Outros pintores ademais de “O pintor do sombreiro de malvas” (II)

Ler “O pintor do sombreiro de malvas” é unha inmersión no mundo da pintura, non só de Van Gogh, senón doutros coetáneos:

Na páxina 47, dísenos que o dortor Gachet “é todo un entendido en arte e coñece a Pissarro e Cézanne“.

PISSARRO (1830-1903) foi un dos iniciadores do Impresionismo. O maior dos pintores deste grupo que fundou ó seu regreso de Londres (onde coincidíu con Monet) xunto con este e máis  Manet, Renoir, Sisley e Guillaumin.

Na páxina do Museo Thyssen Bornemisa (onde hai unha exposición co título de “Impresionismo e aire libre. De Corot a Van Gogh”, desde o 5 de febreiro ó 12 de maio) podedes ver unha pequena biografía e obra de Pissarro.

Deste pintor, o museo ten previsto facer unha exposición monográfica no verán.

(Procedencia da imaxe)

No capítulo 16, chega “á pousada un novo inquilino que resultou ser tamén un pintor e holandés”, na páxina 80, Vincent preséntanolo ó presentarllo ó narrador:

“-Ah, estás aquí! -exclamou Vincent-. Deixa que che presente. Este é Anton Hirschig, un prometedor pintor da miña terra.”

ANTON HIRSCHIG (1867-1939). Este pintor holandés aloxouse na habitación contigua a Vincent Van Gogh desde máis ou menos o 17 de xuño do 1890 ata pouco despois da morte deste. Non se sabe se estaba recibindo clases do mestre. En tres das cartas de Van Gogh, cítase este pintor holandés. Van Gogh disparouse o día 27 de xullo e morreu o 29. Nas memorias de Adeline Ravoux esta fai referencia a el coma máis interesado nas rapazas ca na pintura.

Pissarro e Cézanne volven ser citados en palabras do anterior, na páx. 89,:

“-Escoitei falar da vila a un grupo de pintores nun faladoiro de París. Logo souben que mestres que eu admiro, como Pisarro ou Cézanne, pintaran estas marabillosas paixases e aquí me plantei.”

CÉZANNE (1839-1906) Podedes ler a ficha biográfica da páxina do Museo Thyssen. Nós deixámosvos unha das súas obras máis coñecidas “Os xogadores de cartas” do 1890-92 (lembrade que o 1890 é a época de Auvers de Van Gogh)

(Procedencia da imaxe)

No capítulo 22, presentasenos a Daubigny como pintor. “Nas sete semanas que Vincent lebaba en Auvers aínda non nos internamos no vizoso xardín de Daubgny, un afamado pintor morto anos antes.”

Máis adiante, Vincent ten intención de visitar á súa viúva: “Presentareille os  meus respectos a madame Daubigny e aproveitarei para ver os cadros do seu home e pintar unha vista do xardín.”

DAUBIGNY (1817-1878) Tamén está incluído na exposición “Impresionismo y aire libre”, xa citada, do Museo Thyssen (v. ficha biográfica)

Destacan as súas paisaxes fluviais, das que vos deixamos unha mostra sacada da Wikipedia

Por último, o gran ausente en “O pintor do sombreiro de malvas” é Gaughin (1848-1903). Este pintor postimpresionista, que desenvolveu gran parte da súa produción nas Antillas, á volta dunha viaxe ó Caribe expón na galería de Theo Van Gogh. Coñeceu ós irmáns Van Gogh no 1886 en París, e con Vincen vivíu de outubro a decembro do 1888 en Arlés, no sur de Francia.  Durante eses dous meses traballan e pintan xuntos, pero a convivencia non era boa a causa dos temperamentos excesivos de ambos. Isto propicia unha das explicacións do episodio do corte da orella de Vincent, do que non está claro que Gaughin fose o causante. Este  parece que se cansou de Van Gogh e deixouno, aínda que seguiron mantendo certa relación.

