O sol é xente

Onte comentamos o intenso vínculo que unía aos indios norteamericanos coa naturaeza. Nela habitaban as vidas dos seus antepasados, era unha nai para eles, un nó que os conectaba coa esencia da vida. Esta concepción case mística da natureza chea de amor e de respecto por ela tamén aparecen na película Dersu Uzala de Akira Kurosawa. Esta é a descrición da película que podemos ler en Dezine.com:

“La historia de una hermosa amistad. Más allá de los hermosos parajes de Siberia donde transcurre la acción, magníficamente fotografiados. Más allá incluso de la necesaria advertencia, teñida de ribetes ecológicos, acerca de la pujante civilización que transforma los lugares más bellos en… otra cosa. El gozne sobre el que verdaderamente gira esta obra maestra de Akira Kurosawa es la maravillosa relación que se establece entre el capitán Vladimir Arseniev, explorador del ejército ruso, y Dersu Uzala, un nativo siberiano al que conoce casualmente, y que le sirve como guía en sus esfuerzos por trazar un mapa topográfico.

Momento no que o capitán Arseniev coñece a Dersu. Entre eles nacerá unha profunda amizade. Dersu aprenderalle ao capitán a convivir coa natureza en plena armonía e tamén a respectala.

Paga a pena vela!!

Advertisement

Ágora

Antes de metervos nos libros podedes ver a película Ágora, de Alejandro Amenábar. A protagonista é a matemática Hipatia de Alejandría.

Aquí queda unha das primeiras escenas da película:

E aquí un trailer da mesma:

Na biblioteca atoparedes a película.

Antes de vela podedes ver aquí a súa historia contada por Carl Sagan:

 

Babel

Faise difícil atopar unha obra que aborde a temática das linguas (os dereitos, os coidados, as orixes, os usos, os desusos… das mesmas) na que non apareza Babel. Esta, claro, non é a excepción. Na páxina 61, no diálogo que manteñen Luci e o Arcanxo, podemos ler:

“(…) LUCI: Quizais o xurado deba reflexionar sobre o feito de que todas as linguas teñen fronteiras, unha máis amplas e outras menos, pero non hai polo de agora unha lingua universal. Segundo ese argumento todas as linguas son inútiles.

ARCANXO: exacto, son a consecuencia da soberbia humana, xa desde a torre de Babel(…)”

 Pieter Brueghel ( autor tamén do cadro que aparece na cuberta das primeiras edicións que sacou ao prelo a editorial Alfagura da obra Ensayo sobre la ceguera, de José Saramago) pinta así “A torre de Babel”:

Desta torre xa se nos fala na Biblia, concretamente no libro do Xénese (Antigo Testamento). Babel é o lugar no que Jahvé ( Deus) confundiría aos homes ao darlles a posibilidade e o poder de que falasen linguas diferentes. O feito provocaría a dispersión dos homes en tribus ou grupos. Pregunta: son as linguas as que nos dividen? Ou son os intereses económicos, sociais… dos falantes (ou dun grupo de falantes) as que dividen as linguas e estas, o uso das mesmas, é o que nos achega? Son todas as linguas iguais? Ou unhas máis iguais ca outras (teño que dicir esta expresión ainda que non poida pedirlle permiso a Orwell)?

Falantes que falades linguas (algunha menos igual cá outra), que pensades?

E se falamos de Babel e da torre, non podo pechar a entrada sen recomendar a película Babel, de Alejandro González Iñárritu. Aquí vos queda o trailer da mesma:

A película completa a chamada Triloxía da morte do citado director. As películas que a preceden son Amorres perros e 21 gramos.

“La librería ambulante” de Chistopher Morley

En resposta á entrada anterior e a propósito de Shakespeare, debo dicir que este non debe ser un autor que se poida ler sen unha aprendizaxe previa coma lector, ou ó menos iso pensaba Roger Mifflin, cando non llo quería vender a un labrego que “sempre lle compraba libros por valor de cinco dólares. A primeira vez que foi onda el vendeulle “A illa do tesouro”, e aínda fala del. Vendeulle “Robinson Crusoe” e “Mullerciñas” para a súa filla, e “Huck Finn” e o libro  de Grubb sobre a pataca.  A última vez que foi onda el quería un Shakespeare, pero non llo quixen vender. Pareceume que aínda non estaba preparado para el.”

