O home que plantaba árbores (L’Homme qui plantait des arbres -1953-) é unha noveliña ben interesante sobre a xenerosidade, a hospitalidade, a constancia e a capacidade do home para intervir (esta vez, positivamente) na natureza. Como biografía “concentrada” do seu autor pode valer a que se cita a continuación (extraída da web da editorial Galaxia):
Jean Giono (Manosque, 1895-1970), novelista francés. Con 19 anos foi reclutado polo Exército francés para loitar na I Guerra Mundial. Máis tarde describiu os horrores da guerra en Le Grand Troupeau (1931). Expuxo o seu credo pacifista en Refus d’obéissance (1937). Giono utilizou a súa Provenza natal como escenario para as súas novelas, cuxa maior parte tratan sobre a relación das xentes coa terra que habitan, tal e como se pode ler en Les vraies richesses (1936). Outros libros importantes son Colline (1920), Regain (1930) e Le Hussard sur le toit (1951), no que a manifestación da naturaleza é a cólera que devasta Provenza e mata cegamente sen preocuparse da política que está axitando os homes.
Como puidestes comprobar, tras a súa lectura, o libro amósanos o gran cambio experimentado nunha zona dos Alpes tras a sementeira masiva de árbores por parte do seu protagonista. Non plantou ducias, nin centos; PLANTOU MILES de carballos, bidueiros, faias, etc., conseguindo á volta duns anos transformar unha área erma e deshabitada nun lugar fermoso e cheo de vida. Todo un exemplo.
A novela foi levada ao cinema (de animación, neste caso) polo canadense Frédéric Back en 1987, con grande éxito, xa que a curta acadou diversos premios (entre eles, un Óscar e unha Palma de Ouro). Con todo, eu escollo a novela. Xulgade vós:
Club de lectura BiblioTea 