“La Cenicienta” é a película favorita de Carlota, película de animación baseada no conto clásico de Perrault e os irmáns Grimm. Aquí vos deixamos a ficha técnica da película e un fragmento
E a película favorita da tía Ángela é “Moulin Rouge”, que nos leva tamén a unha entrada anterior, na categoría “A selva africana” e “Cine”, pois citábase o célebre cabaret parisiense en “La gacela”.
Carlota cita estas tres películas referíndose ós “bicos”. A propósito disto tedes este vídeo en youtube cos mellores bicos de cine (picade no enlace, xa que non se permite insertar o vídeo).
E para rematar esta entrada de cine, na páxina 47, Carlota cita implicitamente a película “La rosa púrpura del Cairo” de Woody Allen (Páx. 47). Película do 1975, da que vos deixamos a ficha técnica e o enlace por se queredes vela no youtube. Aquí insertámosvos unha escena:
Libros dentro dos libros. As veces os mesmos libros lévannos a outros libros, coma no caso destas obras e autores que se citan en “El retrato de Carlota”:
– De Ághata Christie (“doña Ághata” que di a tía Ángela) a gran mestra do xénero policíaco, Carlota leva para ler no avión “El asesinato de Rogelio Ackroy” (páx. 8). Na biblioteca dixital da páxina “Ciudadseva” tedes os seus contos. Tamén podedes buscar algo dela na biblioteca.
–Flaubert, o célebre autor francés creador de “Madame Bovary”, é un autor que está lendo a tía de Carlota (páx. 19). Podedes atopar esta novela e a película na sección de “Cine e literatura” da biblioteca do Val do Tea.
–Giacomo Casanova (páx. 23) é un escritor, erudito, filósofo e aventureiro veneciano sobre o que escribíu a tía de Carlota, pero é tamén coñecido pola súa faceta de seductor e home de vida licenciosa e disoluta.
–Oscar Wilde“El fantasma de Canterville“ (Esta obra cítase na páx. 43 ). Podedes collela na biblioteca ou, se o preferides, lela online, picando sobre o título. Deste autor dublinés xa fixemos unha entrada neste blog (a do 20 de decembro) na que falamos del, de James Joyce e Samuel Beckett.
–Henry James. “Otra vuelta de tuerca“ é a obra que Carlota leu no instituto e que vós podedes ler online picando sobre o título.
–Lord Byron e Sthendal tamén se citan na páx. 77, sen facer referencia a ningunha obra concreta.
Lord Byron é como lle chaman os alumnos/-as ó profesor Hugues en “La gramática del amor” de Rocío Carmona (tedes o libro na biblioteca do centro) pois o poeta inglés é o representante do romanticismo máis exarcerbado. Nós recomendámosvos a lectura dos poemas que podedes atopar nesta páxina “A media voz”, de onde sacamos este que se titula “La gacela salvaje” e nos recordou o libro de lectura do mes anterior: La gacela salvaje en montes de Judea Puede brincar aún, alborozada, puede abrevarse en esas aguas vivas que en la sagrada tierra brotan siempre; puede alzar el pie leve y con ardientes ojos mirar, en un transporte de indómita alegría.
Pies ágiles también y ojos más encendidos aquí tuvo Judea en otros tiempos, y en el lugar del ya perdido gozo, más bellos habitantes hubo un día. Ondulan en el Líbano los cedros, mas se fueron las hijas de Judea, aun más majestuosas.
Más bendita la palma de esos llanos que de Israel la dispersada estirpe, pues echa aquí raíces y se queda, graciosa y solitaria: ya su suelo natal no deja nunca y no podrá vivir en otras tierras.
Mas nosotros vagamos, agostados, para morir muy lejos: donde están las cenizas de los padres nunca descansarán nuestras cenizas; ya ni un solo sillar le queda a nuestro templo y en trono de Salem se ha sentado la Burla.
Versión de Màrie Montand
-E rematamos con Catulo de Verona, poeta latino do século I a. de C. Poeta que sorprende a Carlota e a Ferrando pola súa modernidade con este poema. Vivamus, mea Lesbia, atque amemus,
rumoresque senum severiorum
omnes unius aestimemus assis.
