Engadimos no blog dúas novas páxinas (barra horizontal superior):
Pensamos que podía servos útil ter unha listaxe de tódolos libros e películas citadas no blog. Irémolas actualizando pouco a pouco e para que isto nos sexa máis doado, de momento, ordearemos a listaxe por orde de publicación ascendente (da máis antiga á máis recente)
Arquivado en Avisos, Cine, Recomendacións
Da inmensidade amarela do deserto (foto de Juan)
á inmensidade branca da neve coas fotos de David
e coa lectura de Josep Francesc Delgado, do seu libro “Si puges al Sagarmatha quan fumeja neu i vent”, traducida ó galego por Ignacio Chao e publicada por Ed. Xerais na colección “Fora de xogo” co título de “Sagarmatha” (Grazas por achegarnos á nosa lingua, unha obra que xa leva 29 edicións na súa lingua orixinal, català)
Todos e todas as do club BiblioTea lemos a novela (iso esperamos). O vindeiro luns reunímonos para pasar un anaco entre amigos comentándoa. Pero antes da reunión, queremos facer unha entrada para explicar algunhas cousas previas, que logo non teremos tempo de ver con detalle.
Entramos na historia da mán de Javier Krahe, quen nos sitúa no Himalaia (“a caballo entre el Nepal y el Tibet“) nunha desas historias persoais de Krahe tan características das súas cancións
A acción da novela desenvólvese entre o Nepal
(Foto dun campamento tomada por David)
e Catalunya (todos sabemos situar no mapa a segunda, pero se tedes curiosidade por ver algo máis desta e/ou dificultades para ubicar o primeiro, picade nos hipervínculos).
(Foto do mosteiro de Montserrat, tomada por Adelia)
Hai un escenario principal no pasado, uns meses atrás, onde se desenvolve a acción principal: a subida á cima do Everest dunha expedición de cataláns, entre os que está unha xove alpinista, a única moza da expedición e protagonista da novela: Mireia.
Mireia desaparece xunto cos sherpas que a acompañaban, mentras trata de conseguir chegar ó cumio e o seu cadáver non aparece nunca. Esta desaparición misteriosa e o achazgo posterior do seu diario por parte dunha expedición romanesa leva ó seu irmán, co apoio dun escalador-buscador do Ieti, a iniciar unha serie de pesquisas para aclarar o caso: acción secundaria, que se sitúa en Barcelona onde se reunen os membros da expedición no Centro Excursionista de Catalunya para dar lectura ás cartas que se foran intercambiando con Josep, mais o diario de Mireia, mentras esperan o seu regreso do Nepal de onde trae a noticia do desenlace final ??? (Aquí o deixamos para non estragarvos o final aos que non formades parte do BiblioTea e non lestes a novela)
Imos enterándonos dos feitos polas cartas escritas en diferentes momentos que os membros da expedición se intercambian con Josep. O narrador (narradores) son internos, sempre é un dos personaxes da novela que conta os feitos desde a súa perspectiva (incluso co seu propio estilo). Podemos integrar a novela dentro da literatura epistolar (a ver se alguén do club recolle o guante e nos trae algún outro título deste xénero)
Na obra atopamos aventura (alpinismo, condicións extremas, lugares exóticos), intriga (as palabras que lle dirixe o Gran Lama a Mireia e o seu comportamento con ela, a sensación estraña que viven os alpinista no lugar dos penitentes, entre outras), drama (cando todos dan a Mireia por morta e volven á casa). Hai outros temas que non están tan á vista, pero que nos darán para falar na sesión. Traede as vosas notas ou suliñados!
Aínda que a acción principal se desenvolve na subida ó Everest e no mosteiro de Tiangboché, fanse continuas alusións a outras cimas importantes (Mont Blanc, Aneto) e lugares de Catalunya (Montser, Pedraforca). Actualizade as vosas nocións de xeografía para o luns! E para unha visita virtual ó mosteiro de Montserrat, picade sobre a foto que tedes arriba e entrade.
(Foto tomada por Laura en Montserrat, Sant Jeroni?)
