Arquivo da categoría: Oriente Medio

Ammor en Ammán, despois da reunión

O pasado luns tivemos xuntanza arredor do libro Ammor en Ammán. Non foi unha lectura que gustase demasiado. Para abrir boca fixemos unha pequena selección de libros que tiñamos na biblioteca sobre mitoloxía árabe e exipcia. Aquí quedan algúns títulos por se queredes botarlles unha ollada:

Deuses e faraóns da mitoloxía exipcia, edicions Xerais de Galicia

Ciudades fabulosas, príncipes y Yinn de la mitología árabe, ediciones Anaya

Me pregunto por qué Las pirámides fueron construidas y otras preguntas sobre el Antiguo Egipto, Everest

ammor en amman 2 002

Despois do visionado do documental “La ciudad oculta de Petra” ( do que falamos aquí) e que tampouco tivo demasiado éxito, comezaron as intervencións sobre as diferentes lecturas da novela.

ammor en amman 2 003 (Cristian parece que non quere perder nimgún detalle do documental)

Como xa adiantamos arriba non foi unha lectura que os enganchase demasiado. Carla, por exemplo, non viu demasiado claro que o amor puidese nacer a tanta velocidade, faltoulle máis emoción e emoción e aventura. Tamén lle pareceu, aquí algúns tamén estiveron dacordo con ela, que a narradora se enredara demasiado ao final “falando” sobre a autora. Esa inclusión da autora como personaxe da novela, que foi algo que nos gustou ás moderadoras, non lle fixo gracia aos lectores máis novos. Despois de atoparlle sentido ao pano vermello que se nos quedara perdido e sen sentido pola historia, fixemos unha parada no misterio que envolve á nai das protagonistas, personaxe, sen dúbida, máis afable que o profesor que non espertou a simpatía de ninguén. Tratase dun personaxe intolerante que participa do expolio que supón entrar nun país para levar as pezas de arte do mesmo a museos de países con maior poder, feito que detectou moi ben Iago, e que defendeu coa sinxela rotundidade que o caracteriza. Hai que valorarlle ao profesor, iso si, o particular uso das expresións ( véxase, por exemplo, a “difusa teoría” que ás veces defende, así coma o emprego da palabra “tetrágono” en ocasións dispares). Este vocabulario particular do pai ponlle unha miga de simpatía á novela.

En definitiva, non deu moito máis de si a novela, sería que faltaba Pedro.

Quedamos para o primeiro luns lectivo de abril coa novela, Frida Kahlo (una historia posible), de María Baranda. Está ilustrado por Gabriel Pacheco. Trátase dunha novela moi poética e onírica que precisa ser lida con ollos de nenos( vós, que ainda estades cerca da infancia, ainda podesdes facelo baixo esa mirada) Como xa vos comentamos na reunión sería bo que lesedes as entradas do blog nas que vos iremos achegando á obra de Frida Kalho, pintora mexicana que é a protagonista da novela. Podedes ler aquí como comeza a obra.

( Procedencia da imaxe)

Desexamos que teñades un bo encontro con esta pintora e que vos descubra moitos camiños polos que transitar a vida con máis seguridade.

Deixar un comentario

Arquivado en Oriente Medio, Recomendacións

Arqueoloxía en “Ammor en Ammán”

A arqueoloxía está moi presente nesta novela. Na páxina 65 de “Ammor en Ammán”, cítanse a Belzoni con relación a Exipto e a Schliemann con relación a Troia.

Para os que esteades interesados/-as nesta disciplina deixámosvos esta entrada referida a Schliemann (1822-1890), o que desenterrou Troia e Micenas.

Este home é un exemplo de soñador que conseguíu o seu soño. Ós oito anos, idade á que xa lera a Homero, dixo que se propoñía demostrar  que Troia existira, aínda que os profesores de historia da súa época o negaran. É certo que ó longo da súa vida o acompañou a sorte, pois xa de mozo adicouse ó comercio, o que lle permitíu facer fortuna. Falaba varios idiomas, fixo negocios en Rusia, acumulou riqueza, casou cunha grega e instalouse en Atenas, onde tivo dous fillos, ós que chamou Andrómaca e Agamenón, seguindo a súa pasión polos clásicos. A partir do 1870 empezou os preparativos para as excavacións de Troia. Daquela a arqueoloxía non era a disciplina que é hoxe en día e estaba en mans de particulares adiñeirados facer este tipo de excavacións para quitarlle á terra os segredos da historia. Atopou nada menos que sete cidades superpostas. Despois foi a Micenas, onde sacou á superficie, entre outras moitas cousas, unhas máscaras de ouro nas tumbas dos reis micénicos. Por último, desenterrou as murallas de Tirinto, que el cría de época romana.