Deixámosvos o cadro de Gaughin, da época de Arlés, “Van Gogh pintando xirasois” (imaxe sacada da wikipedia)

E con isto rematamos as entradas referentes á pintura. Continuaremos coa música e a literatura proximamente. Lembrade que a reunión será a próxima semana (luns 6 de maio)

Advertisement

Pintura en “O pintor do sombreiro de malvas” (I)

Os seguidores deste blog xa sabedes que aquí nos gusta relacionar diferentes artes: ás veces poñémoslle banda sonora ás obras, outras facemos un pequeno universo temático ou facemos, coma desta vez, un pequeno museo. A obra deste mes, ademais dunha historia apaixoante, é unha especie de visita guiada ó museo de Van Gogh da mán de Marcos Calveiro. Nós imos repasar esa visita e, humildemente e coa axuda da rede, engadir algúns datos. Temos o permiso do autor para facer as citas, o cal agradecemos. O número de páxina corresponde á edición de Xerais en tapa dura, do 2010. Agardamos que a alusión ás fontes non supoña ningún problema para as reproducións das imaxes.

Comezamos o percorrido:

Na páx. 9 tedes unha ilustración que nós relacionamos coa descripción do pintor da páx. 15 e ilustramos con esta imaxe:

“O forasteiro vestía pantalón e chaqueta brancos e gastaba un chapeu de palla. Portaba un fardel ao lombo e deixaba descansar no chan uns trebellos que non dei identificado dende a distancia.”

Na páx. 20  o narrador abraiase ante a rapidez pasmosa coa que o pintor enche un lenzo:

“Estaba apampado. Parecíame inaudito que aquel lenzo espido amosase agora, nun lapso mínimo, de escasos minutos, unha vista de varias casoupas cunha leira de ervellos florecidos diante, e uns outeiros ao fondo baixo un fermoso ceo branquiazul”.

Poderían ser estas as casas de Auvers?

(Procedencia da imaxe)

Na mesma páxina de onde sacamos a anterior imaxe, podedes atopar información sobre as últimas paisaxes pintadas por Van Gogh, picade sobre a procedencia da imaxe ou sobre as imaxes para vela.

Estas outras son Les Vessenots.

Na páx. 30 aparécenos un retrato do doutor Gachet:

“Diante dos meus ollos apareceu unha pranchiña metálica na que gravara cun buril un fiel retrato do doutor dando unhas chupadelas da cachimba que xamais abandonaba e un misterioso papel dourado que envurullaba algo.”

A ilustración da páxina 32 do libro correspóndese con este “Retrato do dr. Gachet”:

Na páx. 33 o narrador descríbenos a habitación do pintor:

“Visitei por primeira vez o cuarto de Vincent. Ocupaba a bufarda da pousada. Unha cama pequena, unha cómoda e unha mesiña articulaban aquel espazo mínimo, completado por un feixe de cadros arrombados contra as paredes. No teito, por un fachinelo, enxergábase o ceo azul intenso de Auvers.”

“Vicent pasara o día na casa do doutor. Pintara unha vista do xardín e almorzara coa familia.” (Páx.33)

(Picade sobre a imaxe para ver a procedencia e acadar máis información)

“-É marabilloso- afirmou Gachet ante o retrato dunha muller coa man apoiada na fazula, a carón dunha mesa ocupada por un libro.

-Pinteino durante a miña estancia no sur a partir dun debuxo que me fixo un bo amigo. O meu irmán garda un igual, pero con tonalidades rosas” (Páx. 33/34)

“-Mire, ese que pode ver aí tamén pertence á mesma época -engadiu Vincent sinalando coa man un lenzo onde se lle vía desfigurado e cunha ollada que metía medo.”

“Gachet observaba o autorretrato coa minuciosidade dun experto coleccionista. Eu agardaba que preguntase polo máis evidente do lenzo, algo que me chamara a atención no aspecto de Vincent dende o día en que me descubriu agochado entre a herba, e que aínda non me atrevera a preguntarlle.