Como non podía ser menos nunha historia que se desenrola entre o Tibet e o Nepal, hai alusións á situación dos pobos minoritarios (páx. 69 da ed. de Xerais). E como xa vimos en novembro “El niño que vivía con los avestruces” e a relación que nos fixo Esme coa situación do pobo saharaui, non vos collerá por sorpresa que nos paremos diante da situación do Nepal ou do Tíbet, aquí temos para falar polos dous lados, nonsi?
Neste enlace podedes obter información sobre o feito máis sangrante da historia recente do Tíbet: a invasión por parte do goberno comunista de China de parte do territorio tibetano, provocando o exilio do Dalai Lama, xefe espiritual do budismo tibetano, e milleiros de tibetanos á India. Tras unha política de aplastamento da cultura tibetana, cuestionada en numerosas ocasións polas Nación Unidas, no 1965 créase a Rexión Autónoma do Tíbet (R.A.T.), que abarca só unha parte do territorio histórico do Tíbet, onde se impón como lingua oficial o xinés sobre o tibetano, da familia Tibeto-Birmana. (Sobre a cuestión da imposición de linguas dominantes, tamén por estes lares sabemos un pouco)
Na mesma páxina La oficina de Tíbet, Nueva York, tedes acceso a outros aspectos da cultura tibetana.
En canto ó Nepal e a súa historia recente, cando deixou de ser colonia británica, igual que a India, no 1951 intentouse experimentar cun sistema democrático, pero o rei Mahendra, no 1962 promulgou unha nova constitución e un goberno sen partidos. No 1991 houbo as primeiras eleccións que non arranxaron moito e o país viuse abocada a unha guerra civil que durou ata o 2006. Durante este tempo houbo o episodio da matanza da familia real, supostamente por un dos seus membros que logo intentou suicidarse (2001). No ano 2008 proclámase a República.
Podedes obter máis infomación sobre a historia neste enlace á páxina de “Amics del Nepal”, onde podedes ver tamén outros aspectos (picando sobre os títulos tedes acceso á consabida Wikipedia)
A situación deste país é de extrema pobreza: ocupa o posto 142 no ránking dos 177 países máis pobres do mundo, é o máis pobre de Asia. Antes poñíavos o enlace á ONG, “Amics del Nepal”, pois si, cando hai este tipo de ONGs, “amigos de…”, isto non é coma no facebook, ter este tipo de amigos presupón que a situación do país non é nada, nada boa.
Póñovos os datos que esta ONG recolle do Informe do Desenvolvemento Humano de Nacións Unidas (2007/08), para que fagades unha reflexión:
Poboación (2007): 29 millóns
Posición no ránking mudial:142 (dun total de 177 países)
Expectativas de vida: 62,6 anos
Índice de alfabetitzación (maiores de 15 anos): 51,4 %
Renda per cápita (2005): 1.550 USD (sobre 1173 euros)
Gasto sanitario anual por habitante: (2004): 71 USD (sobre 54 euros)
Poboación con acceso a auga potable: 90%
Poboación con desnutrición: 17%
Nenos por debaixo do seu peso (% – 5 anos): 48%
Teléfonos fixos (por 1.000 habitantes): 17
Teléfonos móbiles (por 1.000 habitantes): 9
Usuarios de Internet (por 1.000 habitantes): 4
Gasto para investigación (% del PIB): 0,7
Non son arrepiantes estes datos???
Buscaba un documental que nos puxera isto en imaxes e só atopei este de “Amics del Nepal”, inglés con subtítulos en català, que nos fala da situación dos nenos e da muller (“minorías” sempre máis perxudicadas entres as xa de por si perxudicadas “minorías”)
Este outro é bastante máis light, podedes aproveitar para ver algo da xeografía nepalense en poucos minutos:
Pero postos a recomendar paisaxes e fotografía é mellor que vexades, se non a vistes xa, “Katmandú, un espejo en el cielo”, a recente (2011) película de Icíar Bollaín.
