Outro director xaponés ao que paga a pena achegarse é Akira Kurosawa.
Merece especial atención Dersu Uzala, el cazador. Ainda que só sexa porque nela se di “el topo es gente”. Un canto á natureza, á vida sen apego (concepción moi xaponesa) na que os animais e as forza do monte, da taiga son superiores ao home. E teñen alma e forza.
Un cachiño da película e unha lección de Dersu:
Arquivado en Cine, Recomendacións, Xapón
(Foto de Juan e/ou Geni)
E seguindo por terras xaponesas, hoxe toca falar non de libros de autores occidentais escritos nas súas propias linguas, nos que o protagonista é o Xapón, senón falar de autores xapones, que escriben na súa propia lingua.
A Amélie Nothomb (recomendada en anteriores entradas) poderiámola considerar mitade occidental, mitade oriental. Naceu e vivíu no Xapón a súa infancia e adolescencia, pero máis tarde asentouse en Bélxica, de onde era a súa familia e escribe en francés. Ela mesma fala nos seus libros dos seus conflictos nas relacións sociais que lle producía o choque das dúas mentalidades: occidental e oriental (v. “Ni de Adán ni de Eva”, unha das nosas recomendacións)
Hoxe recomendaremos a Haruki Murakami, nacido en Kyoto e de ascendencia nipona, como queda patente polo seu nome e apelido, pero que vivíu en USA e traducíu a autores norteamericanos, fala inglés máis ou menos fluído, pero escribe en xaponés. Con respecto ás linguas, na súa obra “De que falo cando falo de correr”, que temos na biblioteca na edición de Galaxia, di o seguinte*:
“Cando estou no Xapón cáseque nunca falo en público. Non dou nunca conferencias. Pero en inglés dei unha cantas, e se se me presentan oportunidades supoño que farei unhas cantas máis. É estraño, pero cando teño que falar en público síntome máis cómodo co meu inglés non moi fluído ca co meu xaponés. Supoño que é porque cando teño que dicir algo serio en xaponés teño a sensación de afogar nun mar de palabras. Como escritor manteño unha relación moi íntima coa miña lingua, e sempre me semella que teño un número infinito de posibilidades ó meu alcance. Por iso, cando teño que falar diante dun número indefinido de persoas me perdo neste mar tan rico de palabras e acabo frustrado.”
“No que respecta ó xaponés, gustaríame utilizalo só para escribir, sentado no escritorio. A escritura é o terreo que me permite manipular as palabra e o contexto de maneira adecuada e efectivaa, e convertilos nunha cousa concreta.”
*Nota de BiblioTea:
A cita é unha tradución libre (non do xaponés, desgraciadamente). Non teño á mán a edición de Galaxia, polo que me permitín esta licencia.
As obras de Murakami publicáronse en 14 linguas, é dos autores máis coñecidos do boom da literatura xaponesa actual en Occidente, de tal xeito que se fala do “fenómeno Murakami”. En galego a editorial Galaxia ten traducidas varias obras súas. Nós na biblioteca temos algunhas delas.
En castelán están publicadas por Tusquets.
A recomendación de hoxe é unha das máis exitosas do autor, considerada por algúns coma o clásico moderno por excelencia da literatura xaponesa. Trátase de “Tokio blues. Norwegian wood”. Unha historia de amor moi ó “estilo murakami”: tenra, en to melancólico e sensual, con chispas de sentido do humor, e desenlace (que non vos desvelaremos) nese estilo murakami que dicíamos e que se percebe en canto se len unhas cantas obras do autor (“Al sur de la frontera, al oeste del sol”, segue esta línea). Amor adolescente, educación sentimental e tránsito á idade adulta.
Desta novela hai unha adaptación ó cine, que tivo algunhas nominacións ós Oscar por exemplo, pero que persoalmente creo que non está para nada á altura da novela (banda sonora interesante, iso sí). Foi tamén libro dun “club de lectura” entre amigos, e coincidimos os lectores-amigos nesta mesma apreciación. Se vos decidides a ler a novela e ver a película, xa nos diredes. Dámosvos a ficha técnica e o trailer:
Arquivado en Cine, Recomendacións, Xapón
Esta vai ser a fin de semana de Amélie Nothomb, picade na imaxe para ver a reseña do libro, a acción do cal se desenvolve en Tokio.
