Antes da reunión, a literatura en “Ammor en Ammán”

“Al decirte

“te quiero”

sabía que me perseguirían los salvajes

con lanzas y con arcos de ponzoña.

Que en todas las paredes quedarían pegados mis retratos,

que por todos los puestos de control

repartirían mis huellas.

Que una gran recompensa se daría

a aquel que les llevara mi cabeza

para poder colgarla

como una naranja palestina

encima de la puerta de la ciudad.

Nizar Kabbani, Cien cartas de amor

Nizar Kabbani é un poeta sirio, coñecido pola súa poesía amorosa ainda que foi evolucionando cara a unha literatura máis política. Aquí tedes unha mostra da súa poesía:

E nestoutro enlace podedes ler moitas das súas composicións (en castelán).

A novela ábrese con este poema amoroso que adianta xa un dos temas da novela: as dificultades dun amor prohibido ou a falta de liberdade no amor. É o que lles acontecerá ás irmáns Nana e Laerke que se namoran de persoas doutra relixión e isto provocará os ciumes e a incomprensión do seu pai. Elas vense obrigadas a vivir o amor ás agachadas. Por que acontece isto? De que temos medo para impedir que se amen persoas de pobos, razas, culturas diferentes? Coñecedes historias de amores difíciles?

Os protagonistas masculinos, agás o profesor, son árabes, de aí que falen en árabe ( e intenten ensinarlles a súa lingua ás rapazas). Non falan dos seus libros, pero si aparece nos discursos do pai a palabra habib:

“(…) Nana, tu nuevo habib no es más que un expoliador.(…) Esta verba significa amado. Aparece nas jarchas, composición líricas populares, de temática amorosa e  escritas en mozárabe, legado que o  pobo árabe deixa á  nosa cultura.

Velaquí un breve estudo sobre as jarchas:

O profesor era un home culto ( pero era tolerante? Non se supón que a cultura abre portas e unha delas é a da diversidade e a da tolerancia? ) que tamén coñecía versos de poetas árabes:

“Tú eres museo cerrado:el sábado, el domingo, el miércoles y el martes.

Cerrado todos los días de la semana.

Todos los días del año, para todos los hombres.”

A literatura tamén aparece na novela cando a narradora reflexiona sobre ese doble xogo de ficción (o mundo da novela) e a realidade (o autor).

“(…) Sin duda sabréis que el colmo de los colmos consiste en perder un imperdible, pero ¿conocéis a algún narrador al que se le hayan perdido sus propios personajes? Creo que ni siquiera se le ocurrió al famoso Pirandello, cuyos personajes andaban a la búsqueda y captura de algún autor dispuesto a darles un buen papel. Pero eran seis, nada menos, y entre todos tal vez acabaran encontrándole. Tampoco a Proust, que estaba obsesionada con recuperar el tiempo perdido, que ya es mucho, porque se trataba de la memoria, y según iba avanzando se le acumulaba el trabajo. Y eso que al parecer no se movía de su cama, que le servía de escritorio, en una habitación cuyas paredes mandó forrar de corcho para protegerse de cualquier ruido que pudiera molestarle. Y así fue como al fin consiguió recobrar el tiempo, en el séptimo tomo de su monumental novela.(…)” ( páxina 134, Ammor en Ammán)

“(…) En estos casos, el lector se suele sentir maltratado, burlado, humillado, ofendido. Y, como es natural, muy resentido, se nos pica. Porque, vamos a ver, ahora él, ¿qué demonios hace? ¿Seguir leyendo como si no hubiese ocurrido nada? ¿O salir a la calle a ver si los encuentra, tal y como dicen que Galdós* se topaba con muchos de sus personajes, que no eran más que retratos fieles de algunos de sus contemporáneos y vecinos? Claro que él era el autor, no se trataba de un lector cualquiera.(…)” (páxina 135 de Ammor en Ammán)

* Galdós é un dos mellores autores do realismo español. Na biblioteca tedes moitas das súas novelas. Unha delas, quizás a máis adecuada para lectores novos é Marianela.

(Procedencia da imaxe)

Asimesmo cítanse outros libros da propia autora, dos que lle falou a Nana o marido de Berta Vías no avión. Un deles fora lido por Laerke: Catorce gotas de mayo. O outro Fuera del alcance de los niños, publicados pola editorial Anaya  (intentaremos mercalos para a biblioteca).

Outra referencia literaria que atopamos é a alusión a Quasimodo ( o protagonista de Nuestra señora de París, non o poeta italiano), nome co que foi bautizado un dos presos que traballaba na excavación. Deducimos, entón que non era moi agraciado.

Ainda a risco de ser demasiado forzado, tamén recomendamos:

Publicado pola editorial Mediavaca ( que escolle moi ben o que publica e sempre é un gustazo enorme ler o que nos amosa)

(Se clicades sobre a imaxe tedes aprocedencia da mesma)

E tamén podedes ler/ver: La cosa perdida, publicada por Barbara Fiore editora ( outra editorial para respectar)

Advertisement

Deixar un comentario

Arquivado en Oriente Medio, Recomendacións

Deixar unha resposta

introduce os teu datos ou preme nunha das iconas:

Logotipo de WordPress.com

Estás a comentar desde a túa conta de WordPress.com. Sair /  Cambiar )

Twitter picture

Estás a comentar desde a túa conta de Twitter. Sair /  Cambiar )

Facebook photo

Estás a comentar desde a túa conta de Facebook. Sair /  Cambiar )

Conectando a %s