“La bibliotecaria de Austwichtz”

(Procedencia da imaxe)

E para rematar esta tanda de recomendacións que nos poden vir moi ben para ler e/ou regalar no Nadal, facémolo con “La bibliotecaria de Auschwitz”, un libro xa non tan recente coma as anteriores recomendacións, que acadou no 2013 o premio Troa de libros con valores. Como podedes imaxinar, está ambientado nese pozo de horror que foi Auschwitz, e ademais de levarnos a esa época e ese momento concreto da barbarie nazi da mán dunha protagonista basada nunha persoa real dunha supervivinte, tamén nos amosa a  importancia dos libros e o “perigo” destes. Xa sabemos que todos os gobernos totalitarios e outros non tan totalitarios, ou máis, lle teñen unha especial fobia ós libros.

A protagonista, Dita Adlerová, de 14 anos, é a encargada de custodiar os poucos libros que serven para instruir ós nenos do barracón 31, dun “campo familiar” de Auschswitz. Dita protexeu, coa súa vida (e aquí é en sentido literal) os libros, e os libros (nun quid pro quo, inexplicable) mantivérona con vida dentro do horror que a rodea.

A obra é do zaragozano Antonio G. Iturbe que se dedica ó periodismo cultural desde fai moito tempo. Está publicada en Planeta.

“Muchacho de oro, muchacha esmeralda” de Yiyun Li

(Procedencia da imaxe)

A contraportada da edición de Galaxia Gutenberg Círculo de lectores di así, deste libro de relatos:

“Ambientados en su mayoría en la China del siglo XXI, esta bella coleción de relatos cortos se nutre de personajes que tratan de reconducir sus vidas en un mundo nuevo y desconocido para ellos. Vecinos de un edificio ruinoso que contemplan con pavor y asombro el boom inmobiliario; una empresaria local metida a filántropo que acoge en su hogar a mujeres en situación delicada; un grupo de ancianas que descubre la fama en el último tramo de sus vidas como detectives privadas especializadas en aventuras extramatrimoniales; una joven que publica un blog para hacer pública la infidelidad de su padre.

La magistral colección de Yiyun Li recoge la vida cotidiana de la gente, una vida que se ha visto convulsionada por el cambio global, y con ello se demuestra como una de las escritoras imprescindibles de nuestros tiempos”

Isto foi suficiente para levar á que subscribe a ler esta colección de relatos breves. O que a levou a recomendalo foron os relatos, desde o primeiro ata o último, pero especialmente estes dous, isto xa é unha cuestión de gustos. O primeiro, “Generosidad” tamén entra na categoría de “libros sobre libros”, cítovos da páxina 21 o seguinte, cando a protagonista nos fala da súa relación cunha muller moi peculiar, a catedrática Shan:

“Leía para mí. Se mofaba de mi libro de texto de inglés y me dijo que empezase por el primer volumen de Inglés Básico. Nunca comprobaba mis progresos, y tras un tiempo comprendí que no le importaba que yo me limitase a mirar las ilustraciones. Sólo se dedicaba a leerme su colección de novelas. Empezamos con David Copperfield, ella sentada en la única silla de la estancia, y yo, en la cama.”

Na páxina 35 di: “Habíamos pasado diez meses con David Copperfield, despacio al principio, sólo dos o tres páginas al día, y más tarde cinco o seis. No recuerdo en qué punto empecé a entender lo que me leía, muy poco a poco, claro; debe de ser algo parecido al momento en que una niña entiende por vez primera el mundo en palabras, cuando lo que se le dice aún no ha adquirido un significado definitivo, pero ella cada día va estando más segura de que en ese embrollo de sonidos hay un significado.”

Remato citando, da páxina 36: “Después de David Copperfield, leímos Grandes esperanzas. A continuación, El regreso del nativo y luego, Tess de los D’Uberville.”

E así, entre lecturas vaise conformando unha amizade entre a protagonista, nena, e a catedrática Shan. Ó longo do relato sabemos da vida da protagonista e como esta amizade influíu na súa vida.

O último relato “Muchacho oro, muchacha esmeralda” comeza así: “A él lo crió su madre sola, y a ella, su padre(…)Siyu tenía treinta y ocho años, y el hombre, Hanfeng, cuarenta y cuatro.”

