énfase o tema da trata de escravos, lacra que padeceu historicamente o continente africano (fixaivos nas citas que vos amosamos).  E ó mesmo tempo, mistúranse tradicións mitolóxicas e relixiosas,  nun relato “aventureiro e intrigante”.

“Incluso lendas, coma a do misterioso Preste Xoán, que de pequeno lle empezara contando a súa nai polas noites antes de durmir, e que despois, Mario, cando se fixo algo maior, interesado en saber máis sobre esa lenda, procurou investigar en varios libros. O que máis espertou o seu interese foi a copia dun libro moi antigo, xa da Idade Media. Tratábase dun Bestiario, un libro sobre bestas e animais raros. Aquel libro situaba en Etiopía moitas das estrañas bestas das que falaba. E o reino do Preste Xoán radicábao no fondo dunha selva perdida no interior de África.

Agora, en Nogara, Mario atopábase de novo con aquela lenda, enquistada na tradición oral, nas crenzas dos danákil acerca da súa selva prohibida” (Páx. 51)

Se vos gustan as aventuras, adentrarse en terreos selváticos, atorparvos con ruínas, pasadizos segredos, loitar cos malos e vencelos coa astucia, non deixedes de pasar pola biblioteca e coller “O paxaro do mel”.

Deixar un comentario

Arquivado en A selva africana, Recomendacións

Primeira reunión do 2013

E chegou o día da reunión en torno á “La gacela”.

100_3982_00_resized

Despois de facer un desplegue africano sobre a mesa da biblioteca, con exemplares do “National  Geografic”, uns tamtam, unha máscara e algunha das nosas recomendacións, que  irán aparecendo no blog nos próximos días,

100_3984_resized

quixemos tamén facer unhas aportacións gastronómicas a base de coco. (Esqueceusenos levar o leite, ou as galletas rsecas ou húmidas, que comían os personaxes do libro).

100_3986_resized

E ben que fomos dando cabo das cocadas e do pastel de cenoura e coco, mentras demos conta tamén do libro

100_3988_resizedComa sempre Christian, Jorge e Yago, foron os máis faladeiros. Será porque  tiñan a lectura moi recente e non se lles pasou detalle.

Captaron o trasfondo da obra, algúns ata leron “entre líneas”, facendo unhas aportacións moi interesantes ó tema que propoñíamos para a reflexión: a cooperación e axuda ó desenvolvemento.

Según Yago, “os pobos do terceiro mundo non están civilizados á maneira do primeiro mundo, pero iso non quere dicir que non teñan cultura”.

Moi boa a precisión de Pedro de que “a pasta” diferencia o primeiro mundo o terceiro. “E onde está o segundo mundo?”, preguntaba Alba. “As economías emerxentes”, respondía Pedro, que se quedou durante boa parte da reunión sumerxido nos mapas de África e os “National Geografic” que se estendían sobre a mesa. Sería que como regalo de cumpreanos (felicidades, Pedro) quería unha viaxe a África?

Christian, quedouse con que Rasmus era o único que realmente se preocupaba polos nativos.

Jorge percibíu moi ben a crítica á inxerencia dos cooperantes que fai Gerad, o Chacal.

Non se lles escapou tampouco a Christian e a Yago o tema do amor que os dous homes, Gerard, o nativo, e Simon, o branco, sentían pola mestra, pola “gacela”. Personaxe, o da “gacela”, que non aparece tanto coma outros de forma directa, pero que desde o momento que o narrador nola describe, con esa forza e ese énfase na súa “sombría beleza”, xa nos damos conta de que ten un papel decisivo na historia.

E para rematar este remuíño de aportacións, quédanos por saber ás mediadoras do club, que entenden os lectores por “un libro raro”. Si nos quedou claro que Laura entende por “libro raro” o que trata temas pouco habituais, pero os demais? O tema do colonialismo, explotación de países pobres por parte dos ricos, non son temas habituais dos libros que soen ler.