-Hai que ser moi valente para retratarse así, con toda a crueza, sen ocultar nada. Que lle pasou na orella? -preguntou por fin o doutor con toda a naturalidade, satisfacendo así a curiosidade miña.

-É unha vella historia que agora non vén ao caso. Só lle podo confiar que todo sucedeu por causa dunha muller. Pero a peor parte de todo aquilo é o que non aparece no lenzo, aquilo que aínda me ferve dentro, aquilo que  me fixo vir na procura da súa axuda.” (Páx. 34)

Na páx. 37, describesenos outro cadro:

“Levabamos dende a mañanciña diante da granxa das irmás Cavaignac e, por volta do mediodía, Vincent xa case rematara o lenzo verderolo. Nel víase a casa das señoras co colmo do teito trazado con grandes brochadas verdes, unhas vides reviradas gabeando pola fachada branca e, achegándose a ela, as dúas irmás, unha diante e a outra máis afastada, apoiada no seu caxato. As velliñas, curiosas coma unhas nenas, aproximáronse onda nós para contemplalo tamén.”

Na páx. 41, temos outra descripción, neste caso do embarcadoiro:

“Fomos á ribeira do Oise, preto de Chaponval, e pasamos o día no merendeiro con embarcadoiro que alí había. Vincent pintaba as barcas que abalaban coa corrente manseliña do río, onde as longas pólas das árbores abeberaban sedentas polo solleiro. Dúas espelidas damiñas que vestían saias e blusas brancas e levaban grandes pamelas falaban co barqueiro. El explicáballes pacientemente os rudimentos da arte da navegación, pero as mozas semellaban máis interesadas no galanteo que no xeito de somerxer os remos na carapela da auga.”

(Procedencia da imaxe)

Na páx. 55, o narrador observa como o pintor pinta á luz da lúa:

“A noite está moito máis viva. Nela vense mellor as cores que polo día -dixérame Vincent.

Adeline e mais eu, sentados no chan, moi preto un do outro, contemplabamos cómo pintaba baixo o luar da madrugada. Levaba unha pequena candea prendida sobre a aba do seu chapeu de palla e colocara outras dúas máis grandes no cabalete, alumeando o lenzo, sobre o que ceibaba pinceladas coa mesma fogaxe de sempre.

…Aínda non podía crer que me atopase alí na compaña de Adeline, sós e baixo o ceo nocturno, arrodeados de medas de trigo”

Ilustramos este párrafo con este imaxe (aínda que non pintada en Auvers). A imaxe máis visitada na galería virtual de Google: Googleartproject, según unha noticia de fai unhas semanas.

(Procedencia da imaxe)

E continuamos a visita guiada:

Cando Vincent me comentou que decidira emprender unha excursión nocturna, estrañeime moito:

-Non poñas esa cara! Xa o fixen máis veces, alá no sur. Saía moitas noites a pintar as ateigadas terrazas dos bistrots ou a noite estrelada, que coma unha árbore florida deixa caer os seus pétalos escintilantes sobre as nosas cabezas.

-Pois ben escuros estarían os lenzos.

-Non, ao contrario: na escuridade hai unha viveza e unha luz case místicas. Polo día os nosos sentidos rebordan; teñen moito ao que atender. Mais pola noite concéntranse só naquilo que é esencial. Escudriñan as sombras e decátanse de calquera variación de cor ou intensidade.” (Páx. 55/56)

Sería esta unha desas terrazas?

Na páx. 61, temos a igrexa de Auvers:

Vincent pintaba agora perante a igrexa unha figura dunha paisana cunha estraña vestimenta dirixíndose, quizabes, ao oficio das cinco.

-E iso?

-Unha muller, non a ves?

-Véxoa, si, mais vai vestida dun xeito moi raro.

-É unha pequena homenaxe.

