Arquivo da categoría: Eduardo Galeano

Paxaros prohibidos

La función del arte (3)

Es mediodía y James Baldwin está caminando con un amigo por las calles del sur de la isla de Manhattan. La luz roja los detiene en una esquina.
-Mira -le dice el amigo, señalando el suelo.
Baldwin mira. No ve nada.
– Mira, mira.
Nada. Allí no hay nada que mirar, nada que ver. Un cochino charquito de agua contra el borde de la acera y nada más. Pero el amigo insiste.
-¿ves?¿estás viendo?
Y entonces Baldwin clava la mirada y ve. Ve una mancha de aceite estremeciéndose en el charco. Después, en la mancha de aceite ve el arcoiris. Y más adentro, charco adentro, la calle pasa, y la gente pasa por la calle, los náufragos y los magos, y el mundo entero pasa, asombroso mundo lleno de mundos que en el mundo fulguran; y así, gracias a un amigo, Baldwin ve, por primera vez en su vida ve.

                                                   Eduardo Galeano, El libro de los abrazos

Esta semana morreu Eduardo Galeano. O primeiro libro que lin del foi El libro de los abrazos. Non sei se abrazar é exactamente o verbo, a acción que a súa lectura provocou en min. Se abrazar é tocar, si. Pero este libro toca onde doe, coma toda a obra de Galeano. Non sei se iso é o que fai unha aperta: tocar onde doe. Pero é necesario que alguén poña o dedo nas feridas para saber onde están e poder curalas. Iso é, para min, a obra de Galeano.

Dicía el mesmo da súa obra que escribía para mellorar o silencio. É difícil. Pero el conseguíao.

 

Procedencia da imaxe

Aquí podedes ler unha das súas últimas entrevistas. E aquí artigos publicados na revista “Rebelión“.

E aquí os paxaros prohibidos de Galeano:

Deixar un comentario

Arquivado en Eduardo Galeano