E remata así: “Los tres eran personas tristes y solitarias y no conseguirían atenuar la tristeza del otro, pero podrían, con mucha dedicación, construir un mundo que albergara su soledad”.

 P.S.: Se picades na procedencia da imaxe iredes a un blog Papel en blanco, que tamén recomenda esta obra e fai un resumen dela, moito mellor que este post. Alí vos remito.

“Felices los felices” de Yasmina Reza

(Procedencia da imaxe)

A recomendación de hoxe non é de libros sobre libros, aínda que a obra comeza cunha cita de Borges “Felices los amados y los amantes y los que pueden prescindir del amor. Felices los felices”. Esta é a última obra de Yasmina Reza, publicada por Anagrama o pasado setembro, se non a lestes aínda, podedes reserva a lectura para Nadal, aínda que Yasmina Reza igual non é unha lectura que teña moito que ver co espíritu de nadal. Na súa obra vanse desgranando as vidas de 18 personaxes relacionados entre sí por vínculos sentimentais, e as súas vidas non son felices nin exemplares, senón que están cruzadas pola dificultade ás que se enfrontan para vivir, o tedio no amor e o medo á morte.

Personalmente, sempre me quedei con “Arte” ou “Una desolación”, pero “Felices los felices” tamén se pode recomendar. Da mesma autora podedes ler tamén “En el trineo de Schopenhauer”, “Hammerklavier”, todas elas publicadas en Anagrama.

E aquí deixamos o post, para ir alternando recomendacións breves con outras máis longas 🙂 Por certo as obras de Yasmina son todas ben curtas, desas que non queres que acaben e acaban rápido demais pola brevidade mesma da obra, non só pola calidade.

“Las mil y una historias de A. J. Fikry”

 

(Procedencia da imaxe)

Unha novidade do pasado verán é a obra de Gabrielle Zevin “Las mil y una historias de A. J. Fikry” publicada nunha coidada edición de Lumen.
Gabrielle Zevin é unha xove autora norteamericana que comezou a súa carreira como escritora ós 14 anos, publicou xa sete novelas e unha delas, “En otro lugar”, foi traducida a vinte linguas.

