Lectoras e lectores, lembrade que o vindeiro domingo 15 de novembro o autor Xosé Neira Vilas estará no concello de Mondariz ofrecendo un pequeno relatorio sobre a súa obra. O acto está organizado polo concello. Se clicades aquí podedes acceder á fundación que leva o seu nome.
É un autor de referencia na literatura galega, un home consecuente e íntegro que abordou, cando era moi difícil facelo, a situación da Galiza rural: a miseria, as desigualdades sociais, a vida no campo, a emigración.
A quen escribe (quizais porque foi unha nena de aldea) marcouna especialmente a lectura de Memorias dun neno labrego. É un novela que o autor adicou a todos os nenos e nenas que falan galego.
Así comeza a obra:
Eu son…
BALBINO. Un rapaz da aldea. Coma quen dis, un ninguén. E ademáis, probe. Porque da aldea tamén é Manolito, e non hai quen lle tusa, a pesares do que lle aconteceu por causa miña.
No vrao ando descalzo. O pó quente dos camiños faime alancar. Magóanme as areas e nunca falta algunha brocha pra espetárseme nos pés. Érgome con noite pecha, ás dúas ou tres da mañán, pra ir co gando, restrevar ou xuntar monllos. Cando amañece xa me doi o lombo e as pernas. Pero o día comenza. Sede, sol, moxardos.
No inverno, frío. Ganas de estar arreo ó pé do lume. Muíños apeados. Faladurías de neves e lobos. Os brazos son como espeteiras pra colgar farrapos. Murnas, fridas, dedos sin tentos.
¡Qué saben desto os nenos da vila!
Eles iñoran o que eu penso mentras boto ó corpo un gurruncho de caldo con broa. Ou o que sinto cando estou no monte pingando, aterecido, vendo por entre a chuvia un pantasma bretemoso en cada árbore.
A aldea é unha mestura de lama e fume, onde os cás oubean e a xente morre “cando está de Deus”, como di a madriña. Os rapaces somos tristes. Enredamos, corremos tras dos foguetes e hastra rímos, pero somos tristes. Temos a pobreza e os trafegos da terra aniñados nos ollos.
Eu quixera andar mundo. Ir por mares e terras que non conozo. Nacín e crieime na aldea pero agora síntoa pequena, estreita. Como se vivise nun cortizo. Teño pensamentos que non lle podo contar a ninguén. Algúns non me entenderían e outros chamaríanme tolo. Por eso escribo. E dempois durmo coma unha pedra. Quedo desatafegado, libre, coma se me quitasen de enriba un bocoi. ¡Cousas miñas! E tamén de Smith, o capitán que estivo na guerra e cando voltou prá casa púxose a escrebir todo o que lle acontecera. Así está nun libro que me trouxo o Landeiro.
¡Se eu fixese un libro! Nin falar. Ogallá que non me atopen o caderno. Daríame vergoña. E non é pra menos. Porque nel deborco todo o que sinto. Moi pouca xente o fai. Todos abren o peteiro para dúas cousas; pra dicir a verdade ou pra arredarse dela.
Na miña casa non me comprendían. E outro tanto acontéceme na do Landeiro. Eso é o peor que lle pode suceder a ún, pero a moita xente non se lle dá […]
Pódelo ler aquí ou coller o libro na biblioteca.
Cándido Pazó levou á escena ( con moita sensibilidade, a mesma coa que neira Vilas escribiu o libro) a obra. Aquí queda un fragmento da peza:
Outras obras do autor son Cartas a Lelo , Aqueles anos do Moncho ou a tenra obra Espantallo amigo.
Seguro que paga a pena escoitalo e, sen dúbida, lelo!
Club de lectura BiblioTea 