Reunión: “A cidade en chamas”

Onte, despois de varios cambios (un festivo local, unha excursión), tivemos a reunión do club de lectura. Non sei se os cambios antes mentados ou a elección do libro para a última sesión (iso das chamas a final de curso, cando xa todos estamos “queimados”!), o caso é que asistiron só Iago, Christian, Paula e Antía, ademais das mediadoras, claro. Pero, curiosamente, foi unha das mellores reunións: tranquila, cordial, falando cada un cando correspondía e escoitando ós demais (o que queira entender que entenda). Arriba podedes ver como tiñamos preparada a biblioteca para a reunión.

Esta foi a nosa viaxe particular polo mundo, e polo mundo dos libros. Na foto tedes os libros lidos durante o curso, esta exposición é a previa á guía de lectura do verán, que poñeremos proximamente no blog e unha mostra na biblioteca: “As bicicletas son para o verán. Os libros tamén”.

Comezamos a debullar algunhas opinións sobre o libro, que Iago calificou de “raro”. Como levamos todo o curso escoitando esta palabra referida a moitos libros, por parte de membros do club, e ningún deles nos definíu moi ben o seu significado, lanzamos desde aquí a pregunta. Que é un libro raro? Cales son os parámetros para definilo coma raro?

Paula e Antía non leran o libro enteiro. Christian e Iago, non só o leran, senón que facendo o reconto final foron dos que leron todos os libros de cada unha das sesións (“diso se trata, non?”, dixo Iago coa súa habitual espontaneidade e convicción). Estes dous rapaces si que deron a volta ó mundo. Antía, asistíu a todas as reunións e, aínda que non leu todos os libros (ela é máis de libros de ficción, fantasía), recoñece que os lerá nun futuro.

A pesar do “raro” do libro, lérono con detenemento, parece, aínda que ás veces entre ida e volta de Heller a toda velocidade coa súa bicicleta polas rúas de New York, os lectores se perderan un pouco.

A Christian sorprendeuno que houbese un traballo coma o de Heller: “mensaxeiros de noticias”. Despois de aclarar que estes americanos teñen de todo, outra sorpresa de Christian é a de que utilicen este servizo só estranxeiros. Sorpresa que non afectou a Iago, que di que os que viven alí, xa se dan as noticias eles mesmos, sen intermediaros.

Heller, o protagonista da nosa novela, ten unha sensibilidade especial para dar as malas noticias, por iso sempre lle toca anunciar as desgrazas, pero cando el se ve implicado emocionalmente coa persoa que recibe a noticia cóstalle máis (?)

Quizáis o feito de que os pais non se preocupan moito del, ou ó menos están lonxe (el vive cos avós), o fai máis sensible á dor dos demais. Iago é tallante cando di que os “pais non querían ó fillo”, por iso o deixaron cos avós, mentras eles fan labores de voluntariado noutros países.

Ben, para entender todos estes comentarios, igual é mellor que os que non o lestes, leades o libro. É unha noveliña cuxa trama se desenvolve en moi poucos días (a ver se algún lector nos di exactamente cantos días dura a acción), e a un ritmo trepidante, coma trepidante é o ritmo ó que se move o protagonista na súa bicicleta, sorteando todo tipo de obstáculos (incluso un policía borde) na cidade de New York. Novela de “planos cinematográficos”, que diría un crítico, o cal traducido á linguaxe do club é que “parece que estás nunha película”.

Podemos sacar proveito da obra desde o punto de vista social fixando a atención no tema da inmigración (o tema dos ilegais), o abuso de poder por parte da policía, incluso o diferente posicionamento de membros deste corpo con respecto ó seu traballo.

Podemos fixarnos nas relacións interpersoais que se establecen.  Entre os compañeiros de traballo de Heller; entre el e unha moza á que lle custa acercarse; a amistade intensa e incondicional de Heller con Salim, aínda que de diferentes idades. A de Salim co policía retirado, aínda que de condicións diferentes pero cunha orixe semellante. A dos inmigrantes entre si.

O afán de superación está patente en toda a obra, pois o protagonista, mentras traballa de repartidor, entrénase para o Tour de Francia, no que quere bater diversos records, aínda que ese afán competitivo non pasa por enriba da amistade: Heller non dubida en empregar os seus aforros para axudar a Salim.

Ademais de viaxar a New York onde se desenvolve a acción principal, podemos achegarnos a Istambul  (minoría kurda, situación da muller) onde queda o pasado máis lonxano de Salim. E se fiamos máis fino ata podemos ir á China, a Chile, onde diferentes personaxes teñen unha historia que deixaron atrás por tratar de achegarse ó soño americano.

E despois destas consideracións xerais do libro, aquí vos queda o retrato dos que chegaron ó final da viaxe e esperamos que emprendan outra con nós, se cadra, o ano que vén.

O libro máis valorado do club, entre estes catro campeóns foi “El retrato de Carlota” e “El niño que vivía con los avestruces”. Os menos (que pena!) “Sagarmatha” e “Frida”. As  mediadoras non dicimos nada, dixérono eles.

Non haberá xa máis reunións, pero nos días vindeiros iremos dando conta dalgunhas recomendacións lectoras para o verán, antes de pechar o blog. E aínda que nos tomemos un descanso blogueiro, seguiremos lendo e viaxando no verán.

Acabamos a entrada cunha cita de Imma Monsó, que é unha “frase do día de Minimàlia” e á que nós engadimos algo:

“Escriure sobre un lloc és viatjar-hi literàriament”.
Imma Monsó (Lleida 1959)

“Escribir sobre un lugar é viaxar alí literariamente”, ó que nós engadimos “…e ler sobre un lugar, tamén”

Advertisement