Quen é Roger Mifflin? Ah! O señor Mifflin era o propietario do “Parnaso ambulante” antes de que llo vendera á Helen McGill (a que logo fora a Sra. Mifflin e narradora da obra). O  “Parnasus on wheels” ou ”  A librería ambulante“, ademais do título é o verdadeiro protagonista do libro de  Christopher Morley (1890-1957)

(Procedencia da imaxe)

Christopher Morley, naceu en Pennsilvania, UEA, no ano 1890. Formouse no Haverford College, onde o seu pai, de orixe inglés, traballaba coma profesor de matemáticas. Estudou historia na universidade de Oxford e o 1913, logo de volver ós EUA, converteuse nun dos periodistas máis prestixiosos do seu momento, un traballo que o levou a percorrer todo o país.

“A librería ambulante”, publicada no 1917 con gran éxito, foi a súa primeira novela, pero logo seguírona “A librería encantada”  dous anos despois. E o 1939 apareceu a que sería a súa novela máis coñecida, “Kitty Foyle” da que se fixo a versión cinematográfica (“Espejismo de amor”) protagonizada por Ginger Rogers.

A cabana de madeira na que escribíu moitas das súas obras consérvase tal como era cando el vivía alí e é visitada por moitos dos seus lectores.

A obra que nos ocupa agora está ambientada no mundo rural de Nova Inglaterra de finais do XIX. É un libro sobre libros e un libro de viaxes, ou dunha viaxe, en sentido literal e figurado.

Narrado en primeira persoa, a novela amosa a vida dunha muller, Helen McGill, que leva unha granxa xunto co seu irmán, que non a axuda moito pois está máis centrado nas súas tarefas de escritor de éxito. A situación cambia cando Roger Mifflin, que recorre o país vendendo libros e fomentando a lectura cunha paixón exacerbada que logra transmitirlle a Helen, chega á granxa para venderlle a librería ó escritor. A irmá para evitar que este o faga, cómpraa ela e emprende a viaxe….e ata aquí contámosvos, o resto das aventuras de Roger e Helen xa as leredes vós, seguro que non vos decepcionan. Ó tempo que ides lendo as aventuras dos dous iredes facendo unha recopilación de libros recomendados por Roger e Helen, que de seguro que algún lector, se non os leu xa, lerá.

 

Na seguinte obra, “A librería encantada”, os señores Mifflin están xa establecidos en Nova Iorke e non van eles ós lectores, senón que estes acuden á súa librería.

(Procedencia da imaxe)

Para acabar deixovos tamén a portada  da tradución ó català da “Librería ambulante” que me pareceu moito máis bonita (a portada, digo).

(Procedencia da imaxe)

“La ladrona de libros”

Nesta tanda de posts na categoría de “libros sobre libros” non podemos esquecer unha obra (que seguro que xa coñecedes) do xoven autor australiano  Markus Zusak, e da que se estrenou a película en xaneiro deste ano (terédela na biblioteca ó comezar o curso). Este xove autor escribíu varios libros para o público xuvenil, pero fíxose famoso con “La ladrona de libros”

(Procedencia da imaxe)

Esta era a portada do libro das edicións antes da súa adaptación ó cine. As posteriores usan a carátula da película como portada.

Deixámosvos o trailer oficial en castelán

Recomendacións estivais

Este ano non pechamos temporalmente por vacacións. En realidade un club de lectura nunca pecha e, por vacacións se cadra faise menos visible, pero ábrese aínda máis. As veces paramos a actividade para asimilar con calma o publicado durante o curso, pois “ars longa, vita brevis”, pero este ano imos abrir unha categoría de “Recomendacións estivais”

A Editorial Nube de tinta , di na súa publicidade que “nace con la vocación de albergar contenidos de ficción, fundamentalmente novelas, cuyo abanico de lectores sea tan amplio como amplio es el placer de la lectura, que desconoce edades y géneros. Nuestro objetivo es ofrecer aquí ese tipo de obras cuya lectura atrae tanto a adolescentes como a adultos, obras con distintos niveles de lectura que apelan por igual a los intereses y sensibilidad de gente muy diversa”.

Desta editorial recomendamos “Bajo la misma estrella”  de John Green.

Novela con protagonistas adolescentes ó final da súa breve vida. Interesante para centrarse no valor do “aquí e agora”, da amistade, do amor, da importancia das lecturas na nosa vida.

A adolescencia e a morte ligadas polo cancro, unha realidade cada vez máis frecuente, desgrazadamente.
Imposible non recordar “Cuarta planta” , dirixida por Antonio Mercero no 2003, ou a máis recente “Pulseras vermellas”.

Os protagonistas teñen personalidades un tanto peculiares o que lle da á obra ese punto irónico e de humor negro. Boa lectura para poñerse na pel dos outros: desmitificadora por un lado, tráxica sen dúbida, pero tamén tenra e sensible. Recomendable se vos gustan as lecturas “como a vida mesma”, na que non sempre os finais son felices.