E deixámolo aquí, que vaia preentrada tan longa nos saíu: música, cine, historia, xeografía e todo por un libro, do que falaremos o luns: “SAGARMATHA”
Do autor, Josep Francesc Delgado, todo un experto na cultura himalaienca, faremos máis recomendacións postreunión, parécevos? Porque estou segura de que vos quedaron ganas de ler máis histories de sherpas, alpinismo, mitoloxía e lendas do Himalaia.
Arquivado en Cine, Música, Sagarmatha
Con esta foto do profe David titulada “Dunas según Olga” seguimos co noso particular camiño pola area.
Nesta ocasión imos seguir ruta cun libro e con unha peli imprescindible para entender o primeiro.
O libro é El cazador del desierto, de Lorenzo Silva. Podedes entrar aquí para ler o seu interesante blog.
Esta é unha novela realista que se desenvolve en Getafe (Madrid). Alí estuda Irene, a rapaza máis lista da clase. Un día chega a clase un novo alumno, Orens, que esperta a curiosidade da rapaza. Da man del descubrirá, entre outras cousas, como é a soidade ( para que sirve) e como o fracaso pode ser un punto de partida para aprender.
Orens é un amante do deserto e aprenderalle a Irene a ver “el hechizo del desierto”.
” (…) Seguí observando el paisaje gris y desolado, por si aparecía ese prodigio que me acababa de anuncira. Él también observaba. No tenía prisa por seguir hablando. Pero yo me sentí incómoda en medio de aquel silencio.
_ A mí no me importa tanto que haya gente_dije.
_Ya lo sé_asintió_. Pero tampoco necesitas a la gente todo el tiempo. Puedes arreglárte sola. Por eso me fijé en ti.
_ Te gusta la soledad, por lo que veo.
Al oír esto, la mirada se perdió al fondo del horizonte.
_ Es algo más grave_corrigió, sonriente_. Lo que me gusta es el desierto.
No pude evitar un comentario incrédulo:
_ ¿El desierto?¿Y cómo puede gustarte eso?
_ No es tan difícil_aseguró_. Te pasa en cuanto lo ves. O eso es, según dicen, lo que nos pasa a los que no hemos nacido allí. Los que han nacido allí, en cambio, lo odian. El caso es que si te entra fuerte el hechizo del desierto te pasa al revés. Odias todo lo demás.(…)”
Orens, admirador de Lawrence de Arabia leva na carpeta unha foto do mesmo. E Irene quere saber quen é…
” (…) Según la enciclopedia, su nombre completo era Thomas Edward Lawrence y no era excatamente inglés, sino galés. Había estudiado en Oxford y había sido arqueólogo en Turquía y en el Sinaí. Al principio de la Primera Guerra Mundial se incorporó al Servicio de Inteligencia Militar británico en El Cairo, o sea, Egipto. Lo enviaron a Hejaz, una zona que ahora es parte de Arabia Saudí, para luchar junto al príncipe árabe Feisal. Al mando de un puñado de hombres atravesó el desierto y conquistó el puerto de Ákaba, que todos creían inalcanzable. A partir de esa proeza se convirtió en el principal consejero militar de Feisal y al frente de sus tropas peleó contra los turcos, a quienes derrotó una y otra vez, hasta que consiguió entrar triunfalmente en Damasco. Después de la guerra, cuando ya le llamaban Lawrence de Arabia y era famoso en todo el mundo, intentó defender la independencia de los árabes, pero sus compatriotas británicos no le hicieron caso. Entonces dimitió de su cargo de oficial y se alistó como soldado raso en la fuerza aérea, con el nombre de Ross. Pero le descubrieron y se buscó otro nombre falso, T.S. Shaw, con el que se pasó al cuerpo de tanques y volvió después a la fuerza aérea, ya como sargento. Allí estuvo, refugiado en el anonimato, hasta 1935. Ese mismo año, poco después de licenciarse, se mató en un accidente de moto. Sus experiencias de la guerra las había dejado escritas en un libro que se llamaba Los Siete Pilares de la Sabiduría. (…)”
… Tamén quedará con el para ver a película que recrea a vida ( a loita) deste personaxe.