Soles occidere et redire possunt:
nobis cum semel occidit brevis lux,
nox est perpetua una dormienda.
Da mi basia mille, deinde centum,
Dein mille altera, dein secunda centum,
Deinde usque altera mille, deinde centum.
Dein, cum milia multa fecerimus,
Conturbabimus illa, ne sciamus
Aut ne quis malus invidere possit,
Cum tantum sciat esse bassiorum.
Vivamos e amemos, querida Lesbia,
e non fagamos caso dos comentarios dos vellos intransixentes
os días poden sucederse,
pero para nós o día é un breve espazo
e a noite para dormirmos eternamente é eterna.
Dame mil bicos, e despois cen,
e despois outros mil e outros cen mil,
E, sen parar, ata chegar a mil máis, e despois cen.
Finalmente, cando teñamos dado tantos milleiros,
darémolos ó esquecemento, para non recordalos,
E para que ninguén sinta envexa
ó saber que entre nós houbo tantos bicos.
O compositor alemán Carl Orff sobre material poético deste latino creou os xogos escénicos sobre os amores de Catulo e Lesbia, chamados “Catulli Carmina” e o concerto escénico “Trunfo de Afrofita” no que musicaliza os poemas de Catulo sobre o matrimonio.
Aquí vos vai o “Vivamus mea Lesbia ” musicado:
Deixámosvos tamén o brevísimo “Odi et amo”, texto latino, tradución e versión musicada:
“Odi et amo. Quare id faciam,
Fortasse requiris. Nescio,
sed ita fieri. Sentio et excrucior.”
Odio e amo. Por que o fago,
acaso preguntes. Non o sei,
pero é así. Sinto e sufro.
Neste arquivo PDF (Poemas de Catulo) tedes os poemas que os compañeiros de 2º de bacharelato están lendo como parte do temario de selectivo.
Engadimos outra versión, de última hora, máis moderna de Keith Massey
E xa que esta entrada vai de literatura, non podemos deixar de mencionar as alusións ós tópico literarios: “carpe diem”, “collige, virgo, rosas” da páx. 15. Onde se fala de flores (magnolios, rosas, de cores laranxos e lilas) e falando dun dos misterios das rosas, da súa fugacidade, introdúcenos no tópico literario do “carpe diem”.
Das moitas presentacións que hai en rede sobre os tópicos literarios, elixín insertarvos esta do “Club de los seis” que me pareceu moi interesante polos fragmentos con que exemplifica cada un. Para os que non teñades a sorte de que vos explique literatura Esmeralda, de quen poderíades aprender moito máis sobre este tema, deixovos aquí esta presentación. Co teu permiso, Esme!
Hai unha expresión que a tía Ángela utiliza reiteradamente para amosar sorpresa: “¡Por Baco!”, di na páx. 46 e outras.
Os latinos tamén dicían “Por Hércules!”, facendo mención neste caso o heroe mitolóxico, ou tamén “Por Cástor!, referencia neste caso a un dos xemelgos: Cástor e Pólux. Por Xúpiter!, tamén é outra expresión clásica, é vos o que ten ter moitos deuses, pódese xurar e perxurar con moita variedade.
A tía Ángela fai referencia ó deus Baco, o Dioniso grego, deus do viño, das festas, disque tamén das orxías (bacanais)
Se picades nesta páxina podedes atopar información sobre Baco e outras divinidades romanas. Deixámosvos unha das representacións pictóricas de Baco máis famosas. O deus ocupa un lugar destacado neste cadro de Diego Velázquez, “Os borrachos” , tamén chamado “O trunfo de Baco”
Cando Ferrando e Carlota van á illa de Murano, a travesía polo mar cheo de néboa recórdalles á Lagoa Estixia (páx. 117) e a Barca de Caronte (páx. 132).
Estas alusións ó inframundo relaciónanse coa illa de Sant Michel, cemiterio veneciano, daí que esta illa tamén se coñeza co nome de “illa da morte”. Nesta páxina “sobre leyendas” podedes atopar información sobre estos lugares e personaxes.