Deixámosvos un vídeo sobre a lexendaria cidade de Troia duns 50 minutos de duración e outro máis curtiño (duns 9 min.) que nos leva a Micenas.

Deixar un comentario

Arquivado en Oriente Medio

Os mares en “Ammor en Ammán”

Os protagonistas, na súa viaxe ata Petra fan unha parada no mar Morto. “(…) El mar Muerto es siete veces más salado que cualquier otro, de modo que la más pequeña herida o el más fino rasguño escuecen en él con una rabia endemoniada. Y uno flota allí girando como un tentetieso. Aquellas aguas apenas se movían, no había olas y hundirse era imposible.(…)”

Noutra ocasión viaxan ata o mar Vermello para facer mergullo, concretamente no golfo de Aqaba. É aí cando Laerke coñece ao seu barqueiro particular:

“(…) Al tiempo que les iba mostrando todo lo que encontraban a su paso por las aguas del mar Rojo, en el interior del golfo de Aqaba. Estaba convencido de que a Nana se le pasaría el mal humor y, lo que era aún más importante, el enamoramiento, buceando entre corales y peces de colores. (…) Del techo de la barca, en cuyo casco aparecía el nombre de Youssef, con el que desde el primer momento bautizaron al joven barquero, colgaba un pequeño museo de los horrores marinos, una especie de acuario improvisado al aire libre: un pez globo secado al sol, pálido como la arena de una palya, varias estrellas de mar con las puntas retorcidas, esponjas, crustáceos y hasta el caparazón de una pequeña tortuga de mar.(…) El espectáculo submarino era impresionante. Corales duros y blandos de muy diversos colores, tamaños y formas: setas gigantescas, árboles de Navidad, guirnaldas, anémonas, plumeros de mar, intestinos retorcidos, helechos, lagas fluorescentes, hemisferios cerebrales. Y miles de peces de colres resplandecientes: el pez payaso, el ángel, el cirujano, el diamante, el sargento mayor, el mariposa, el pez loro, que se alimenta de coral, etc. Y entre los corales, cientos de erizos de púas larguísimas, como diademas de estrellas de imnumeralbles puntas. Negras, brillantes, en constante movimiento. (…)”

Se queredes mergullarvos nesas augas, podedes coller na biblioteca o documental Expedición océanos, explorando los secretos del mundo submarino. El mar Rojo.

( Procedencia da imaxe)

Aquí vos deixamos outra pequena expedición polas augas deste mar. Está filmada por Buceogalicia:

Se clicades aquí, podedes coñecer máis sobre o mundo submarino deste mar Rojo, segundo Cousteau “el corredor de las maravillas”.

Deixar un comentario

Arquivado en Oriente Medio

A música en “Ammor en Ammán”

Cando viaxan a Petra, as irmáns van cantando cancións no coche . Unha delas é dun grupo que se chama “Mal de amores”. Transcribimos a letra dunha das cancións:

” Fabrícate una noche a tu medida

y déjate querer si hay voluntarios.

Sus ojos pueden ser tu medicina

y tú la mercromina de sus labios.”

Tamén se fala de que escoitan a Ella baila sola. Velaquí unha das cancións deste grupo:

Deixar un comentario

Arquivado en Música, Oriente Medio

Antes da reunión, a arte en “Ammor en Ammán”

Como xa dixemos, a novela ten como marco unha excavación arqueolóxica na cidade de Petra.Pero, cal é o traballo dun arqueólogo en Petra ?

Di na páxina 17  o profesor:

“(…)_ Las dos habéis leído ya las memorias de Howard Carter. No creáis que nosotros vamos a encontrar el equivalente de la tumba de Tutankhamon*. La mayoría de los arqueólogos sudamos, algunos hasta sufrimos claustrofia, lo cual no deja de ser una paradoja, y trabajamos durante toda la vida hasta deslomarnos, sin que nuestra pala se tope con un hallazgo semejante.(…)”

Con estas palabras inician a viaxe cara á Ammán, “la ciudad de Ammán sí que parecía llena de curvas. Las de su nivel de sus más de siete colinas y las del entramado de las calles, sinuosas y retorcidas. En cuanto a las casas parecían todas del mismo color. El tono gris ceniciento que vieran sucederse a través de las ventanillas y a lo largo del camino se repetía también aquí. Por todas partes. Ese aspecto cromático tan peculiar que ha hecho que algunos la llamen la Ciudad Blanca.