Outra película que verán os dous ( e da/coa que aprenderán) é El cazador e entenderán, con ela, xuntos, ” el momento vulnerable de Robert de Niro“.
” (…) Cuando acaba la película y empiezan los créditos vuelve a arrancar la música, por última vez. Parece mentira que una película tan brutal tenga una música tan delicada, pero si lo piensas te das cuenta de que el verdadero sentido de la película no está en las escenas brutales, sino en otras cosa mucho más sutiles.(…)”
E, finalmente, Orens amosaralle a Irene outra película:
” ( …) Esta vez, no me enseñó la carátula de la cinta. Cuando arrancó, aparecieron primero unos títulos que decían que aquella era la historia de unos tiempos oscuros, de un mago, Merlín, y de una espada, Excalibur. Ése, Excalibur, era el título de la película, y cuando salió en pantalla empezó a sonar una música sobrecogedora. Luego, pude averiguar de qué música se trataba porque Orens tenía la banda sonora de la película.(..)”
A película está baseada no libro La muerte de Arturo. ” (…) El título, si lo ves, tiene su ironía_observó_. El libro se llama La muerte de Arturo, pero resulta que en él se cuenta todo menos eso. Nadie ve morir a Arturo. Antes de que su corazón deje de latir se lo llevan en un barco, nadie sabe adónde. Las leyendas dicen que Arturo sigue navegando en ese barco y que algún día puede volver. Si lo miras, también Arturo fracasa, pero se enfrenta a su fracaso, y eso es lo que lo convierte en una leyenda.”
Todos os fragmentos entre comiñas están extraídos da novela El cazador del desierto, editorial Anaya, colección Espacio Abierto.
A novela está na biblioteca, así coma as outras dúas que conforman, con esta, a chamada Trilogía de Getafe: La lluvia de París e Algún día, cuando pueda llevarte a Varsovia. Todas están na biblioteca. Tamén podedes atopar as películas El cazador e Excalibur. Esta última co libro, no andel “Estaba mellor o libro?”
Acabamos a entrada coa cita que abre a novela, de Ramón J. Sender:
” El solitario es, para los árabes, el justo.
Cuanta más soledad se pueda tolerar, mejor, dicen ellos.
El santo anda solo y no se queja.”
Arquivado en Cine, Música, O deserto, Recomendacións
“…o “General Grant” pasaba o 23 de novembro polo meridiano cento oitenta, que é onde se atopan, no hemisferio austral, os antípodas de Londres. Dos oitenta días postos a disposición de Mr. Fogg, é verdade que el xa empregara cincuenta e dous e só lle quedaban vinteoito para gastar. Pero cómpre reparar en que o gentleman se atopaba na metade do camiño soamente “pola diferencia dos meridianos”, pois que en realidade xa andara máis dos dous tercios do percorrido total. ¡Cantos arrodeos forzados, en efecto: de Londres a Aden, de Aden a Bombai, de Calcuta a Singapur, de Singapur a Yocohoma! Seguindo circularmente o quincuaxésimo paralelo, que é o de Londres, a distancia non é máis do que doce mil millas todo ó redor; mentres que Phileas Fogg víase forzado, polos caprichos dos medios de locomoción, a percorrer vinteseis mil millas, das que el andara unhas dezasete mil cincocentas na alura daquel 23 de novembro. ¡Pero agora a rota era dereita e Fix non estaba alí para amorearlle atrancos!“
“Tamén aconteceu que, naquela data do 23 de novembro, Passepartout experimentou unha grande alegría. Lembrarase que o cacholán teimou en conserva-lo seu famoso reloxio de famila pola hora de Londres, tendo por falsas as horas de tódolos países por onde pasaba. Pois, aquel día, por máis que el non o adiantara nin o atrasara nunca, o seu reloxio atopouse concordando cos cronómetros e a bordo.”
(Fragmento de “A volta ao mundo en 80 días” de Ed. Xerais)
Unha breve explicación sobre como diferenciar paralelos e meridianos.