A lagoa Estixia era a lagoa infernal que habían de atravesar as almas unha vez se separaban do corpo ó morrer. Caronte era o barqueiro encargado de levalas. As augas desta lagoa separaban o mundo dos vivos do dos mortos. Caronte, palabra de posible orixe exipcio, que significa barqueiro, era o encargado do transporte. Só permitía o paso dos que recibiran sepultura, de non ser así, as almas habían de vagar cen anos pola beira da lagoa. Cobraba un prezo pola pasaxe, por iso os mortos eran enterrados cunha moeda na boca.
Picando sobre esta imaxe do cadro de Joaquim Patinir, “El paso de la laguna Estigia”, que está no Museo do Prado, podedes acceder a unha páxina interactiva na que picando sobre cada detalle da imaxe tedes información sobre os personaxes. (Botádelle unha ollada!)
Lectura do mes de febreiro é “El retrato de Carlota” de Ana Alcolea, e con esta novela imos viaxar ó norte de Italia, a Venecia, aproveitando que estamos en época de entroido.
Esperamos que esta vos guste. Está protagonizada por Carlota, unha estudante de 4º da ESO que vai pasar unhas vacacións de antroido a Venecia, onde vive, nun palacete renacentista a súa tía escritora. Durante a súa estancia e estimulada pola imaxinación da súa tía, Carlota intenta aclarar en compaña dun xove músico, protexido da súa tía, cales foron as estrañas circunstancias da morte da súa bisavoa. Son uns días moi intensos, de amor, intriga, paseos pola cidade dos canais.
(Foto de Juan)
Nós manexamos a edición de Anaya. Tedes unha guía de lectura moi interesante nesta editorial.
Nós iremos facendo a nosa propia guía e, coma sempre, primeiro imos situarnos xeograficamente.
Onte, en Venecia, deuse o tiro de saída que marca o comezo do carnaval veneciano 2013. Nós ímonos introducir no Carnaval e en Venecia da mán de Ana Alcolea, con “El retrato de Carlota”. Durante a próxima semana iremos facendo as entradas pre-reunión que nos axuden a ampliar a lectura do libro e nos dean ideas para comentar na reunión do luns día 4 de febreiro.
Estade, pois, atentos e atentas ás entradas e vémonos o luns día 4.
“A vida en color” é o tema do carnaval de Venecia. Animádevos a levar un bon colorido á reunión, podedes ir con máscara, disfraz ou como vos veña en gana. As reunións do club sempre son informais, pero moito máis en entroido.
“(…) Tras ocho horas y media espantosas apareció en el horizonte una pequeña ciudad. La avioneta volaba ahora muy cerca de las copas de los árboles. La sombra del avión, grotescamente deformada por la luz del crepúsculo, precedía al aparato por encima del techo de hojas. El Wamba estaba inmóvil, sus aguas parecía detenidas. Desde el río, el piloto puso rumbo hacia la pista de aterrizaje situada más allá de la ciudad.(…)”.
La gacela, editorial Anaya
Así se nos describe na novela unha parte ( diminuta) de África, dende unha avioneta. Tamén en Memorias de África podemos atisbar a beleza dese continente desde unha avioneta. Velaquí unha ollada aérea:
A película, dirixida por Sidney Pollack está baseada na novela homónima de Isak Dinesen (podedes atopar as dúas, libro e película na biblioteca). O verdadeiro nome da autora era Karen Blixen. Se queredes máis información sobre a mesma podedes pinchar aquí.
A novela, publicada por Alfagura, comeza así:
” Yo tenía una granja en África, al pie de las colinas de Ngong. El ecuador atravesaba aquellas tierras altas a un centenar de millas al norte, y la granja se asentaba a una altuta de unos seis mil pies. Durante el día te sentías a una gran altitud, cerca del sol, las primeras horas de la mañana y las tardes eran límpidas y sosegadas y las noches frías.