Ah! Tamén nos quedou claro que as descripcións non gustan. “Se hai descripción non hai narración”, dicía Pedro. Cuestión de gustos, e xa imos aprendendo a dicir “non me gusta”, como opinión persoal, e non “é un libro malo”.  No noso club non hai libros malos, nin malos lectores, só hai libros e lectores con gustos diferentes, non é?

E agora si, coa “gacela” de David, pechamos entrada.

  "Cena" A fotografía por tomada por David

 A fotografía da gacela tomada por David

A próxima reunión  levaranos a Venecia, con “El retrato de Carlota” de Ana Alcolea. Durante este mes continuaremos coas recomendacións sobre “a selva africana” (terédelas agrupadas baixo esta categoría o blog), pero estade tamén atentos a semana anterior á reunión, que xa vos iremos deixando entradas coma miguiñas para que sigades o rastro da nova lectura. Ademais esta vennos moi acaída, pois entraremos no mes do Antroido da man dun libro que nos leva ó “Carnaval de Venecia” a través do misterio, amizade, literatura, amor…

Deixar un comentario

Arquivado en A selva africana

Para reflexionar

Na obra “La gacela” trátase un tema moi importante e actual como é a axuda para o desenvolvemento, axuda que soen prestar os gobernos e outras organizacións dos países ricos, ou non tan ricos, do chamado primeiro mundo, ós países pobres ou do terceiro mundo.

Para reflexionar sobre este tema, deixamosvos aquí dous fragmentos da novela, nos que suliñamos ó máis salientable relativo a este tema da axuda ó desenvolvemento. Lerémolos na reunión e abriremos o debate en torno ó dereito, lexitimidade, ou como queira chamárselle, dos países ricos a “interferir” no desenvolvemento dos pobres. Por que o fan realmente? Que os move a facelo? É unha axuda desinteresada ou pola contra pode ser unha especie de reparación de abusos, por non dicir crimes históricos, como parece querer dar a entender Albert na súa réplica a Gerard?

Os que non asistides á reunión podedes deixar a vosa opinión ó respecto nos comentarios, a ver se logramos abrir un debate no blog. Animádesvos? Que pensades?

Discurso de Kees, o misioneiro (páxs. 82/83)

“-¡Hoy por ti, mañana por mí! –exclamó Kees con risa áspera-. Os digo que esto ha empezado y ya no habrá quien lo pare. Deberíamos dejar de soñar de una vez –y las siguientes palabras salieron de su boca como un torrente-: ¡Sólo hemos arañado la superficie, os lo digo yo! ¡Sólo la superficie! Vinieron los belgas y amontonaron sobre los bantúes su maldita civilización europea, creyendo que habían traído la cultura al Congo. ¡Casi nada! ¡Cultura habrían podido encontrar aquí más que de sobra! Los caballeros colonialistas estrechos de miras y su idea de cultura…El inodoro como cima de la cultura. ¡Es para morirse de risa! Y ahora que se han ido, ¿qué es lo que ha cambiado en Kinshasa? Yo os lo diré: ¡Nada! Los mismos consorcios internacionales prosiguen la explotación, sólo que ahora participan en ella algunas caras negras. Cobre, carbón, estaño, cobalto. ¡Estupendo, hombre! Nada ha cambiado. Pero aquí, en la selva, aquí sí que está cambiando algo. ¿Lo habéis notado?…

Sólo hemos arañado la superficie. Pero a las almas de estas gentes, a sus almas, no hemos llegado. Porque nos es imposible llegar hasta ellas. ¡Ja!

Discurso de Gerad, o Chacal (páx. 88):

“Ni siquiera después de un año podría usted contestar a esa pregunta –prosiguió-. Sin embargo, hay personas que nada más poner el pie en nuestro país pretenden iniciar los cambios. Labran la tierra y siembran la hierba que han traído consigo porque no les gusta la nuestra. Son personas muy listas. ¿Me equivoco?