E a continuación a foto tomada por Juan no Royal Observatory Greenwich
Arquivado en A volta ao mundo en 80 días
El paciente inglés, romance na area
Unha das películas máis bonitas que vin na miña vida foi El paciente inglés de Anthony Mingella. A película está baseada na novela homónima de Michael Ondaatje. Moitas das súas novelas foron publicadas, en España, pola editorial Alfaguara.
Neste blog de cine e Historia resúmese así a sinopse da mesma:
“El relato comienza en Egipto, en el año 1938. Un grupo de exploradores y egiptólogos recibe la visita de Geoffrey Clifton (Colin Firth) y su esposa Katharine (Kristin S. Thomas), un matrimonio inglés encargado de elaborar mapas topográficos de Egipto con fines militares. Años mas tarde, en Italia un misterioso paciente gravemente quemado a causa de un accidente aéreo y que ha perdido la memoria, es atendido en un monasterio deshabitado por la enfermera Hana (Juliete Binoche). El paciente es el conde Lazlo de Almasy (Ralph Fiennes), que vive en una semiagonía, y no deja de evocar los dramáticos sucesos de su pasado, avivados por la aparición de David Caravaggio (Willem Dafoe), un antiguo espía canadiense que parece conocer la verdadera identidad del conde Stasy”.
Algunhas escenas desta película foron filmadas no Deserto Líbico.
Vale a pena visitar este deserto a través da historia deste cartógrafo que facía un mapa do deserto do Sahara. Non só pola beleza da paisaxe, tamén pola banda sonora ( de Gabriel Yared).
Se tedes 162 minutos procurade vela. Ángel Fernández Santos, no seu artigo “La muerte dulce” di dela que ” La aparentemente desmesurada duración del filme se hace tan corta que no produce en el espectador la más mínima fatiga, ni su itinerario se percibe apenas como recorrido, pues es una circularidad de trazado tan nítido y perfecto, que su final es su comienzo”.
Non sei se lembrades que na última xuntanza do club de lectura arredor da novela El niño que vivía con los avestruces quixemos escoitar, na voz de Elisa, o conto que Hadara lle relataba á rapaza de quen se namorara, mais non puidemos por asuntos técnicos.
O conto comezaba así:
” Hace mucho, mucho tiempo, aquí en esta parte del Sahara vivía un muchacho. Su nombre era Ali. Su familia, igual que la nuestra, estaba compuesta por beduinos. Ellos seguían la lluvia, se movían de un lado pra aotro en el desierto buscando agua y pasto para sus animales. Una noche, Ali soñó con una muchacha. Sus ojos brillaban como las estrellas y su ropa era verde y muy bonita, pero no reconocía la vestimenta. Tal vez era de otra parte del desierto, quizás de otra parte del país. Cuando Ali despertó sintió que estaba profundamente enamorado de la chica con ojos de estrella con un bonito tul verde. La siguiente noche soñó nuevamente con ella. Y la siguiente. Finalmente no pudo soportarlo más.(…)”
Pois ben, podédelo escoitar aquí narrado por Elisa.
E, para celebrar o mes da Tradición Oral, algúns membros do club foron ler polas aulas de 1º o capítulo co se abre a novela. Todos leron moi ben, aquí vos deixamos unhas imaxes deste grupo de lectores que engaiolaron a algúns oíntes.
Jorge e Iago lendo en 1ª ESO D
“Paula e Laura len en 1º C”
” Antía e Aida lendo na aula de 1º B”
Agradecemos aos profes ( Rosa e Fe) que nos deixaran uns minutos da súa clase para presentar “de viva voz” esta novela.
Arquivado en El niño que vivía con los avestruces
“Lo que embellece aún más al desierto-dijo el principito-, es que esconde un pozo en cualquier parte, en el sitio menos esperado…
Comprendí de pronto el misterio del resplandor de la arena. Cuando era jovencito, vivía en una casa muy antigua y contaba la leyenda que allí había un tesoro escondido. Nadie pudo descubrirlo y quizá nadie lo haya buscado. Sin embargo, encantaba toda la casa. Mi casa guardaba un secreto en el fondo de su corazón…
-Sí-dije al principito-; se trate de la casa, de las estrellas o bien del desierto mismo, lo que indudablemente embellece es invisible.