La situación geográfica y la altitud se combinaban para formar un paisaje único en el mundo. No era ni excesivo ni opulento; era el África destilada a seis mil pies de altura, como la inmensa y refinada esencia de un continente. Los colores eran secos y quemados, como los colores en cerámica. Los árboles tenían un follaje luminoso y delicado, de estructura diferente a la de los árboles en Europa;no crecían en arco ni en cúpula, sino en capas horizontales, y su forma daba a los altos árboles solitarios un parecido con las palmeras, o un aire romántico y heroico, como los barcos aparejados con las velas cargadas, y los linderos del bosque tenían una extraña apariencia, como si el bosque entero vibrase ligeramente. Las desnudas y retorcidas acacias crecían aquí y allá entre la hierba de las grandes praderas, y la hierba tenía un aroma como de tomillo y arrayán de los pantanos; en algunos lugares el olor era tan fuerte que escocía las narices.(…)”
A sensualidade e beleza dese continente recóllense tanto na novela como na película. Pollack tamén se recrea nas descripcións sensitivas da paisaxe pulcramente “enmarcadas” nunha excepcional banda sonora (non en vano lle concederon varios Oscars, á mellor banda sonora e mellor fotografñia, entre outros).
Neste contexto desenvólvese a historia de amor entre Karen Blixen e o cazador Denys Finch. Tamén se deixa ver o colonialismo sufrido polo continente africano nas mans dos refinados europeos que se criticaba en La gacela. Nesta caso a crítica é máis velada.
Se visitastes a granxa de La gacela, quizás vos guste a de Karen Blixen.
Un libro ambientado no mesmo lugar onde se desenvolve a acción do noso libro do club do mes de xaneiro, o antigo Congo Belga, é “Sete casas en Francia” de Bernardo Atxaga publicada no 2009. No 2012 a revista norteamericana Publishers Weekly escolleu a edición estadounidense de Siete casas en Francia de Bernardo Atxagacoma unha das mellores novelas do 2012. Está publicado en galego por Faktoria K de libros. En castelán por Alfaguara. De feito, creo recordar que esta obra foi publicada á vez nas 4 linguas do estado (euskera, català, galego e castelán)
Foi libro do club de lectura de adultos fai uns anos e temos exemplares nas dúas linguas na biblioteca.
A tradución ó galego de Ramón Nicolás, foi considerada como mellor libro na sección de tradución para adultos en 2009.
Este libriño contén 17 contiños cos que vos podedes enterar de “por qué la hiena cojea un poco y anda de lado” (páx. 67); de “desde cuando y por qué el continente africano va a la deriva” (páx. 111): de como “nueve y uno son exactamente diez, lo mismo que uno y nueve son exactamente diez” (páx. 79), coñeceredes ó escravo que abolíu a escravitude (páx. 57) e ó final tedes un apéndice no que vos sitúa ese espazo xeográfico chamado “o corno de África”, entre o Mar Roxo e o Nilo Azul.
Aquí tedes o enlace dunha páxina dun xogo, que vos leva a un mapa interactivo para que coñezades os países que conforman “o corno de África e as súas capitais”: Etiopía (onde se desenvolvía a acción do libro “O paxaro do mel”, recomendado neste blog), Eritrea (país citado no mesmo libro, onde anteriormente estivera Mario), Somalia e Yibuti.
Se queredes seguir viaxando a outros mundos da mán da serie de Anaya, “Tus libros Cuentos y leyendas”, na biblioteca temos moitos outros dos títulos que conforman a colección. Bótadelle unha ollada ós “Cuentos y leyendas de Japón”, “Cuentos y leyendas de elfos y duendes”, por poñer un par de exemplos.
Desde o comentario de Laura Porto á nosa entrada do luns “Para reflexionar”, chéganos unha moi boa recomendación teatral.
