Como avanzabamos na anterior entrada, a historia novelada conta a dura infancia dun neno que vive nun mundo que non o quere. É o mundo dos oprimidos, dos desheradados que parece que só teñen dereito aos golpes. Cabe supoñer, entón, que a historia acontece nun país tamén maltratado. Neste caso os protagonistas viven no Brasil, nunha favela de Bangú, barrio moi coñecido da cidade de Río de Janeiro.
Ben sabedes que este país se atopa en América do Sur e, coma a maior parte dos países deste continente, foi colonizado. O seu desenvolvemento económico, social e cultural, en parte veu marcado por este feito. Cando un país coloniza a outro( disto xa reflexionamos aquí, a propósito do libro que lemos o curso pasado, La gacela) impón a súa cultura por riba da do pobo ocupado. O pobo brasileiro sufriu a colonización de Portugal e, a pesar de ter conseguido a indepencia xa hai anos, ainda se rastrexan na novela (que se sitúa xa ben entrado o século XX) restos desa invasión.
Percibimos, por exemplo, que Zezé non se avergoña do apelido indio da súa nai, mais a súa irmá si.Velaquí un dos efectos que aparecen en calquera colonialismo: o pobo dominado sente vergoña do que é e do que representa
“(…) Gloria deu o nome de papá. Cando tivo que dar o de mamá dixo soamente: “Estefanía de Vasconcelos” Eu non aguantei e soltei a corrección.
_ Estefanía Pinagé de Vasconcelos.
_ ¿Cómo?
Gloria púxose algo vermella.
_ É Pinagé. Mamá é filla de indios. (…)” Páxina 87 da edición citada.
Portugal, o país conquistador, tamén está presente na novela coa figura de Portuga, nado en Tras-os -Montes, Portugal, a onde sempre quixo ir Zezé despois de saber que ao seu amigo verdadeiro lle gustaría “volver alá moi pronto. Para esperar calmosiñamente a chegada da vellez, nun lugar de paz e feitizo. En Folladela, pretiño de Monreal, no meu fermoso Tras-os-Montes”.
Tras-os-Montes
Club de lectura BiblioTea 