-Así es como piensa mi zorro, me gusta que estés de acuerdo con él-dijo.
Tomé en mis brazos al principito que había quedado dormido, y proseguí la marcha. Sentía una gran emoción recorrer mi cuerpo. Me parecía estar cargando un frágil tesoro. Y aún más, sentía que no existía algo más frágil sobre esta Tierra. La luz que provenía de la luna iluminaba la pálida frente del hombrecito, sus ojos cerrados y los cabellos dorados movidos por el viento. Me dije: “Lo que aquí veo, es sólo una corteza. Lo más importante es invisible…”
Sus labios permanecían entreabiertos esbozando una suave sonrisa. Me dije: “Lo que me emociona de este principito es su fidelidad por una flor, es la imagen de una rosa que brilla en él aún en su sueño como la llama de una lámpara…” Lo sentí aún más frágil. Es muy necesario cuidar de las lámparas ya que un golpe de viento puede apagarlas…
Y así, caminando lentamente, descubrí el pozo al amanecer.”
Fragmento extraído de El principito.
Nesta noveliña de Antoine de Saint_Exupéry tamén “aparece” o deserto, que é, por si mesmo un personaxe. Podédela ler aquí ( en galego), aquí ( en castelán). Na biblioteca tedes un exemplar en francés e podedes escoitalo e velo aquí na súa lingua:
Ou velo en inglés
Tamén podedes ler a obra nesta edición fermosísima que publicou Salamandra e que está na biblioteca:
Atoparédela, sen buscar moito, na ” Mochila literaria”. Esta era unha das novelas favoritas do protagonista “cego” de Días de Reyes Magos escrita por Emilio Pascual. Grazas a esta novela Uli, o protagonista, puido sorprender ao cego de quen tanto aprendeu. Pronto vos daremos máis información sobre esta novela.
“Yo me pregunto si las estrellas están encendidas para que cada cual pueda un día encontrar la suya”…
( para ti, esquío)
Arquivado en Recomendacións
(Foto de Juan e/ou Geni)
E seguindo por terras xaponesas, hoxe toca falar non de libros de autores occidentais escritos nas súas propias linguas, nos que o protagonista é o Xapón, senón falar de autores xapones, que escriben na súa propia lingua.
A Amélie Nothomb (recomendada en anteriores entradas) poderiámola considerar mitade occidental, mitade oriental. Naceu e vivíu no Xapón a súa infancia e adolescencia, pero máis tarde asentouse en Bélxica, de onde era a súa familia e escribe en francés. Ela mesma fala nos seus libros dos seus conflictos nas relacións sociais que lle producía o choque das dúas mentalidades: occidental e oriental (v. “Ni de Adán ni de Eva”, unha das nosas recomendacións)
Hoxe recomendaremos a Haruki Murakami, nacido en Kyoto e de ascendencia nipona, como queda patente polo seu nome e apelido, pero que vivíu en USA e traducíu a autores norteamericanos, fala inglés máis ou menos fluído, pero escribe en xaponés. Con respecto ás linguas, na súa obra “De que falo cando falo de correr”, que temos na biblioteca na edición de Galaxia, di o seguinte*:
“Cando estou no Xapón cáseque nunca falo en público. Non dou nunca conferencias. Pero en inglés dei unha cantas, e se se me presentan oportunidades supoño que farei unhas cantas máis. É estraño, pero cando teño que falar en público síntome máis cómodo co meu inglés non moi fluído ca co meu xaponés. Supoño que é porque cando teño que dicir algo serio en xaponés teño a sensación de afogar nun mar de palabras. Como escritor manteño unha relación moi íntima coa miña lingua, e sempre me semella que teño un número infinito de posibilidades ó meu alcance. Por iso, cando teño que falar diante dun número indefinido de persoas me perdo neste mar tan rico de palabras e acabo frustrado.”