Rodrigo García , nacido en Arxentina, fillo de emigrantes españois, fundador da compañía La Carniceria Teatro coa que crea e dirixe espectáculos corrosivos. A súa produción dramática desenvólvese en España (onde vive) e Francia. Os títulos xa son de por si provocadores:
“Compré una pala en Ikea para cavar mi propia tumba” (2002), “Prefiero que me quite el sueño Goya a que lo haga cualquier otro hijo de puta”, “Accidens, matar para comer” (2005), “Conocer gente, comer mierda” (1999), “En algún momento de la vida deberías plantearte seriamente dejar de hacer el ridículo” (2007),”Esto es así y a mí no me jodáis” (2010)
A obra que trouxo a colación Laura é “Agamenón. Volví del supermercado y le di una paliza a mi hijo” (2003), e o fragmento co que nos agasallou Laura no seu comentario é o que vos poñemos para rematar esta entrada (moi axeitado para continuar reflexionando sobre o tema que propoñiamos a raíz da lectura de “La gacela”).
En opinión de Laura, é máis contundente a representación que a lectura da obra. Efectivamente, o teatro é para ser representado, e máis un teatro destas características, que fai revolver no seu asento ó espectador, niso recórdanos a outra actriz, escritora, performance catalana, Angélica Liddell. (Deixamosvos o enlace á súa páxina e ó Archivo Virtual de Artes escénicas) Os que tivemos a sorte de vela en escea, nos cambiamos a lectura das súas obras pola representación, pero, posto que son xente que se move en circuitos máis ben minoritarios, ás veces temos que conformarnos coa lectura. Vai unha foto do escenario no que representou “San Jerónimo” no Fetival Temporada Alta de Girona, o outono do 2011.
Isto, que vedes na foto, foi o que os espectadores vimos todo o tempo que durou o monólogo de Angélica. Unha especie de prisión de ladrillos que foron levantando no escenario dúas persoas, mentras a actriz e un violinista quedaban pouco a pouco ocultos das miradas do público. O escenario en cuestión estaba nun desván dunha vella fábrica textil (que agora é un centro de servizos culturais, a Factoria Coma Cros pero cando nós vimos a representación, aínda estaban sen rematar as obras). Cando esta xaula de ladrillos quedou pechada comezou a actriz a espirse emocionalmente ante un público do que a separaba fisicamente unha parede de ladrillos, pero co que emocionalmente non había distancia algunha. De que maneira unha actriz pode encher o escenario sen nin siquera deixarse ver! De que maneira, sen nin siquera cruzarse unha mirada co público pode chegarlle ó corazón! Aínda se nos pon a pel de galiña a máis dunha só de recordalo! A súa voz encheu todo. Iso é arte!!! Bravo Angélica!!!
“Y mientras comemos las alitas de pollo
Que ni son alitas ni son pollo ni son nada
Y sorbemos Coca Cola con pajita como tres subnormales
Con la cara de subnormal que se te pone cuando
chupas un refresco con pajita
Pienso en lo trágico
En el concepto de lo trágico
Y abro una nueva cajita de cartón llena de alitas de pollo frito
Con salsa barbacoa y salsa mayonesa chorreando por encima
Y se la enseño a mi familia y les digo: ¿A que es trágico?
Y mi hijo me dice:
Son alitas de pollo frito
No, no son alitas de pollo frito, le digo, gilipollas
Y saco las alitas y trazo sobre la mesa
un esquema perfecto y comprensible de la TRAGEDIA con las alitas de pollo frito
(…)
Y mi hijo se parte el culo de risa
Y le explico que la TRAGEDIA
empieza en el mundo industrializado
Que la TRAGEDIA siempre ha empezado donde estaba el
DINERO y la comida
Y que luego la han mandado fuera
La han colocado fuera
En forma de
bomba atómica
SIDA hambre sequía o dictadura
Y le digo
Un hombre que se tira al vacío
desde una torre en llamas en Manhattan experimenta la misma crueldad e injusticia
que un hombre que muere de hambre
en Tucumán o Ruanda víctima
del liberalismo económico
Pero la prensa se empeña
en difundir que son cosas completamente distintas
Y llaman terrorismo a lo que les conviene
A lo que les sirve para ganar dinero
Y divido la TRAGEDIA en siete actos
Y a cada acto le pongo el nombre
de uno de los países más ricos del mundo
Una alita de pollo frito: Alemania
Otra alita de pollo frito: Japón
–Y le digo a mi familia: vamos escribiendo los nombres
con mostaza, ketchup y salsa barbacoa al lado de cada alita–
Otra alita de pollo frito: Francia
Otra alita de pollo frito: Gran Bretaña
Otra alita de pollo frito: Canadá
Otra alita de pollo frito: Italia
Y en medio, una pechuga de pollo entera: Estados Unidos
Y viene la camarera y me dice
Usted ya está mayor para jugar con la comida
¿Quiere que llame al guardia de seguridad?