-A quen’

-Á miña benquerida nai, Anna. Por iso leva touca, como as labregas holandesas da miña mocidade, como se entrase agora na igrexa onde celebraba o finado do meu pai, en Neuen.”

(Picade enriba para vela máis grande e aquí para ter máis información)

“Pasamos a mañá nun prado, a carón dunhas acacias espiñentas. Vincent decidiu representalas nun pequeno lenzo. Pareceume que se demorara en exceso para retratar tan pouca cousa.” (Páx. 63)

(Procedencia da imaxe)

“Moi ben pintadas non parecían. Se me apuraba, nin semellaban vacas, senón unhas estrañas bestas pardentas.” (Páx. 71)

(Procedencia da imaxe)

Na páxina 84, Vincent pinta a Adeline, a filla do pousadeiro:

“Adeline apareceu aínda máis fermosa do que adoitaba. Pasara toda a mañá enfeitándose coa axuda da súa nai e agora ficaba sentada nunha cadeira de madeira. Levaba unha faldra anil cunha chaqueta a xogo cos últimos catro botóns abertos, deixando ver os encaixes brancos da súa blusa, e o seu cabelo douro recollido nunha coleta. Tiña a cute un chisco pálida e beliscara as fazulas un par de veces para arroibalas, un aceno que lle vira practicar moitas vecés á miña nai, e que me cativara.”

(Picar enriba da imaxe para vela máis ampliada e acadar información)

Outro retrato feminino é o da filla do doutor Gachet, na páx. 87 do libro aparece:

“…Vincent acudira á casa de Gachet para celebrar o vixésimo primeiro aniversario de Marguerite. Leváballe como agasallo un retrato dela que rematara uns días antes e que aínda non secara de todo. O lenzo acadaría ben o metro de altura, e nel víase á mociña cun vestido branco e rosa sentada nun tallo tocando o piano.”

(Picando sobre a imaxe acadaredes información sobre o cadro)

No final do capítulo XIX, o pintor e o narrador van a Bessancourt para pintar o bosque, mentras Vincent pinta o mozo queda durmido e ó despertar, velaiquí o que ve:

“Freguei os ollos e espreguiceime. As noitebras comezaban a invadir o bosque. Debía de levar moitas horas durmido. Púxenme en pé e observei o lenzo.

(Procedencia da imaxe)

O bosque aparecía tal como Vincent o describira, coa excepción dunha parella collida do ganchete que ocupaba o espazo central do cadro, el con traxe negro e chapeu, ela cun vestido e diadema. Sorprendido por tan estraña presenza, pregunteille.

-E esa parella?

-…Son monsier Chaos e madame Harmonie, que veñen ao noso encontro.”

No comezo do capítulo 31 temos o seguinte:

“…tomou un pequeno respiro e unicamente concluíu un esquemático debuxo a tinta cun pinceliño. Nel víanse uns labregos cos que pasaramos o día no labor de mudar o colmo vello da súa casopa. Na angueira participaba toda a familia como un pequeno exército ben engraxado no que todas as tarefas estaban repartidas. O pai e o fillo ficaban sobre as escadas que estenderan sobre o tellado e dende as que comezaran a retirar a palla cediza guindándoa ao chan. Ás veces tentaban acertar na nai ou na filla, que corricaban embaixo dun lado a outro rindo pola chanza.”

Nós ilustramos o fragmento coas cabañas de Chanpoval:

(Procedencia da imaxe)

Na páx. 111:

“Ao lonxe, preto dunha gran meda, un feixe de mulleres traballaban nun prado co espiñazo dobrado. De improviso, detívose, montou o cabalete e puxo o lenzo enriba…2

“-…Prefiro pintalas así, a cegas, sen saber moi ben a que se dedican.

Levaba razón. Non sei se arrincaban malas herbas ou recollían chícharos. Traballaban devagar, mecanicamente…”

Non son un feixe, son dúas, pero ilustran o pasaxe:

(Procedencia da imaxe)

O gravado cun feixe de mulleres podedes velo picando aquí.