Tamén está o tema dos soños cumpridos ou non cumpridos, da relación do escritor coa súa historia e incluso cos seus lectores. Hai referencias literarias importantes reais (Sylvia Plath,  Anna Frank) ademais das ficticias, que teñen un peso importante no argumento.

Estas son unha pinceladas sobre a novela, feita de presa e correndo logo de lela. Se a ledes, ou xa a lestes, agardamos os vosos comentarios.  Bo verán e boas lecturas.

Última etapa: os máis “grandes” (II)

Continuamos cunha miniselecta de libros con protagonistas “grandes”, e enlazando coa entrada anterior comezamos por un título do máis recente (2012), do que no 2013 se fixo a adaptación cinematográfica (temos o libro na biblioteca):

“El abuelo de 100 años que saltó por la ventana y se largó” de J0nás Jonasson.

Un pouco máis antiga (2008), de Arto Paasilinna temos “La dulce envenenadora”, publicada en Anagrama, na que a protagonista é unha encantadora velliña de 80 anos.

E despois de pasar polas  terras nórdicas de Finlandia coa coronela Linnea Savaska,  podemos adentrarnos na selva amazónica con

Antonio José Bolívar Proaño, o protagonista de “Un viejo que leía novelas de amor” (1989) do chileno Luis Sepúlveda

Indo bastante máis para atrás no tempo, do 1959  temos “La hoja roja” de Miguel Delibes.

En calquera obra que collades de García Márquez, quen nos deixou fai pouco, de seguro que atopades un ou varios personaxes de  “idade provecta”. Probade con “El amor en los tiempos del cólera” (libro e película tédelo na biblioteca) ou “El coronel no tiene quien le escriba”…por citar algunha.

E citando clásicos non podemos deixar de lembrar “Os vellos non deben namorarse” de Castelao. Ou o tamén clásico de Cunqueiro “Se o vello Simbad volvese ás illas”.

Para acabar esta entrada citamos a Alfredo Gómez Cerdá, autor de “Sin billete de vuelta” e deixámosvos un enlace a un artículo de Anabel Sáiz Ripoll titulado “El anciano en la  literatura”, onde cita diferentes obras da literatura española e xuvenil, nas que un personaxe de avanzada idade ten diferentes papeis. Non deixedes de lelo.

Para clausurar o Club de lectura deste curso 2013-14, o luns día 16 quedamos a mediodía para xantar e facer unha posta en común do que foi o club deste curso, que libro ou libros nos gustaron máis, cales menos e suxestións cara ó próximo curso e cara o verán. De acordo? Ata daquela, ánimo que xa falta pouco para rematar cos exames e todo iso que nos ronda a finais de curso.

Última etapa: os máis “grandes” (I)

Chegamos a última etapa da vida do club de lectura deste curso. Hoxe temos a reunión para ver  a película, despois de ler “Enrugas” de Paco Roca. Fomos crecendo durante todo o curso cos protagonistas das nosas lecturas: o bebé-tubo, Zezé, Paloma, Pixie e Dixie e outros moitos ata chegar a Santiago, na súa titánica loita no medio do océano.

Na lectura deste mes temos a Emilio e Miguel no océano da súa desmemoria, desmemoria que comeza a gotas e convértese  nun océano.

Pero como mostra de que nós aínda non nos esquecemos dos nosos “grandes”, imos facervos unha selecta (moi persoal, cada un poderá engadir os seus títulos favoritos)  duns poucos libros e películas de maiores. Comezamos pola gran pantalla.

De produción arxentina temos “Sol de Otoño”

Protagonizada por dous grandes en tódolos sentidos, Federico Luppi e Norma Aleandro. Unha historia plácida, de amor nesa chamada terceira idade.

Tamén con Norma Aleandro, pero cando xa esta era algo máis grande (“Sol de otoño” é do 1996), temos “El hijo de la novia”, do 2001.

El hijo de la novia (2001) – FilmAffinity

 

“Lugares comunes” é outra produción arxentina que protagonizan Federico Luppi e Mercedes Sampietro no ano 2002, el dalle vida a un profesor de literatura que se enfrenta á súa xubilación forzosa, ela é a súa parella, compañeira, amiga, cómplice…

Lugares comunes (2002) – FilmAffinity

 

Máis recentes son as seguintes producións:

“Gloria” . Película chilena dirixida por Sebastián Lelio e protagonizada por Sergio Hernández e Paulina García, que dan vida ós protagonistas de 65 e 58 anos, respectivamente. Ela levou o Oso de Plata á mellor actriz na Berlinale do 2013.

“Quartet” é unha comedia  dirixida por Dustin Hoffman no 2012 na que un grupo de cantantes de ópera retirados queren volver a sentirse de novo sacando o máximo da vida.