Yo no juego con la comida, le digo
Estoy explicando a mi hijo el significado de la TRAGEDIA
Y la camarera me dice: no entiendo
Y el segurata que se acaba de acercar a la mesa
Con la mano en la porra dice: yo tampoco
Y mi hijo dice:
Pues es muy fácil, capullos
Las alitas de pollo son las grandes potencias
Representan el mundo industrializado
Y si la TRAGEDIA se planifica desde el mundo industrializado la cuestión que nos planteamos es :
¿Dónde hay que ir a buscar la ESPERANZA?
Y yo me quedo perplejo por lo bien que ha entendido mi hijo la historia de la TRAGEDIA
y cómo, sin yo decir nada,
acaba de apuntar la idea utópica de
ESPERANZA
Y le digo al segurata
La ESPERANZA hay que ir a buscarla a otra parte
Y tú nos vas a ayudar
La ESPERANZA puede estar en cualquier rincón de la Tierra
El problema es dar con ella
Vamos a suponer que la ESPERANZA está en aquella otra
mesa
Donde come esa familia
Déjanos la mesa libre, que la necesitamos para el ejemplo
Y el segurata va y saca a toda la familia a patadas de la mesa
Está encantado con esto de la TRAGEDIA
Mientras, le digo a mi hijo,
tú vas y coges de la basura
todos los desperdicios de todo el restaurante
Te traes todo lo que quedó medio mordido,
los huesos, la piel del pollo, te traes lo que encuentres
Y al segurata le digo:
Mira, pensándolo bien, me parece
que vamos a necesitar el local entero
No hay problema, dice el segurata
Y pela el revólver y suelta seis tiros al aire
y en cinco segundos
no queda ni dios en el Kentucky Fried Chicken
Mi mujer va a buscar más bebidas
Los camareros nos limpian las mesas
Y yo les digo: vamos a llenar todas las mesas con la basura que traiga mi hijo
Y así os explico el concepto de ESPERANZA Y están todos la mar de ilusionados
(…)
Y mi hijo entra al Kentucky con dos sacos industriales a reventar de su propia basura
Y todos empezamos a echar
sobre las mesas vecinas a la nuestra
kilos de huesos de patas de pollo,
huesos de tórax de pollo,
huesos de alitas de pollo,
pieles, pellejos, croquetas medio mordidas de pollo, botecitos con salsas para pollo,
servilletas sucias con pedazos de pollo, vasos de Coca Cola,
pajitas mordidas
Helados medio derretidos…
Y yo les digo: ¡muchachos, ya está! Venid y sentémonos en nuestra mesa
Y están todos como locos de contentos, hasta los cocineros salieron a sentarse con nosotros
Y les largo:
mirad esta mesa:
…Alitas de pollo frito: Alemania, Japón…etcétera siete potencias mundiales, siete alitas
Y mirad alrededor … ¿qué hay?
Basura, dicen
¿Basura?
Pero ¿cómo que basura? ¡No me seáis hijos de puta!
Y mi hijo me mira y me dice
en voz baja:
En las demás mesas hay ESPERANZA, que es precisamente
lo que no hay en esta mesa
¡Y yo le doy un puñetazo en el pecho al chavalote!
¡Muy bien, chaval!
