Arquivos diarios: Marzo 7, 2014

Leopoldo María Panero e/ou o desencanto

Acaba de morrer Leopoldo María PaneroNo artigo “Leopoldo María Panero, maldito sea” publicado onte no País aparece este poema inédito

En cuanto a la tristeza como modo de venerar la libertad no libre del delirio

Diré lo mismo de otra forma porque la repetición es un señuelo casi inteligente

Ciertamente la mano polvorienta de un enano

Enseña a los hombres un pez

Significando la poesía

Que se opone bastardamente a la verdad

Que rumia aforismos en pie sobre las tumbas

Sobre las que llora el ruiseñor

Como una bruja significando el silencio

Con un vaso de placenta enemiga de la verdad

La poesía como un hombre enemigo del hombre

Azuzando a sus perros

Para que persigan la eternidad que venden los relojeros.

Del poemario Rosa enferma, que publicará en otoño Huerga y Fierro.

 

Fillo do poeta Leopoldo Panero, home culto e maldito, fixo unha poesía que filtra esa lucidez metálica e sonora daqueles homes que sempre perderon e que foron perseguidos pola depresión, a tristura que molla ata os osos e o desencanto. Ainda que o mellor é atopalo a través da súa obra ( e tirarnos a ela sen paracaídas, como el vivía) podemos coñecelo se vemos a película El desencanto, de Jaime Chávarri. Aquí queda un fragmento da mesma:

 

 

Agora terá, xa para sempre,  ese merecido descanso que non atopou nunca aquí  e nós temos (mentras vivamos) a súa obra para entender mellor as flaquezas e os demonios da vida.

He vivido los blancos de la vida,

sus equivocaciones, sus olvidos, su

torpeza incesante y recuerdo su  misterio brutal, y el tentáculo

suyo acariciarme el vientre y las nalgas y los pies

frenéticos de huída.

He vivido su tentación, y he vivido el pecado

del que nadie cabe nunca nos absuelva.

          Leopoldo María Panero

Advertisement

Deixar un comentario

Arquivado en In memoriam, Recomendacións

A música en “A punta de pistola”

As referencias musicais son moi variadas. Aparece desde a música de Rihanna, “racial e explosiva” (páxina 36) que imaxinaba o Varas , ata a de Love of Lesbian ou Manos de Topo:

“(…) dáslle a play, e avanzas polas cancións de Love of Lesbian ata que te detés cando escoitas demasiado fuego en tu corazón, arde lo que amas a tu alrededor, na voz desgarrada do vocalista de Manos de Topo, que che pon  a pel de galiña con letras inflamadas e esa sintonía que che tirotea os sentimentos(…)”

Páxinas 80

“(…) Non tarda en chegar o autobús e sobes, pagas, sentas na parte de atrás, que che gusta máis, porque che parece máis recollida, máis íntima, e acomódaste cos cascos escoitando o de sólo piensas en mí cuando no tienes con quien dormir, de Manos de Topo. E pensas no moito que che gustan as súas letras, que non paras de escoitar, unha e outra vez, unha e outra vez, sempre coma se fose a primeira(…)”

Páxina 95

ou a da Leo Arremecághona que escoitaba Vanessa

 

ata a voz aveludada de Lokua Kanza que axuda a Camila a reflexionar (páxina 87)

 

Deixar un comentario

Arquivado en A punta de pistola, Música