Archivo:Vista de Amán.jpg

(Procedencia da imaxe)

“(…) Resultaba difícil creer que aquélla fuera, junto con Damasco y Jericó, una de las ciudades más antiguas del mundo. Y eso que su padre, durante el recorrido, se esforzó en enseñarles algunos de los edificios más importantes:los restos del ninfeo, fuente monumental dedicada a las ninfas; un odeón, tal vez excesivamente restaurado; un foro y un teatro romano, en cuya escena, rodeado por unas cuantas sillas de plástico de colores, se levantaba un improvisado ring, en el que se estaban celebrando buena parte de los juegos panárabes. (…)”

“(…) Restos de murallas, el gigantesco zócalo del templo con algunas columnas en pie y un palacio de la época de los omeyas**, aquella dinastía que, desde Damasco, había llegado a establecerse también en España.(…)”

“(…) La noche no lo fue, porque, simplemente, durmieron las dos como troncos. Y por la mañana, en cuanto terminó el desayuno, el profesor ordenó al equipo que se pusiera en marcha de inmediato. Saldrían en dirección a Petra, en el sur del país, donde se iban a desarrollar las excavaciones, aunque antes harían una parada en el mar Muerto (…)”

“(…) Por fin, tras un par de hora transitando a saltos por carreteras peladas, llenas de baches y rodeadas de desiertos, llegaron a uno de los lugares más extraños y hermosos de todos los que existen en el mundo. Arenas rosadas, rocas rojizas, de formas sugerentes, bajo un cielo que del pálido y limpio azul a aquellas horas había pasado al violeta. Bajaron del microbús como sonámbulas y estuvieron un rato oteando las crestas de colores, dejándose envolver poco a poco por la mágica luz crepuscular.(…)”

jordania08.05 089

(Así viu Juan o solpor xordano. Non sei se Nana e Laerke o contemplarían con tanta sutileza)

“(…) Tenía razón su padre. Mejor dicho, aquel libro delirante:se sufre un verdadero atropello al entrar por primera vez en la vida de la ciudad de Petra. (…)”

“(…) Estando en el Siq, el desfiladero que conduce hasta Petra, una espectacular y estrecha grieta excavada entre altas paredes rocosas, no se le ocurrió nada mejor que leer lo siguiente:

_ “En 1967, por ejemplo, una oleada improvisa sorprendió a un grupo de turistas dentro del Siq, matando a casi todos”.(…)”jordania08.05 096

(A fotografía tamén foi tomada por Juan)

“(…) Al fin, después de que el desfiladero se estrechara tanto que apenas se podía ver el cielo, apareció el edificio conocido como el Tesoro del Faraón, nombre que se derivaba, según les contó el profesor de una “difusa teoría“, es decir, de una teoría muy difundida. (…)”

jordania08.05 100

jordania08.05 106

(O que viu Juan en Petra)

Chegadas alí coñecen ao equipo que traballará co seu pai durante a excavación: estudantes e presos. Aí comezará a historia de amor de Nana con Malik, un mozo xordano que sobrevive como pode nesa cidade chea de turistas.

O profesor non mirará con bos ollos a Malik, a que acusa de saqueador. Mais como lle dixo Nana:

“(…) _Papá, no te conozco. ¿Acsao esos pioneros de la arqueología de los que tanto nos has hablado, Belzoni, escarbando en Egipto, o Schlieman, buscando la ciudad perdida de Troya, no fueron también saqueadores? Lo único que los diferencia es que aquellos trabajaban por cuento de su gobierno o de un museo famoso. Y además de quedarse con lo que les vino en gana, la Historia no ha hecho más que ponerles medallas.(…)

Estades de acordo con esta idea que defende Nana? Non vos resulta semellante á colonización da que falabamos a propósito da lectura de La gacela? Foron expoliados algúns pobos ao serlles roubadas algunhas das súas pezas artísticas para ser expostas en museos que non están nos seus países? Velaquí outro punto para reflexionar.