Na páxina 114 temos o famoso “Campo de trigo con corvos”:

“O lenzo repousaba sobre o cabalete xa case rematado e tan vivo e real como a paisaxe que se estendía ante mín. Só faltaba o detalle final, o que daría todo o sentido á composición, segundo asegurara logo de meditar unha hora diante do cadro.

-Preciso que os corvos voen espantados cara ao horizonte, como se fuxisen -afirmara, e para iso trouxera o revólver.”

(Procedencia da imaxe)

Ó final do capítulo, na páx. 116 acaba a descripción do cadro:

“Os corvos agrallaron asustados e botaron a voar, afastándose de nós. Mentres sostiña o revólver, Vincent, lixeiro, deu varias pinceladas negras aquí e alá sobre o lenzo. Logo, mesturou na paleta un chisco de branco e dous remuíños de fume xurdiron de socate sobre o ceo azul do cadro.”

Na habitación de Vincent (páx. 171) o narrador di:

“Nas paredes penduraban moitos dos lenzos e debuxos de Vincent: unhas casas brancas cos tellados de colmo, unhas pólas de castiñeira en flor, as irmás Cavaignac ante a súa casiña, o fermoso retrato azul de Adeline, un prado cunhas gavelas, a vista do Concello na pasada festa do 14 de xullo…”

(Picar sobre a imaxe para entrar en Artehistoria)

Con este cadro (que seguindo a lectura pintou para alonxarse do barullo da festa: “O balbordo atórdame. Aproveitarei para pintar un lenzo do Concello. O outro día rematei un debuxo que me ha de axudar; ademais, asomareime polo fachinenlo”, páx. 121) rematamos nós o post e coa cadeira baleira remata o libro (páx. 175)

Deixamosvos un enlace a un blog no que podedes atopar máis cadros de Van Gogh cun pequeno comentario:

Mitología y Arte

Outro enlace á Colección do Museo Van Gogh, de onde sacamos varias imaxes

Van Gogh Collection

e tamén o enlace á páxina ArteHistoria, da que nos servimos tamén para enlazar información e imaxes

Agardamos que difrutedes da lectura  do libro e da visita a este museo virtual.

Antes da reunión: Quen é o pintor do sombreiro de malvas?

Continuamos ligando pintura e literatura. A lectura do próximo mes é “O pintor do sombreiro de malvas” de Marcos Calveiro. Lendo a obra xa vos decatades de que este “pintor do sombreiro de malvas”, non é un pintor calquera, e Vang Gogh. Que sabemos deste pintor?

Nesta entrada imos informarnos un poquiño da vida e obra deste home.

Vicent Van Gogh naceu no 1853 nos Países Baixos e morreu en Auvers-sur-Oise, en Francia o 29 de xullo do 1890 (de feito a obra de Marcos Calveiro toma como referencia a estancia de Van Gogh en Auvers-sur-Oise ata a súa morte). Ubícase no movemento do “postimpresionismo”.  Este término foi acuñado con motivo dunha exposición de pinturas de Paul Cézanne, Paul Gauguin e Van Goh, que se celebrou en Londres no 1910. É, coma o seu nome indica, unha prolongación do “impresionismo”. Os impresionistas utilizaban tamén cores vivas, unha aplicación compacta da pintura, pinceladas evidentes e temas reais, pero intentaron poñer máis emoción e expresión na pintura. Os postimpresionistas presentan unha visión máis subxectiva do mundo ca os seus antecesores.

Van Gogh tivo desde moi xoven inclinación ó debuxo, pero primeiro foi pastor, logo misioneiro e pintou a súa primeira gran obra “Os comedores de patacas”, no 1885. Obra de cores moi tristes e oscuros, como podedes observar nesta imaxe que vos adxuntamos.

(Procedencia da imaxe)

O colorido das súas obras posteriores, e polas que é máis coñecido, conseguíuna estando en Arles no 1888. O recoñecemento da obra de Van Gogh, como sucede en moitos casos, chegou tras a súa morte. Vivíu, ademais de en Arles, onde o visitou Gauguin, en Amberes e París.