Callé. No sabía qué replicar.

Y son huéspedes corteses, ¿verdad, monsieur? Como no les gusta el cuarto de invitados, lo vacían y colocan sus propios  muebles dentro. Eso resulta la mar de práctico, ¿no le parece? Pretenden cambiar a su antojo incluso el paisaje que rodea este lago. Traen máquinas y tractores con los que ensayan todas las variedades de hierba habidas y por haber. Enseguida se sienten como en su casa y, sin embargo, ni siquiera saben si podrían vivir en este país. Pero eso tampoco importa. Si termina por no gustarles, lo dejan todo plantado y desaparecen de nuevo…

-¡Pero l o hacen con buena intención! –exclamé con energía.

-Seguro. Los belgas también tenían muy buenas intenciones en su época. Todos los blancos vienen a África con buenas intenciones.

-La alimentación, quiero decir… Los niños pequeños con la…

Me interrumpió con aspereza.

Los niños pequeños con la tripa hinchada por la mandioca… Es lo que usted iba a decir, ¿no? Trastornos alimenticios. Carencia de proteínas. Mala salud. ¡Claro, claro! Escasa higiene. Yo le pregunto: si los europeos no hubieran venido a este país, ¿tendrían también hoy los  niños pequeños sus barrigas hinchadas por la mandioca?

Pero hay que intentar reparar la injusticia de la época colonial. Con espíritu de colaboración es posible…

Súbitamente me interrumpí. La protesta me parecía ridícula hasta a mí mismo.

 

3 Comentarios

Arquivado en A selva africana

Música en “La gacela”.

Como soa “La gacela”?

Na páxina 28 alguén tararea “The house of New Orleans”, unha cancion folk estadounidense de autor  descoñecido. As dúas versións máis famosas foron a do grupo británico “The animals”  do 1964 e a de Joan Baez, que é anterior (1959/60).

Tedes a continuación a letra e os vídeos das dúas versions, “The animals” e Joan Baez.

There is a house in New Orleans
They call the Rising Sun
And it’s been the ruin of many a poor boy
And God I know I’m one

My mother was a tailor
She sewed my new blue jeans
My father was a gamblin’ man
Down in New Orleans

Now the only thing a gambler needs
Is a suitcase and trunk
And the only time he’s satisfied
Is when he’s on a drunk

Oh mother tell your children
Not to do what I have done
Spend your lives in sin and misery

Na páxina 70, hai unha bocina que soa con música de Beethoven.

De seguro que non eran os acordes de “Para Elisa”

ou os da “Sonata Claro de Luna”

pero igual era a 5ª Sinfonía, que arranca moi forte,

ou poida que a 9ª

E ademais das bocinas que soan clásico, tamén soa moito reggae en “La gacela”.  De feito, cando o protagonista chega á granxa, escoita música reggae. Precursor deste estilo musical é Count Ossie. E soa así:

O famosísimo Bob Marley tamén puido ser  a banda sonora daquela chegada á granxa.

1 comentario

Arquivado en A selva africana, Música

Cine en “La Gacela”.

Cando Albert, Simon e os seus amigos van de copas, ó entrar no local Simon pensa:

“Yo conocía esa película! No me hubiera asombrado que Humphrey Bogart hubiese entrado en ese momento por la puerta” (Páx. 76)

Sería nesta escea de “Casablanca” (picade aquí para vela) na que estaba pensando Albert?

Aínda que “la Gacela” se publicou en maio do 1999, e aínda non se fixera a película protagonizada por Nicole Kidman,  Moulin Rouge . Na páx. 79 faise alusión ó famoso cabaret parisino que da nome á película, pois está ambientada neste mítico local.  Tedes a película na biblioteca.

Para ver a ficha técnica picade aquí.

Para ler sobre o mítico cabaret, picade aquí.

Deixamosvos o trailer da película:

Deixar un comentario

Arquivado en A selva africana, Cine