Árbores e caracois

O libro que imos comentar o vindeiro luns comeza cun animaliño pequeno e escorredizo: o caracol

 

Premendo aquí poderás ver fermosas fotografías coma esta de caracois

Quen  pode imaxinar que un animal pequeno coma este poda causar tanto alboroto? Pois nin máis nin menos que un prato deles son os que desencadean a trama desta magnífica novela. En serio? Caracois? Para comer?… Pois si…un delicioso bocado que xa os antigos romanos saboreaban. Incluso coidaban que eran unha estupenda cura para enfermidades do estómago e das vías respiratorias! Aínda que a condición para que dese resultado o tratamento era comelos en número impar…

O baron rampante

Será un prato destes pequenos moluscos o que catapultará ao noso protagonista Cósimo o máis alto! Levarao a descubrir un mundo diferente o que estaba acostumado a ver. Pero… non adiantemos acontecementos…Leamos a obra escrita por Italo Calvino e, tende moi en conta, que moitas das súas vivencias plasmounas nas súas obras…Haberá nesta algún elemento da súa vida?

 

Advertisement

Buck e outros cans

Na novela que acabamos de ler mencionanse outros cans, ademais do protagonista Buck. Son Toots, o carlino xaponés, Ysabel, a pelada mexicana, o San bernardo Elmo e Shep a pastor escocesa. Estes últimos son os pais de Buck, que herdou a resistencia e fortaleza do primeiro e a axilidade da segunda.   Pois ben, Xulia fixo unha busca dalgunhas desas razas de cans que se citan. Velaí van:

 

Esta é a apacible mirada do carlino xaponés, un can que adora a compañía e din del os expertos que ten moito sentido do humor.

Tamén moi familiar e xoguetón é o foxterrier. É un can simmpático e amable moi activo e sensato. Parece que  esta raza foi utilizada antiguamente para a caza do zorro aínda que hoxe é só animal de compañía (coma se iso fose pouco!)

Dos Alpes suízos chega o fermoso  San bernardo, descendente do desaparecido  mastín dos Alpes. É de carácter tranquilo e repousado, excelente para a garda e dar cariño (aínda que esa non é unha cualidad exclusiva desta raza, pois case todos o fan) por iso se di que é un estupendo amigo dos nenos e nenas.

Tamén pastor, coma o anterior, é  pastor escocés, tamén chamado collie. Provén das montañas escocesas e podía coidar a grandes  rebaños de ovellas. É, demais, moi intelixente e con un sentido da lealtade moi desenvolvido.

Esta raza fíxose moi popular pola serie de televisón Lassie.

Foto de Pal, o primeiro can (macho) que que deu vida a  Lassie.

Outra raza citada é a  pelada mexicana. Unha cadeliña así foi a que acompañou a Frida Khalo na súa vida e e nos seus cadros

Fotografía tomada desta páxina: na que se fala dos cans de Frida e doutros cans con historia. É moi recomedable para coñecer máis cousas dos cans e da relación destes animais coa arte e cos artistas.

E falando de cans e de arte, concretamente de cans literarios, non podemos esquecer a Colmillo Blanco, outro animal de Jack London.

London aos nove anos co seu can Rollo

Colmillo Blanco é  unha novela complementaria da obra que vides de ler. A  historia transcurre no  Territorio do Yukón, Canadá, durante a Fiebre del oro de Klondike a finais del século  XIX, e narra a domesticación dun can lobo salvaxe. Está narrada desde o punto de vista do personaxe canino, permitíndolle a London explorar a forma na que os animaies ven o seu mundo e como estes ven aos humanos (non sei se estaremos á altura!).

Colmillo Blanco tamén foi levada ao cine.  Este é o trailer da adaptación que se fixo no 1991 protagonizada por Ethan Hawke.

Para rematar transcribo este poema de Pablo Neruda, “Un perro ha muerto”,  adicado ao seu can:

Mi perro ha muerto.

Lo enterré en el jardín
junto a una vieja máquina oxidada.

Allí, no más abajo,
ni más arriba,
se juntará conmigo alguna vez.
Ahora él ya se fue con su pelaje,
su mala educación, su nariz iría.
Y yo, materialista que no cree
en el celeste cielo prometido
para ningún humano,
para este perro o para todo perro
creo en el cielo, sí, creo en un cielo
donde yo no entraré, pero él me espera
ondulando su cola de abanico
para que yo al llegar tenga amistades.

Ay no diré la tristeza en la tierra
de no tenerlo más por compañero,
que para mí jamás fue un servidor.

(A imaxe procede da páxina xa citada antes “Perros con historia“)

Tuvo hacia mí la amistad de un erizo
que conservaba su soberanía,
la amistad de una estrella independienre
sin más intimidad que la precisa,
sin exageraciones:
no se trepaba sobre mi vestuario
llenándome de pelos o de sarna,
no se frotaba contra mi rodilla
como otros perros obsesos sexuales.
No, mi perro me miraba
dándome la atención que necesito,
la atención necesaria
para hacer comprender a un vanidoso
que siendo perro él,
con esos ojos, más puros que los míos,
perdía el tiempo, pero me miraba
con la mirada que me reservó
toda su dulce, su peluda vida,
su silenciosa vida,
cerca de mí, sin molestarme nunca,
y sin pedirme nada.

Ay cuántas veces quise tener cola
andando junto a él por las orillas
del mar, en el invierno de Isla Negra,
en la gran soledad: arriba el aire
traspasado de pájaros glaciales,
y mi perro brincando, hirsuto, lleno
de voltaje marino en movimiento:
mi perro vagabundo y olfatorio
enarbolando su cola dorada
frente a frente al Océano y su espuma.

Alegre, alegre, alegre
como los perros saben ser felices,
sin nada más, con el absolutismo
de la naturaleza descarada.

No hay adiós a mi perro que se ha muerco.
Y no hay ni hubo mentira entre nosotros.

Ya se fue y lo enterré, y eso era todo.