A estancia de Gaughin en Arles destaca, non só pola relación profesional entre os dous pintores (Gauguin foi o que impulsou a Vang Gogh a pintar lugares históricos de Arles), senón pola relación persoal que contribuíu á lenda de Van Gogh. Este perdeu o lóbulo da orella esquerda en circunstancias non moi claras. Uns din que el mesmo se autolesionou ó saber que o seu irmán Theo, co que sempre mantivo unha relación moi estreita, casaba.

Gauguin di nas súas memorias que unha noite Vang Gogh se cabreou con el e perseguiuno cunha navalla, ata que finalmente se cortou a súa propia orella, a envolveu nun pano e lla levou como regalo a unha prostituta. Despois deste feito Gauguin non volveu máis a visitar a Van Gogh.

Sexa como sexa, Van Gogh era una persoa psicoloxicamente inestable, de feito os seus derradeiros anos, antes do seu suicidio, tivo continuos problemas que o levaron a ser recluído en varias ocasións en psiquiátricos, onde continuaba pintando. “A noite estrelada” (pintura que ilustra a portada de Marcos Calveiro) é unha pintura desta época, que se caracteriza pola presencia de moitos remuíños.

(Procedencia da imaxe)

Se queredes ler algo sobre Van Gogh da súa propia pluma, podedes ler “Cartas a Theo”, publicadas por Adriana Hidalgo Editora.

Tamén podedes ler “Van Gogh, el suicidado por la sociedad”, de Antonin Artaud.

José Luis Sampedro, in memoriam

Coñecemos estes días a triste nova do pasamento de José Luis Sampedro. Finou ós 96 anos de idade e pódese dicir que cumpliu: como novelista , como indignado e como cidadán responsable. Un merecido descanso para este autor, economista imaxinativo e home combativo e íntegro. Da súa obra quédannos fermosísimas novelas. Unha delas é La sonrisa etrusca. Novela delicada e tenra que narra os últimos meses da vida dun avó que debe deixar o seu pobo natal para vivir na cidade cos seus fillos. Na urbe conectará co seu neto, Brunetino, e vivirá o seu derradeiro amor. É a historia dun avó que dignifica o final da súa vida. Non se pode pedir máis cando a morte nos mira de frente. A novela está na biblioteca, así como El río que nos lleva .

 ( Procedencia da imaxe)

Sen dúbida, foi un deses homes “de antes” que entendía que  a vida (e a morte) había de ser vivida con elegancia, dignidade, enteireza e sen ruído. E procurou darlle eso mesmo ao mundo e ás súas novelas. Nós recollemos ese exemplo e agradecémolo.

Nestes tempos tan duros para a cultura e para as bibliotecas, quédanos a seu legado de home humanista. Aquí deixamos o seu manifesto “Non ao préstamo de pago nas bibliotecas” publicado en abril do 2007, cando a ceo da cultura empezaba a escurecer:

Cuando yo era un muchacho, en la España de 1931, vivía en Aranjuez un Maestro Nacional llamado D. Justo G. Escudero Lezamit. A punto de jubilarse, acudía a la escuela incluso los sábados por la mañana aunque no tenía clases porque allí, en un despachito que le habían cedido, atendía su biblioteca circulante. Era suya porque la había creado él solo, con libros donados por amigos, instituciones y padres de alumnos. Sus “clientes” éramos jóvenes y adultos, hombres y mujeres a quienes sólo cobraba cincuenta céntimos al mes por prestar a cada cual un libro a la semana. Allí descubrí a Dickens y a Baroja, leí a Salgari y a Karl May.