* Se falamos de Tutankamon, cómpre mencionar tamén a Nefertiti. A revista National Geographic adica, neste último número, un artigo ás últimas investigacións sobre a mesma. A revista está na biblioteca.

** A dinastía Omeya déixou pegada na península Ibérica. Aquí tedes unha mostra.

Deixar un comentario

Arquivado en Oriente Medio

Antes da reunión, a literatura en “Ammor en Ammán”

“Al decirte

“te quiero”

sabía que me perseguirían los salvajes

con lanzas y con arcos de ponzoña.

Que en todas las paredes quedarían pegados mis retratos,

que por todos los puestos de control

repartirían mis huellas.

Que una gran recompensa se daría

a aquel que les llevara mi cabeza

para poder colgarla

como una naranja palestina

encima de la puerta de la ciudad.

Nizar Kabbani, Cien cartas de amor

Nizar Kabbani é un poeta sirio, coñecido pola súa poesía amorosa ainda que foi evolucionando cara a unha literatura máis política. Aquí tedes unha mostra da súa poesía:

E nestoutro enlace podedes ler moitas das súas composicións (en castelán).

A novela ábrese con este poema amoroso que adianta xa un dos temas da novela: as dificultades dun amor prohibido ou a falta de liberdade no amor. É o que lles acontecerá ás irmáns Nana e Laerke que se namoran de persoas doutra relixión e isto provocará os ciumes e a incomprensión do seu pai. Elas vense obrigadas a vivir o amor ás agachadas. Por que acontece isto? De que temos medo para impedir que se amen persoas de pobos, razas, culturas diferentes? Coñecedes historias de amores difíciles?

Os protagonistas masculinos, agás o profesor, son árabes, de aí que falen en árabe ( e intenten ensinarlles a súa lingua ás rapazas). Non falan dos seus libros, pero si aparece nos discursos do pai a palabra habib:

“(…) Nana, tu nuevo habib no es más que un expoliador.(…) Esta verba significa amado. Aparece nas jarchas, composición líricas populares, de temática amorosa e  escritas en mozárabe, legado que o  pobo árabe deixa á  nosa cultura.

Velaquí un breve estudo sobre as jarchas:

O profesor era un home culto ( pero era tolerante? Non se supón que a cultura abre portas e unha delas é a da diversidade e a da tolerancia? ) que tamén coñecía versos de poetas árabes:

“Tú eres museo cerrado:el sábado, el domingo, el miércoles y el martes.

Cerrado todos los días de la semana.

Todos los días del año, para todos los hombres.”

A literatura tamén aparece na novela cando a narradora reflexiona sobre ese doble xogo de ficción (o mundo da novela) e a realidade (o autor).

“(…) Sin duda sabréis que el colmo de los colmos consiste en perder un imperdible, pero ¿conocéis a algún narrador al que se le hayan perdido sus propios personajes? Creo que ni siquiera se le ocurrió al famoso Pirandello, cuyos personajes andaban a la búsqueda y captura de algún autor dispuesto a darles un buen papel. Pero eran seis, nada menos, y entre todos tal vez acabaran encontrándole. Tampoco a Proust, que estaba obsesionada con recuperar el tiempo perdido, que ya es mucho, porque se trataba de la memoria, y según iba avanzando se le acumulaba el trabajo. Y eso que al parecer no se movía de su cama, que le servía de escritorio, en una habitación cuyas paredes mandó forrar de corcho para protegerse de cualquier ruido que pudiera molestarle. Y así fue como al fin consiguió recobrar el tiempo, en el séptimo tomo de su monumental novela.(…)” ( páxina 134, Ammor en Ammán)

“(…) En estos casos, el lector se suele sentir maltratado, burlado, humillado, ofendido. Y, como es natural, muy resentido, se nos pica. Porque, vamos a ver, ahora él, ¿qué demonios hace? ¿Seguir leyendo como si no hubiese ocurrido nada? ¿O salir a la calle a ver si los encuentra, tal y como dicen que Galdós* se topaba con muchos de sus personajes, que no eran más que retratos fieles de algunos de sus contemporáneos y vecinos? Claro que él era el autor, no se trataba de un lector cualquiera.(…)” (páxina 135 de Ammor en Ammán)

* Galdós é un dos mellores autores do realismo español. Na biblioteca tedes moitas das súas novelas. Unha delas, quizás a máis adecuada para lectores novos é Marianela.