A novela ten unha preciosa ilustración de cuberta de Gabrielle Barouch e o contido é un unha entrañable historia de amor polos libros, entre outros amores. Como se di na propia novela en algún momento:
“Los más irritante del amor es que, cuando a una persona le importa algo, descubre que tiene que empezar a importarle todo.” (Páxina 93 da edición de Lumen)
Contempla algúns tópicos americanos, non en balde se desenvolve a trama en Alice Island, que como di a autora nos agradecementos, “non existe”, pero podemos imaxinar o lugar a “dous trens e un barco de distancia” (páx. 182) de Providence, onde vive Amy.
Os libros e autores citados na novela, que non son poucos, son americanos, pero é universal a calidez que envolve a trama, e tamén a amargura que a atravesa ás veces.
Hai citas para enmarcar e non me resisto a deixarvos algunhas:
Sobre o relato breve:
–“No hay nada más elegante en el universo de la prosa que el relato breve” (páx. 35)
Sobre os encontros cos autores:
–“Evita conocer a los que han escrito libros que le gustan por miedo a que dejen de gustarle” (páx. 50)
Sobre a oportunidade dos libros nas nosas vidas:
–“Es preciso encontrar las historias en el momento adecuado de nuestra vida. Recuerda, Maya: las cosas que nos emocionan a los veinte no tienen por qué ser las mismas que nos emocionarán a los cuarenta, y viceversa. Esto es así por lo que repecta a los libros y también a la vida.” (Páx. 54)
(Pode parecer unha “perogrullada” pero ás veces esquecémolo, engade a que redacta a entrada).
–“A veces los libros no nos encuentran hasta que llega el momento adecuado.” (Páx. 113)
Sobre as lecturas obligatorias (aínda que no libro fai referencia a unha en concreto):
–“Los profesores te obligan a leerlo y los padres se ponen contentos porque piensan que sus hijos están leyendo algo “de calidad”. Pero obligando a los niños a leer libros como ese solo consiguen que odien la lectura” (Páx. 115)
Para ironizar sobre os libros e lecturas temos a seguinte cita:
–“A.J….no cree en los actos fortuitos. Como aficionado a la lectura, cree en la estructura. Si aparece una pistola en el capítulo uno, más vale que se dispare en el capítulo tres. Es decir, A.J. cree en la narrativa” (Páx. 74)
-“Compra libros. Como no le gusta tirar el dinero, además los lee” (páx. 88)
Sobre os libros ilustrados
–“Observa los dibujos e intenta sonsacarles unha historia. Es una tarea agotadora, pero a sus tres años ya reconoce algunos tropos. Por ejemplo, en los libros ilustrados los animales no son siempre animales. A veces representan a padres e hijos. Un oso con corbata puede ser un padre; un oso con peluca rubia, una madre. Es posible deducir muchas cosas de una historia a partir de los dibujos, si bien a veces dan unha idea falsa. Ella preferiría conocer las palabras.”
Sobre como nos definen os nosos libros favoritos
–“La gente cuenta aburridas mentiras sobre política, Dios y el amor. Sabes todo lo que necesitas saber de una persona con la respuesta a la pregunta: ¿Cuál es tu libro preferido?” (páx.105)
Sobre os premios literarios
–“Como librero, te aseguro que los premios quizá tengan alguna importancia en las ventas, pero rara vez tienen que ver con la calidad” (Páx. 215)
E para rematar, unha “declaración de amor libresca”, por un lado
“Cuando leo un libro quiero que tú lo leas al mismo tiempo. Que saber que pensaría de él Amelia…Puedo prometerte libros y conversación, y todo mi corazón, Amy” (Páx. 181)
E por outra lado, dedicada a todos/-as os que algunha vez organizamos un club de lectura, aquí vos deixo a última cita da recomendación de hoxe:
“Tras muchos años organizando el club de lectura Los Favoritos del Jefe, Lambiase sabe que lo más importante, más incluso que la novela objeto de debate, son la comida y la bebida” (Páx. 229)

“The uncommon reader” de Alan Bennet

Como se acercan as vacacións de Nadal, e para ter unha boa despensa de libros continuamos coa categoría “Libros sobre libros”, que tiñamos un pouco deixada de lado e que nos resucitou Shakespeare. Imos aló:

 

(Procedencia da imaxe)

Outro libro sobre libros, ou sobre lectores. Neste caso amosámosvos unha lectora pouco común. De  Alan Bennett, dramaturgo, novelista e guionista británico é a obra que vos recomendamos hoxe, unha noveliña moi curtiña sobre a afición lectora da reina de Inglaterra (“Una lectora nada común”). A historia tamén comeza cunha biblioteca móbil: a biblioteca móbil do concello aparcada xunta ás portas do palacio, e que a raíña descubre a causa dos seus cans. Unha vez alí vese na obriga de levar un libro, e así comeza todo…Tamén neste caso vos deixamos aquí o resume do argumento, lédeo vós mesmos.

“Lo bueno si breve…” xa sabedes o dito. Ata a próxima recomendación.

“La librería ambulante” de Chistopher Morley

En resposta á entrada anterior e a propósito de Shakespeare, debo dicir que este non debe ser un autor que se poida ler sen unha aprendizaxe previa coma lector, ou ó menos iso pensaba Roger Mifflin, cando non llo quería vender a un labrego que “sempre lle compraba libros por valor de cinco dólares. A primeira vez que foi onda el vendeulle “A illa do tesouro”, e aínda fala del. Vendeulle “Robinson Crusoe” e “Mullerciñas” para a súa filla, e “Huck Finn” e o libro  de Grubb sobre a pataca.  A última vez que foi onda el quería un Shakespeare, pero non llo quixen vender. Pareceume que aínda non estaba preparado para el.”