“No que respecta ó xaponés, gustaríame utilizalo só para escribir, sentado no escritorio. A escritura é o terreo que me permite manipular as palabra e o contexto de maneira adecuada e efectivaa, e convertilos nunha cousa concreta.”
*Nota de BiblioTea:
A cita é unha tradución libre (non do xaponés, desgraciadamente). Non teño á mán a edición de Galaxia, polo que me permitín esta licencia.
As obras de Murakami publicáronse en 14 linguas, é dos autores máis coñecidos do boom da literatura xaponesa actual en Occidente, de tal xeito que se fala do “fenómeno Murakami”. En galego a editorial Galaxia ten traducidas varias obras súas. Nós na biblioteca temos algunhas delas.
En castelán están publicadas por Tusquets.
A recomendación de hoxe é unha das máis exitosas do autor, considerada por algúns coma o clásico moderno por excelencia da literatura xaponesa. Trátase de “Tokio blues. Norwegian wood”. Unha historia de amor moi ó “estilo murakami”: tenra, en to melancólico e sensual, con chispas de sentido do humor, e desenlace (que non vos desvelaremos) nese estilo murakami que dicíamos e que se percebe en canto se len unhas cantas obras do autor (“Al sur de la frontera, al oeste del sol”, segue esta línea). Amor adolescente, educación sentimental e tránsito á idade adulta.
Desta novela hai unha adaptación ó cine, que tivo algunhas nominacións ós Oscar por exemplo, pero que persoalmente creo que non está para nada á altura da novela (banda sonora interesante, iso sí). Foi tamén libro dun “club de lectura” entre amigos, e coincidimos os lectores-amigos nesta mesma apreciación. Se vos decidides a ler a novela e ver a película, xa nos diredes. Dámosvos a ficha técnica e o trailer:
Arquivado en Cine, Recomendacións, Xapón
Aquí queda un poema extraído de Los colores de la espera.
Promesas de poeta (Ebnu)
Te prometo
unos versos color cielo.
Un poema de suburbios
de favelas y barracas.
Una estrofa que encienda
los sentidos de la tierra
y que tiemblen de placer
los montes y los valles.
Te prometo
mis sueños pendientes
todo mi futuro.
Te prometo
mi mejor silencio.
Mis últimas palabras.
Podedes saber máis de literatura saharaui en castelán se pinchades aquí.
Arquivado en O deserto, Recomendacións
Esta vai ser a fin de semana de Amélie Nothomb, picade na imaxe para ver a reseña do libro, a acción do cal se desenvolve en Tokio.
Así comeza o libro:
“Me pareció que enseñar francés sería el método más eficaz para aprender japonés”
E así remata:
“Yo era el samurai que debía dedicarle un libro a la siguiente persona”
Outra de Amélie Nothomb que lemos no club de lectura de fai dous anos, creo, cos de bacharelato, foi “Cosmética del enemigo”.
Neste que vos recomendamos a propia Amélie autocita o seu libro “Higiene del asesino” (páx. 170 e 172) cunha temática similar ó anterior citado, un pouco máis longo, pero que ó meu modesto parecer, esa ganancia en páxinas non o é en intensade. Igual é válido o refrán castizo de “Lo bueno…” que todos sabemos.
A acción desenvólvese en Tokio. Os protagonistas fan unha viaxe a Hiroshima e ó monte Fuji. Deixamosvos con fotos de Hiroshima do arquivo de Juan e Geni. Os pes de foto son aportacións de Juan.
Foto de Hiroshima. Es el Hiroshima Peace Memorial, la única estructura que permaneció en pie después de la bomba. Pensaron eliminarla, pero al final se consideró un buen recordatorio de la guerra.
Si quieres leer lo curioso de cómo resistió a Little boy: http://en.wikipedia.org/wiki/Hiroshima_Peace_Memorial
En la parte del museo cerrado: la bici calcinada. Imagen muy típica.
Arquivado en Recomendacións, Xapón
Club de lectura BiblioTea 