La tercera edad conquista el cine | Cine | DW.DE | 30.03.2013

E por último, acabamos a entrada con “Amor” (2012) de Michael Haneke (del temos “La cinta blanca” na biblioteca). Nesta dura película abórdase sen ningún tipo de tabú o tema da eutanasia.

Picando sobre a carátula tedes o enlace ó trailer.

 

 

Reunión en torno a “O vello e o mar”

O luns 5 de maio tivemos a reunión do club para ver a película baseada na novela de Hemingway , que era a nosa lectura do mes. Non nos deu tempo a ver o final da xenial interpretación de Anthony Queen, pero igualmente disfrutamos da película tanto coma do libro. Na nosa humilde opinión, nunca unha película supera a un libro; no mellor dos casos, algunhas iguálano, outras nin se aproximan (no caso de que non o destrocen), pero “O vello e o mar” non é destas últimas, senón das que igualan e/ou complementan o libro. Se este nos fixo sentir a angustia do home na loita terrible e implacable contra a natureza, a película fíxonos sentir o mesmo, esa sensación de estar moitas veces do lado dalá da pantalla, co sal pegañento nas man.Temos na biblioteca a edición de Galaxia, coa tradución de Carlos Casares. Tamén podedes lelo online neste enlace.

A película tamén a temos na biblioteca. Como mostra enlazamos o vídeo que aparece en youtube, por se non queredes quedarvos sen os 5 minutos finais.

Desta reunión non temos fotos, deixámolas para a sesión final, pois xa nos acercamos ó final desta andaina. O proxecto do club de lectura deste ano, coma a traxectoria vital de Santiago e a de Emilio e os seus amigos (os protagonistas da nosa próxima lectura), chega ó seu final. O luns 2 de xuño reunirémonos para ver a versión cinematográfica de “Arrugas” de Paco Roca. Deixamos para o final esta obra porque os seus protagonistas están no final das súas vidas e tamén porque é unha obra moi livián, no sentido de que se le moi rapidamente ó tratarse dunha novela gráfica, pero tamén moi profunda, pois lévanos a unha reflexión moi fonda sobre os nosos maiores.

Xa que as dúas últimas sesións do club de lectura “van de cine”, quizáis sería bo reunirnos para pechar o club e falar do conxunto das lecturas  e do desenvolvemento do proxecto  o luns 16 de xuño. Parécevos ben? Ide pensando en que lecturas vos gustaron máis, cales vos sorprenderon,  cousas que saíron ben neste proxecto,  cousas que non saíron tan ben e se poden mellorar e outras ideas para futuros proxectos.

Tamén podedes traer algunhas suxestións lectoras para o verán, de acordo?

 

Mulleres pioneiras: “As silenciadas”

O pasado martes 25 pechouse o Ciclo de cinema que vimos organizando na biblioteca cada curso. A película que puxo o broche final foi o documental As silenciadas, de Pablo Cés, con guión de Pablo Ces e Aurora Marco ( autora do libro do que bebe a película, Mulleres na guerrilla antifranquista galega). Atoparédelo na biblioteca estes días, xunto co seu Dicionario de mulleres galegas nun lugar privilexiado (o berce para os libros da biblioteca ambulante que nos fixo Rodrigo).

 

Mulleres na guerrilla antifranquista galega, edicións Laiovento

A proxección do documental (ao igual que o ciclo) estivo organizada pola Biblioteca. A ela asistiron os alumnos de 4º da ESO, 2º de BACH e os lectores do noso club. Pareceunos que o seu visionado podería culminar a serie de Mulleres pioneiras que fomos expoñendo aquí ao fío das nosas lecturas. Ainda que as mulleres que falan neste documental non foron pioneiras na acepción máis coñecida da palabra (que incursiona por primeira vez nunha actividade) si o son no sentido etimolóxico do termo (do francés pionnier, que quere dicir “soldado de a pé”).  Foron mulleres combatentes, rebeldes que viviron a súa loita entre fragas e silencios de montaña.

Ángeles e Bastián presentan a Pablo

Os asistentes á proxección. As súas caras xa falan da intensidade e emotividade do documental.

Pablo presentando a súa peli

          As fotos son de Cándido, “facedor” deste encontro.

 

Gracias Pablo e Aurora, que descorrestes as cortinas do esquecemento para que puideramos ver que se agochaba naqueles bosques da posguerra, mans duras de  mulleres que portaban a dor e a perda, que medraron rodeadas de silvas e de bágoas, amordazadas. Vaian para elas estes versos de Miguel Hernández:

Les han llevado al aire, como un aire rotundo
que desde el corazón resoplara un plumaje.
Y ascienden y descienden sobre la piel del mundo
alados de coraje.
“El vuelo de los hombres”

Aquí vos queda un trailer da película. Lembrade que tamén está na biblioteca.