(Procedencia da imaxe)

Asimesmo cítanse outros libros da propia autora, dos que lle falou a Nana o marido de Berta Vías no avión. Un deles fora lido por Laerke: Catorce gotas de mayo. O outro Fuera del alcance de los niños, publicados pola editorial Anaya  (intentaremos mercalos para a biblioteca).

Outra referencia literaria que atopamos é a alusión a Quasimodo ( o protagonista de Nuestra señora de París, non o poeta italiano), nome co que foi bautizado un dos presos que traballaba na excavación. Deducimos, entón que non era moi agraciado.

Ainda a risco de ser demasiado forzado, tamén recomendamos:

Publicado pola editorial Mediavaca ( que escolle moi ben o que publica e sempre é un gustazo enorme ler o que nos amosa)

(Se clicades sobre a imaxe tedes aprocedencia da mesma)

E tamén podedes ler/ver: La cosa perdida, publicada por Barbara Fiore editora ( outra editorial para respectar)

Deixar un comentario

Arquivado en Oriente Medio, Recomendacións

Antes da reunión: “Ammor en Ammán”, quen conta a historia?

Esta é a cuberta do libro que estades lendo:

(Procedencia da imaxe)

E esta é a dedicatoria do libro: ” Para ti y para mí”.

No capítulo 12 da novela, “¿Es el autor de esta historia el remitente?” explícase, polo miúdo o porqué desta dedicatoria. Ten moito que ver co xeito no que está contada a historia. Hai un xogo de narradores que é un dos maiores atractivos da novela. Hai catro voces que contan. En primeiro lugar fala , Malik, o amado de Nana, que abre a novela a modo de carta. Aparecen tamén unha nota de prensa e unha páxina de suxetos perdidos. Mais a historia é contada a dúas voces, coma se dunha excavación se tratase: un narrador en 3º persoa, alleo, polo tanto, á historia vai narrando os sucesos que acontecen (a viaxe a Petra, o amor que xorde entre Nana e Malik…) pero decatámonos de que ese narrador en 3º persoa que nos guiaba non é tan alleo á historia ao descubrir que é a propia Nana que conta esa historia porque (e aquí é onde semella un exercicio de exacavación arqueolóxica)

“(…) Había recibido una nota de Malik. Se la había traído la pequeña Iptismak, y ella la había leído ya varias veces e incluso se la había aprendido de memoria. Había decidido destruir la nota para evitar que su padre la encontrara, para que no le tomara mayor inquina de la que ya le tenía, pero como le daba tanta rabia perder aquellas palabras escritas por Malik, tan hermosas, y tampoco se fiaba por completo de su memoria, no paró de darle vueltas al asunto hasta que se le ocurrió una idea.

En Austria, según le había contado su padre, en tiempos de la emperatriz María Teresa, cuando al construir una casa aparecía una inscripción o un relieve de la época romana, se embutía sin más en la fachada del edificio en el que se había hallado. Así, en medio de una superficie pintada en un tono pastel, a menudo aparecía una hermosa piedra gris con una o dos figuras. Un medallón funerario, por ejemplo. O una lápida blanca y cubierta de latinajos sobre el revoco oscuro de un moderno edificio. De este modo se conservaba, ornamentalmente, a la vista de todos, aunque para la mayoría su significado resultara del todo incomprensible.

Nana transcribió las palabras de Malik en la primera página de un cuaderno. Como en un frontispicio. Palabra por palabra. Allí estaban las de su nuevo amigo. Como en un arco de triunfo, dando la bienvenida. Como la entrada a una ciudad. O a una nueva vida. Al fin y al cabo, ¿quién puede distinguir una carta real de una ficticia? Sólo ella poseía la clave para descifrarla. Bueno, ella y Malik. Y allí podría releerla siempre que quisiera. “Ammor_escribía Malik_, lo escribo así para que dure más, para que vaya despacio, como el beso que te envío desde aquí.”(..)

Y como una de esas ondulaciones, propagándose en el elástico fluido de su cerebro, se le ocurrió una nueva idea. Decidió empezar a tomar notas en aquel mismo cuaderno. Para escribir una historia. Su historia. La suya y la de Laerke en aquel remoto lugar. Tendré que imaginar lo pensamientos de todos los demás. De mi padre, de Malik, de Laerke. Observarles muy de cerca. Meterme en su pellejo.(..)”