Exactamente: en esta mesa está la riqueza y en el resto
la ESPERANZA
Pero nadie quiere acercarse a la ESPERANZA
Porque para rescatar la ESPERANZA de entre tanta basura hay que pringarse bien pringado
Hay que soltar el DINERO
La ESPERANZA funciona con DINERO,
como los motores funcionan con
gasolina y mi cuerpo con mi sangre
La ESPERANZA no es un sueño; es un proyecto
La ESPERANZA empieza por un cambio de voluntades
De actitudes, y se materializa en proyectos
Y el segurata me dice: no me hagas reír, capullo
Y la cocinera del Kentucky dice:
Sabemos perfectamente cuáles son esos planes
Qué proyectos tiene cada partido y qué proyectos tiene cada empresa
Y por eso podemos afirmar que no hay ESPERANZA posible
Y mi mujer se echa a llorar, la gilipollas
Y la cajera del Kentucky se echa a reír
Y la de la limpieza dice: iros todos a tomar por culo
Mirad como habéis dejado el restaurante
Y yo estoy tranquilo
porque el segurata ya vació el revolver y no le queda ni una sola bala
–cosa que me serena–
Y mi hijo se vuelve poeta y estúpido y dice:
Desinteresados por compartir la ESPERANZA
trabajan a destajo en el empeoramiento
de la vida y hacen
propaganda: llaman terrorismo a la simple y natural venganza
Y yo digo: Un momento, gilipollas
Llegó la hora de aclarar las cosas
Siempre llega el momento de aclarar las cosas
(…)
Y el cocinero toma la palabra:
La diferencia entre Italia y Angola
Es que en Angola el gobierno ha decidido repartir la miseria por partes iguales
a lo largo y ancho de todo el territorio mientras que en Italia el gobierno ha decidido que el Sur coma mierda
mientras el Norte diseña muebles y ropa
y descorcha botellas de champagne
Y el gilipollas de mi hijo dice:
En el sur está la ESPERANZA Pero qué cojones importa
Si en el norte no está la voluntad
Y yo les suelto: no me pongáis triste, capullos ¡No me jodáis la tarde!”
Atopei este fragmento da obra que nos recomenda Laura. Non localicei nada mellor, espero nos sirva de aproximación a este dramaturgo. Grazas, Laura, por dárnolo a coñecer.
Da nosa “recomendada”, Angélica Liddell, atopamos este outro vídeo
Se queredes seguir viaxando pola selva africana, desta vez podedes ir un pouco máis ó oeste, a Etiopía, antiga Abisinia (como aparece nomeada no novela que vos propoñemos) e tamén un pouco máis atrás no tempo (finais do século XIX), adentrándovos na novela “O paxaro do mel” de Adolfo Caamaño. (Tedes exemplares na biblioteca da edición de Xerais, da sirie “Fóra de Xogo”)
Nesta novela podedes perdervos na selva, incluso en zonas sagradas e prohibidas,
“Na vertente sur de Ras Dashen, aquel brillante océano solar interrompíase baixo un case que permanente mar de nubes. Debaixo do teimudo nubeiro estendíase a selva, máis alá dos territorios dos danákil, e, desde tempo inmemorial, lugar prohibido para eles. Daquel lugar contábanse moitas lendas e cousas prodixiosas. Disque no seu corazón aínda ficaban ocultos desde antigo moitos misterios…
Pero, de todas as historias que escoitara acerca da selva prohibida, da que máis gostaba Yaíza era da lenda do paxaro do mel. Os poucos que na selva se internaran contaban que lograran salvarse grazas á axuda dese paxaro.” (Páxs. 27/28 da edición de Xerais)
seguindo as aventuras de tres amigos (dous irmáns nativos e un italiano),
“Os primeiros meses de Mario en Nogara foron apaixonantes. Descubrira uun mundo novo: paisaxes abraiantes, abondosas especies de fauna salvaxe, novas ocupacións…
Pero, sobre todo, novos amigos.
Pronto colleu amizade con Kassai. Este adoitaba levalo consigo nas longas xornadas de pastoreo. Como antes de chegar a Nogara xa levaba en Eritrea bastante tempo, aprendera os rudimentos do idioma, así que non tivo moitas dificultades para facerse entender cos da aldea. Nela falaban un dialecto da lingua amárica, o idioma maioritario en Abisinia. Pero tamén Kasai e algúns outros rapaces da aldea amosaron ganas de aprender a dicir cousas en italiano, a lingua daquel agradable rapaz estranxeiro...