Así comeza o libro:
“Me pareció que enseñar francés sería el método más eficaz para aprender japonés”
E así remata:
“Yo era el samurai que debía dedicarle un libro a la siguiente persona”
Outra de Amélie Nothomb que lemos no club de lectura de fai dous anos, creo, cos de bacharelato, foi “Cosmética del enemigo”.
Neste que vos recomendamos a propia Amélie autocita o seu libro “Higiene del asesino” (páx. 170 e 172) cunha temática similar ó anterior citado, un pouco máis longo, pero que ó meu modesto parecer, esa ganancia en páxinas non o é en intensade. Igual é válido o refrán castizo de “Lo bueno…” que todos sabemos.
A acción desenvólvese en Tokio. Os protagonistas fan unha viaxe a Hiroshima e ó monte Fuji. Deixamosvos con fotos de Hiroshima do arquivo de Juan e Geni. Os pes de foto son aportacións de Juan.
Foto de Hiroshima. Es el Hiroshima Peace Memorial, la única estructura que permaneció en pie después de la bomba. Pensaron eliminarla, pero al final se consideró un buen recordatorio de la guerra.
Si quieres leer lo curioso de cómo resistió a Little boy: http://en.wikipedia.org/wiki/Hiroshima_Peace_Memorial
En la parte del museo cerrado: la bici calcinada. Imagen muy típica.
Arquivado en Recomendacións, Xapón
“Estupor y temblores”, a nosa recomendación de hoxe. Unha interesante obriña de a penas 143 páxinas, publicada en Anagrama. Por esta obra, Amélie Nothomb, de orixe belga que naceu no Xapón, pois o seu pai foi alí embaixador, obtivo o Gran Premio da Academia Francesa e Premio Internet, otorgado por primeira vez polos lectores internautas. A obra foi publicada en París no 1999 e traducida ó castelán por Sergi Pàmies e publicada en Anagrama, como dixemos, no 2000.
Esta novela é autobiográfica. Conta a historia dunha xove de 22 anos que comeza a traballar en Tokio nunha das máis grandes compañías mundiais. O título Con “estupor y temblores”, fai alusión a como quería o emperador do imperio do Sol Nacente que se presentaran ante eles os seus súbditos. Unha novela de forte carga irónica sobre o mundo das relacións laborais.
Mostra da ironía da autora, poderíamos poñer tantas outras, pero esta tena suliñada na súa edición a que redacta a entrada, é o seguinte fragmento:
“Rápidamente, me aprendí al dedillo todas las empresas y sus correspondientes secciones. La tarea me parecía cada vez más fácil. Era de un aburrimiento absoluto, lo que no me resultaba desagradable, ya que me permitía ocupar mis pensamientos en otras cosas. De este modo, consignando facturas, a menudo podía levantar la cabeza para entregarme a un momento de ensoñación admirando el hermoso rostro de mi delatora.”
“Las semanas transcurrían y yo estaba cada vez más tranquila. Yo lo denominaba la serenidad facturadora. No existían tantas diferencias entre el trabajo de monje amanuense, en la Edad Media, y el mío: pasaba días enteros copiando letras y cifras. Mi cerebro no había estado tan poco solicitado en toda su vida, y descubría una extraordinaria tranquilidad. Aquello era el zen de los libros de cuentas. Me sorprendía pensando que no habría tenido ningún inconveniente en dedicar cuarenta años de mi existencia a aquel voluptuoso embrutecimiento.”
“Y pensar que había sido lo bastante estúpida para hacer estudios superiores. En cambio, nada menos intelectual que mi cerebro alcanzando su plenitud entre la estupidez repetitiva…”
(Cita da edición citada, páx. 47)
Animádesvos a lela? Aínda faremos algunha recomendación máis desta prolífica autora. Estade alerta! Deixamos coas fotos e as aportacións de Juan.
Roppongi Hills. Rascacielos en Tokio.
Cruce en Tokio. No se percibe con claridad, pero es el cruce con más tránsito del mundo. Creo que un millón de personas/día. Hay vídeos en youtube.