Muchos años después hice una visita a un bibliotequita de un pueblo madrileño. No parecía haber sido muy frecuentada, pero se había hecho cargo recientemente una joven titulada quien había ideado crear un rincón exclusivo para los niños con un trozo de moqueta para sentarlos. Al principio las madres acogieron la idea con simpatía porque les servía de guardería. Tras recoger a sus hijos en el colegio los dejaban allí un rato mientras terminaban de hacer sus compras, pero cuando regresaban a por ellos, no era raro que los niños, intrigados por el final, pidieran quedarse un ratito más hasta terminar el cuento que estaban leyendo. Durante la espera, las madres curioseaban, cogían algún libro, lo hojeaban y veces también ellas quedaban prendadas. Tiempo después me enteré de que la experiencia había dado sus frutos: algunas lectoras eran mujeres que nunca habían leído antes de que una simple moqueta en manos de una joven bibliotecaria les descubriera otros mundos.

Y aún más años después descubrí otro prodigio en un gran hospital de Valencia. La biblioteca de atención al paciente, con la que mitigan las largas esperas y angustias tanto de familiares como de los propios enfermos fue creada por iniciativa y voluntarismo de una empleada. Con un carrito del supermercado cargado de libros donados, paseándose por las distintas plantas, con largas peregrinaciones y luchas con la administración intentando convencer a burócratas y médicos no siempre abiertos a otras consideraciones, de que el conocimiento y el placer que proporciona la lectura puede contribuir a la curación, al cabo de los años ha logrado dotar al hospital y sus usuarios de una biblioteca con un servicio de préstamos y unas actividades que le han valido, además del prestigio y admiración de cuantos hemos pasado por ahí, un premio del gremio de libreros en reconocimiento a su labor en favor del libro.

Evoco ahora estos tres de entre los muchos ejemplos de tesón bibliotecario, al enterarme de que resurge la amenaza del préstamo de pago. Se pretende obligar a las bibliotecas a pagar 20 céntimos por cada libro prestado en concepto de canon para resarcir –eso dicen- a los autores del desgaste del préstamo. Me quedo confuso y no entiendo nada.

En la vida corriente el que paga una suma es porque:

a) obtiene algo a cambio

b) es objeto de una sanción.

Y yo me pregunto: ¿qué obtiene una biblioteca pública, una vez pagada la adquisición del libro para prestarlo? ¿O es que debe ser multada por cumplir con su misión, que es precisamente ésa, la de prestar libros y fomentar la lectura?

Por otro lado, ¿qué se les desgasta a los autores en la operación? ¿Acaso dejaron de cobrar por el libro vendido? ¿Se les leerá menos por ser lecturas prestadas? ¿Venderán menos o les servirá de publicidad el préstamo como cuando una fábrica regala muestras de sus productos?

Pero, sobre todo: ¿Se quiere fomentar la lectura? ¿Europa prefiere autores más ricos pero menos leídos? No entiendo a esa Europa mercantil.

Personalmente prefiero que me lean y soy yo quien se siente deudor con la labor bibliotecaria en la difusión de mi obra. Sépanlo quienes, sin preguntarme, pretenden defender mis intereses de autor cargándose a las bibliotecas. He firmado en contra de esa medida en diferentes ocasiones y me uno nuevamente a la campaña.

¡NO AL PRÉSTAMO DE PAGO EN BIBLIOTECAS!

Despois da reunión: Frida Kahlo

O pasado luns tivemos a xuntanza cos lectores da novela Frida Kahlo(una historia posible). Como é costume, fixémola á hora do xantar mentras viamos a película  Frida, de Julie Taymor.

( Procedencia da imaxe)

Aquí queda algunha mostra dos lectores mergullados na vida de Frida.

Como non nos deu tempo a rematar de ver a película, déixamola aquí, por se queredes coñecer como se desenvolve a película(e a vida da artista).

Quédavos tamén unha suxestión lectora: o Diario de Frida Kahlo, un íntimo autorrretrato

( Procedencia da imaxe)

Na vindeira xuntanza, seguiremos con pintores. O libro elixido é O pintor do sombreiro de malvas, de Marcos Calveiro.