Coa irmá de Kassai, con Yaíza, non conseguira falar case que nada até que xa levaba na aldea un par de meses. Pero xa desde que chegara alí, a fermosa cor de ébano de Yaíza e a súa rebelde maneira de ser, prendárano coma unha abella se prenda polas flores de mellor recendo” (Páx. 49/50)
perseguindo ós captores da nai dos dous nenos da aldea, uns tratantes de escravos.
“AngusHarris parece que nacera na terra de Virxinia, un dos estados que pertenceran á Confederación Sudista.
O seu oficio xa lle viña de caste. O pai dedicárase tamén ao tráfico de negros. Vendíaos en poxa nos mercados de escravos próximos ás grandes plantacións algodoeiras sureñas. Xa o bisavó de Harris exercera tamén de traficante escravista en Inglaterra, afincado no porto de Liverpool. Até o ano 1807, en que este país prohibíu a escravitude, Liverpool, durante os dous séculos anteriores, fora un destacado porto onde se aramaban barcos para navegar no chamado comercio triangular.
Este macabro negocio consistía en mandar un barco desde Inglaterra, ou de calquera porto europeo, até a costa de África. Alí trocaban armas de fogo, rou ou calquera clase de quincalla, por escravos negros para despois embarcalos a través do Atlántico e acabar vendéndoos en poxa nos mercados de América. Xa alí, co substancioso beneficio obtido, mercaban produtos tropicais, algodón, azucre, cacao. Logo cargábanos no barco cara aos portos europeos, nos cales eses produtos adquirían un alto valor engadido. Vendíanse tan caros en Europa que o diñeiro investido para armar a expedición multiplicábase enormemente ao regreso. Así se pechaba o terceiro lado do triángulo daquela ruta maldita.” (Páx. 69/70)
Trátase o tema da amizade e a relación entre os dous irmáns, neno e nena.
“-Mira, Yaíza, tes que atender máis ao labor, facerte máis seria, máis…, máis como…
-…máis coma un rapaz, non si?
-Pois si, se hai que dicilo, si, máis coma un rapaz. Este traballo non che é ningunha broma, amiguiña!
-Bo, leria barata! Todo iso non é máis ca unha das túas lerias. E xa che estou farta.
-Así non imos a ningún lado, Yaíza.
-Non irás ti. Eu sei ben onde vou. O que che pasa é que a túa fachenda de rapaz non atura ver cómo unha rapaza coma min pode facer cousas de homes tan ben coma ti.” (Páx. 20 da ed. de Xerais)
Tócase con énfase o tema da trata de escravos, lacra que padeceu historicamente o continente africano (fixaivos nas citas que vos amosamos). E ó mesmo tempo, mistúranse tradicións mitolóxicas e relixiosas, nun relato “aventureiro e intrigante”.
“Incluso lendas, coma a do misterioso Preste Xoán, que de pequeno lle empezara contando a súa nai polas noites antes de durmir, e que despois, Mario, cando se fixo algo maior, interesado en saber máis sobre esa lenda, procurou investigar en varios libros. O que máis espertou o seu interese foi a copia dun libro moi antigo, xa da Idade Media. Tratábase dun Bestiario, un libro sobre bestas e animais raros. Aquel libro situaba en Etiopía moitas das estrañas bestas das que falaba. E o reino do Preste Xoán radicábao no fondo dunha selva perdida no interior de África.
Agora, en Nogara, Mario atopábase de novo con aquela lenda, enquistada na tradición oral, nas crenzas dos danákil acerca da súa selva prohibida” (Páx. 51)
Se vos gustan as aventuras, adentrarse en terreos selváticos, atorparvos con ruínas, pasadizos segredos, loitar cos malos e vencelos coa astucia, non deixedes de pasar pola biblioteca e coller “O paxaro do mel”.
Este é un blog dun Club de lectura dun centro de ensinanza. O seu uso é meramente didáctico, polo que se algunha das imaxes ou textos usados tivese dereitos de autor, facedenolo saber para proceder a retirala.
Club de lectura BiblioTea 