Quen é Roger Mifflin? Ah! O señor Mifflin era o propietario do “Parnaso ambulante” antes de que llo vendera á Helen McGill (a que logo fora a Sra. Mifflin e narradora da obra). O  “Parnasus on wheels” ou ”  A librería ambulante“, ademais do título é o verdadeiro protagonista do libro de  Christopher Morley (1890-1957)

(Procedencia da imaxe)

Christopher Morley, naceu en Pennsilvania, UEA, no ano 1890. Formouse no Haverford College, onde o seu pai, de orixe inglés, traballaba coma profesor de matemáticas. Estudou historia na universidade de Oxford e o 1913, logo de volver ós EUA, converteuse nun dos periodistas máis prestixiosos do seu momento, un traballo que o levou a percorrer todo o país.

“A librería ambulante”, publicada no 1917 con gran éxito, foi a súa primeira novela, pero logo seguírona “A librería encantada”  dous anos despois. E o 1939 apareceu a que sería a súa novela máis coñecida, “Kitty Foyle” da que se fixo a versión cinematográfica (“Espejismo de amor”) protagonizada por Ginger Rogers.

A cabana de madeira na que escribíu moitas das súas obras consérvase tal como era cando el vivía alí e é visitada por moitos dos seus lectores.

A obra que nos ocupa agora está ambientada no mundo rural de Nova Inglaterra de finais do XIX. É un libro sobre libros e un libro de viaxes, ou dunha viaxe, en sentido literal e figurado.

Narrado en primeira persoa, a novela amosa a vida dunha muller, Helen McGill, que leva unha granxa xunto co seu irmán, que non a axuda moito pois está máis centrado nas súas tarefas de escritor de éxito. A situación cambia cando Roger Mifflin, que recorre o país vendendo libros e fomentando a lectura cunha paixón exacerbada que logra transmitirlle a Helen, chega á granxa para venderlle a librería ó escritor. A irmá para evitar que este o faga, cómpraa ela e emprende a viaxe….e ata aquí contámosvos, o resto das aventuras de Roger e Helen xa as leredes vós, seguro que non vos decepcionan. Ó tempo que ides lendo as aventuras dos dous iredes facendo unha recopilación de libros recomendados por Roger e Helen, que de seguro que algún lector, se non os leu xa, lerá.

 

Na seguinte obra, “A librería encantada”, os señores Mifflin están xa establecidos en Nova Iorke e non van eles ós lectores, senón que estes acuden á súa librería.

(Procedencia da imaxe)

Para acabar deixovos tamén a portada  da tradución ó català da “Librería ambulante” que me pareceu moito máis bonita (a portada, digo).

(Procedencia da imaxe)

La sociedad literaria y el pastel de piel de patata de Guernsey

A propósito de Shakespeare deixámosvos esta cita extraída do libro La sociedad literaria y el pastel de piel de patata de Guernsey, escrito por Mary Ann Shaffer ainda que rematado pola súa sobriña Annie Barrows:

(Procedencia da imaxe)

“(…) Era una selección de la obra de Shakespeare. Más adelante, vi que el señor Dickens y el señor Wordsworth estaban pensando en hombres como yo cuando escribieron sus palabras. Pero sobre todo, creo que era William Shakespeare quien lo hizo. Claro que no siempre entiendo lo que dice, pero ya llegará.

Me parecía que cuanto menos decía, más bonito era. ¿Sabe cuál es el verso que más admiro de él? Éste: “El luminoso día ha terminado y estamos destinados a la oscuridad”.

¡Ojalá hubiera sabido estas palabras el día en que vi llegar las tropas alemanas, avión tras avión, llenos de soldados, y los barcos desplegándose abajo en el puerto! Lo único que pude pensar fue “malditos sean, malditos sean”, una y otra vez. Si hubiera podido pensar en el verso: “El luminoso día ha terminado y estamos destinados a la oscuridad”, habría encontrado consuelo de alguna manera y habría estado preparado para ir y enfrentarme a las circunstancias, en lugar de caérseme el alma a los pies (…)”

  La sociedad literaria y el pastel de piel de patata de Guernsey, RBA Narrativas (Páxina 75)

Pásalle ao autor desta carta o mesmo que ao noso lector Gille, que tampouco entendeu todo, todo, pero… xa chegará! De momento fica o pouso e a beleza, que xa é moito.

Dende aquí recomendamos esta novela deliciosa e tenra que nos amosa unha das facetas máis importantes do libros: a do consuelo. Que distintos os agravios da vida se un verso, un texto veñen  rescatarnos da intemperie!!!