Arquivado en Recomendacións, Xapón
Aínda por terras do Xapón e seguindo á gheisa que fotografiou Juan (ou foi Geni?), nós facemos unha nova recomendación:
“Memorias de una gheisa”, de Arthur Golden, outro dos moitos autores occidentais fascinados polo mundo oriental e que escriben con material de primeira mán, por ter vivido alí. Arthur Golden naceu en Estados Unidos pero vivíu en Tokio, entre outros lugares asiáticos.
Desta obra tamén se fixo unha boa adaptación ó cine. Rob Marshall dirixíu a película do 2005 e foi merecedora de varias galardóns e nominacións, podedes ver a ficha técnica picando enriba.
E deixámosvos o enlace ó trailer por se queredes ler o libro e ver a película para comparar ou…(non deberíamos dicilo nun blog de lectura, pero tamén é unha opción) se queredes substituir a lectura pola película.
Por se queredes obter algunha información sobres as gheisas (literalmente significa artista, persoa das artes) e non cair nese prexuízo, que se soe ter ás veces por descoñecemento, de confundilas con prostitutas, podedes entrar no blog Cultura japonesa. O final da entrada tedes a bibliografía consultada coa que podedes ampliar coñecementos e tamén ver como se han de facer ben as cousas nestes mundos virtuais, citando as fontes consultadas.
(Foto de Juan Centeno)
“En los atardeceres de mayo, desde la casa de mi tío, en la pequeña habitación donde hacía mis deberes, yo contemplaba, frente a mí, las colinas. Bajo los rayos del poniente, sus laderas cubiertas de hojas nuevas parecían mamparas de oro desplegadas en medio de la llanura. Pero lo que yo veía era el Pabellón de Oro. A menudo, en fotografías y en los libros de clase, mis ojos habían contemplado el verdadero Pabellón de Oro. Sin embargo, esta imagen de ahora, la del Templo de Oro de los relatos de mi padre, era la que suplantaba cualquier otra en mi corazón. Lo que mi padre no me había contado del verdadero Pabellón de Oro era que, por ejemplo, resplandecía con mil fulgores dorados. Pero según él no había nada en el mundo que le igualara en belleza: el Pabellón de Oro que se iba grabando en mi mente con el simple sonido de sus palabras, con sólo ver sus letras, tenía para mí algo fabuloso…”
(Fragmento de “El pabellón de oro”. Yukio Mishima)
Deixamos a Phileas Fogg en terras xaponesas e nós imos facer tamén unha visita literaria ó Xapón. Á foto de Juan ponémoslle as letras de Yukio Mishima da súa novela “El pabellón de oro” * novela publicada no 1956 e baseada nun feito real: o incendio dun famoso templo budista por parte dun monxe novicio.
*Picando sobre o título tedes o enlace ó texto da obra digitalizado pola Revista Literaria Katharsis.
Deixovos o enlace tamén á páxina Ciudad seva, onde podedes atopar outros títulos do autor.
Autor moi prolífico, como podedes ver en canto busquedes algunha información sobre el, pero unha obriña curta e moi interesante para introducirnos no universo creativo de Mishima pode ser “El marinero que perdió la gracia del mar” (1963). A contraportada da edición de Alianza Editorial na colección Literatura Contemporáneos reza así:
“Valiéndose de una prosa inconfundible, que sugiere tanto como dice y que utiliza con extraordinaria habilidad los silencios y las elipsis para dotar al relato de un ritmo característico, Mishima retrata en esta breve novela a través de su protagonista, Noboru, el abismo insalvable que se abre como una herida palpitante entre el desesperado intento de un clan de adolescentes de hagllar su ubicación en el mundo mediante un código de conducta ya periclitado, y una sociedad ya irremediablemente convulsionada y despojada de su primigenia armonía tras la traumática derrota en la Segunda Guerra Mundial.”
Na mesma editorial, na colección Biblioteca de autor tedes “Sed de amor”, do 1950 e unha da máis coñecidas onde nos adentra no mundo das paixóns e dos ciumes da mán da xove Etsuko, a singular protagonista.
Sobre a vida de Yukio Mishima hai unha película de Paul Shrader, do 1985, titulada “Mishima: una vida en cuatro capítulos”
Aquí vos deixamos o trailer da película
Arquivado en Cine, Recomendacións, Xapón
Club de lectura BiblioTea 