Aquí sabemos que quien nos contara toda a historia foi Nana, desde a distancia dunha 3ª persoa. E que foi ela mesma, Nana, a que cando viaxaba de regreso a Madrid coñeceu, no avión (os avións e os aeroportos son moi literarios)* a Berta Vías Mahou,  autora da novela, a quen lle deu esta historia de Nana para que ela  a transcribira ( como fan os arqueólogos cando reconstrúen monumentos).

Este xogo de narradores, esta intrusión do autor na novela, xa ven de lonxe. Miguel de Cervantes, empregara xa esta técnica (do manuscrito atopadado) en El Quijote.

Que pensades vós deste xogo? Aporta algo á novela? Desto falaremos na reunión.

* Avións literarios: Voo de noite, de Saint_Exupéry. Se clicades aquí podedes lela en francés e en castelán, na biblioteca témola en galego, publicada por Xerais.

* Aeroportos literarios: podesdes atopar un en Tokio blues (xa falamos da novela aquí), ou subir nun voo  noutra novela de Murakami, Al sur de la frontera, al oeste del sol.

En Cosmética del enemigo  (de Amélie Nothomb, de quen tamén temos falado) podes pasar un anaco (divertido) nun aeroporto.

(Procedencia da imaxe)

Deixar un comentario

Arquivado en Oriente Medio

Antes da reunión: “Ammor en Ammán” Onde está Amman?

O vindeiro luns xuntarémonos para comentar a novela Ammor en Amán, de Berta Vías Mahou. Coma sempre, irémosvos deixando algúns datos para facer un comentario máis completo da novela.

Hoxe toca facer a presentación. Podedes ler algunhas consideracións sobre a mesma se clicades nesta guía de lectura elaborada pola editorial Anaya.

En primeiro lugar cómpre dicir que, nesta ocasión,  imos viaxar a Oriente Medio, concretamente a Xordania, para ser máis exactos á cidade de Petra (cidade que merece unha entrada especial), a onde acuden Nana e máis Laerke para acompañar ao seu pai, o profesor e arqueólogo Alkaersig, para realizar unha excavación.

                     (Procedencia da imaxe)

Comeza, como as dúas novelas anteriores, no avión que traslada ás fillas ata o destino no que se desenvolverán os acontecementos. Para ser exactos, a novela comeza en Madrid, cidade na que Malik escribe unha nota ás seis da mañá nun día 4 de setembro do ano 2000 e que nos pon en contacto con Nana. Coñecemos tamén unha nova publicada nesa mesma cidade que informa da desaparición de Nana e de Malik Muhammada Hawarî. A continuación, prodúcese un flash back que nos leva ao avión citado que chega á cidade de Ammán no que viaxan as dúas irmáns, que nos leva á orixe da historia.

“(…) Desde la ventanilla del avión, un endeble aparato de las Líneas Aéreas Jordanas, captaron la primera imagen de aquel país nuevo para ellas.

_ Señoras y señores, dentro de unos minutos tomaremos tierra en el aeropuerto internacional de Ammán. Abróchense los cinturones, pongan el respaldo de sus asientos en posición vertical y… (…)

jordania08.05 035

( Así viu Juan Centeno, reporteiro gráfico habitual do noso blog, ese país )

jordania08.05 126

Una larga extensión de desierto crecía bajo sus pies. Un tipo de desierto que ellas, que ya habían visitado Marruecos y que desde hacía tiempo soñaban con ir a Egipto, no habían visto en su vida ( Lembrade que nós xa visitamos aquí, aquí e aquí outros desertos). De piedra, calcáreo, gris, más seco aún que la arena. De una piedra capaz de desanimar desde el primer vistazo al turista má entusiasta y mejor equipado.(…)” (páxs 14 e 15, “Ammor en Ammán”)

jordania08.05 080

                         ( O deserto que Juan contemplou en Jordania)

Outro espazo ao que se alude, pola procedencia de Nana e Laerke é Dinamarca, a nai, que morreu cando elas eran nenas, era danesa. “(…) Nana sonrió, abrazándose a ella. El nombre de su hermana, en danés, era el de un pajarillo capaz de remontarse muy alto en el cielo y que al descender bruscamente en picado ejecuta un conocido grito. Alegre, claro y fresco. Es el canto de la alondra, subiendo y bajando de la tierra al cielo y del cielo a la tierra.(…)” Como danesas, coñecerían a obra de Isak Dinesen ( da que falamos aquí) e leríanlles os contos dos irmáns Grimm.

Deixar un comentario

Arquivado en Oriente Medio